Μια βαθιά αγάπη, μια αποστολή στο διάστημα και μια φουτουριστική υπόθεση σε μια άκρως ενδιαφέρουσα επιστολική νουβέλα.
Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το περιοδικό Χάρτης
Ένας ερευνητής στον Άρη επικοινωνεί με τη σύντροφό του στη Γη. Αυτός της περιγράφει την αποστολή του στον κόκκινο πλανήτη, αυτή για το πώς συνεχίζεται η ζωή της χωρίς αυτόν.
Αν θα έπρεπε να αποδώσουμε έναν και μόνο χαρακτηρισμό στο συγκεκριμένο βιβλίο, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τη λέξη γοητευτικό. Γοητευτικό για την ενδιαφέρουσα ιδέα, για την όμορφη χρήση της γλώσσας, για την πρωτοτυπία του θέματος, για τον λυρισμό των συναισθημάτων.
Νομίζω πως τελικά δεν υπάρχει ερωτηματικό σε αυτή την ερώτηση. Ή μάλλον τώρα που το καλοσκέφτομαι, ακόμα και να υπάρχει εμένα απαντήσεις δεν θα μου δώσει, δεν με αφορά για την ακρίβεια.
Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το περιοδικό Περί Ου
Η Αλεξάνδρα κι ο Μιχάλης ήταν ζευγάρι το 2004 για ένα σύντομο διάστημα και έντεκα χρόνια μετά τον χωρισμό τους θα ξαναβρεθούν τυχαία στο Παρίσι. Τι απέμεινε από τη σχέση τους; Τι έχουν να συζητήσουν τόσα χρόνια μετά; Υπάρχει ανάγκη για απαντήσεις μετά το τέλος ενός έρωτα;
Ο Αλέξανδρος Κάσσης καταγράφει μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιονδήποτε και οπουδήποτε, πρόκειται για την πιο κλασική ερωτική ιστορία, και γι’ αυτόν τον λόγο το βιβλίο αυτό αφορά τους πάντες και μπορεί να διαβαστεί απ’ όλους, προκαλώντας σε κάθε αναγνώστη απόλυτη ταύτιση.
Ξεκινά την ιστορία από το τέλος, από το 2015, όταν πλέον οι δύο ήρωες έχουν προχωρήσει στη ζωή τους. Εξάλλου τον συγγραφέα αυτό τον ενδιαφέρει: να μας παρουσιάσει όχι πώς γεννιέται ένας έρωτας ούτε πώς τελειώνει, αλλά τι αφήνει στους ερωτευμένους χρόνια μετά. Έχει νόημα να ψάχνεις απαντήσεις μετά από καιρό; Πόσο έχουμε ανάγκη να βάλουμε τελεία και παύλα σε υποθέσεις του παρελθόντος; Πόσο ισχυρή είναι μια ανάμνηση και πόσο υποκειμενική μια αλήθεια;
«Ένα ένδοξο απόγευμα / που μας αξίωσε / με μια ρωγμή αλήθειας»
Είχα και παλαιότερα αναφερθεί στα ποιήματα της φιλολόγου και δημοσιογράφου Χρυσάνθης Ιακώβου. Και οι τρεις ποιητικές συλλογές της (Αχ-έρων, Τεθλασμένοι χρόνοι, Lacrimosa) κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το βιβλίο με τίτλο «Lacrimosa» είναι το πιο πρόσφατό της και η ίδια έχει πει χαρακτηριστικά σε συνέντευξή της στον Κώστα Στοφόρο και Τον δρόμο της Αριστεράς[1], απαντώντας σε σχετική του ερώτηση «Lacrimosa θα πει δακρύβρεχτη στα λατινικά, από τη φράση lacrimosa dies, δηλαδή δακρύβρεχτη μέρα, που ακούγεται στη νεκρώσιμη ακολουθία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Ήθελα να εισάγω με αυτόν τον τρόπο έναν προβληματισμό, να δώσω ένα στίγμα για τα υπαρξιακά και κοινωνικά ζητήματα που προσπαθώ να θέσω στα ποιήματά μου. Εκτός αυτού, τον διάλεξα λόγω του τελευταίου ποιήματος της συλλογής, του «Ρέκβιεμ». Ένα βράδυ παρακολουθούσα την ταινία του Terrence Malick «Το δέντρο της ζωής» και σε μια σκηνή ακούγεται το «Lacrimosa» του Zbigniew Preisner. Με μάγεψε το συγκεκριμένο κομμάτι, το οποίο αναζήτησα στη συνέχεια στο YouTube και από το οποίο προέκυψε το ποίημα «Ρέκβιεμ». Θεώρησα ότι το Lacrimosa ταίριαζε ως τίτλος και με το περιεχόμενο της συλλογής, αλλά και με το βροχερό εξώφυλλο, το οποίο είναι δική μου φωτογραφία».
Όσα φέρνει ο ταχυδρόμος. Ανάμεσα σ' αυτά και η ποιητική συλλογή της Χρυσάνθης Ιακώβου. Με τον λατινικό τίτλο Lacrimosa, πλήρης δακρύων, η Χρυσάνθη Ιακώβου,συγγράφει το δικό της ρέκβιεμ. Ο έρωτας, συχνά,η κινητήρια δύναμη για τον ποιητή και η αιχμή του δόρατος. Η πένα της Ιακώβου τον σημαδεύει.
