Για το έτος 2024 η Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης εξέδωσε ημερολόγιο-ανθολογία με θέμα "Πλανήτης ΓΗ", το οποίο κυκλοφόρησε απο τις Εκδόσεις ΑΩ. 

Εγώ συμμετείχα με το ποίημα μου "Εξόριστοι". 

Τον Ιανουάριο του 2024 συμμετείχα στο γ' μέρος του αφιερώματος του περιοδικού Θράκα για την έμφυλη βία με το ποίημά μου "Αντιστρόφως ανάλογες σχέσεις" 

Αντιστρόφως ανάλογες σχέσεις

Θα σε φροντίζω,

μικρή εγώ

θα μεγαλώνεις εσύ

το σπίτι δεν θα σε χωράει

εγώ θα πιάσω μια γωνιά στον καναπέ

να μην ενοχλώ

δεν θα μιλάω

σιωπηλή

θα σε δέχομαι,

το σώμα μου θα γεμίζει χαρακιές

για τις στιγμές που είμαστε μαζί

τα κόκαλά μου θα πονάνε

το δέρμα μου θα διαβρώνεται

καθώς θα μικραίνω

για να μεγαλώνεις εσύ,

μια μέρα θα εξαϋλωθώ

θα υπάρχω και δεν θα υπάρχω

μια βουβή οπτασία στο εφτασφράγιστο σπίτι,

όμως θα είμαστε μαζί

μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

ο δικός μου θάνατος

Όλο το αφιέρωμα εδώ 

Μια πανδημία, οι ανθρώπινες σχέσεις και η επόμενη μέρα της ανθρωπότητας

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το Fractal

Το να γράψεις ένα μυθιστόρημα ΜΕΣΑ στην πανδημία που να αφορά μια πανδημία είναι μεγάλο ρίσκο. Ρίσκο γιατί πρέπει να φροντίσεις να γραφεί κάτι «πρωτότυπο», κάτι που να επεξεργάζεται με έναν διαφορετικό τρόπο αυτά που βιώσαμε στην πραγματικότητα. Με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησα την «Ιερεμιάδα» της Χλόης Κουτσουμπέλη, με μια μικρή επιφύλαξη, η οποία όμως διαλύθηκε μετά από μερικές σελίδες ανάγνωσης.

Η Χλόη Κουτσουμπέλη έπλασε λογοτεχνικά έναν ιδιαίτερα φονικό ιό, που επιτίθεται πρώτα στις φωνητικές χορδές, έπειτα στη μνήμη, στη συνέχεια προκαλεί τον θάνατο. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες (άρρωστοι μεν, ζωντανοί δε) άνθρωποι έχουν καταφύγει στο μοναστήρι ενός νησιού, χωρίς φωνή, χωρίς μνήμη οι περισσότεροι, όπου προσπαθούν να ζήσουν με ό,τι μέσα διαθέτουν και να υποστηρίξουν ο ένας τον άλλον. Ανάμεσα τους και ένα αγόρι, ο Ιερεμίας, το οποίο από θαύμα δεν έχει προσβληθεί από τον ιό.

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το περιοδικό Χάρτης 

Η εμφάνιση ενός Γάλλου ζωγράφου, του λεγόμενου Μεσιέ, αναστατώνει τη ζωή των κατοίκων του Αιγίου και ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση προκαλείται από τη δολοφονία του. Ένοχη φαίνεται να είναι αρχικά μία γυναίκα, η Αναστασία, όμως το έγκλημα τελικά ομολογεί ο έφηβος γιος της, ο Νέστορας. Όλη αυτήν την ιστορία –και τις συνέπειές της– ο αναγνώστης τη μαθαίνει από έναν φίλο του Νέστορα, τον Χρήστο, ο οποίος θα επηρεαστεί από αυτά τα γεγονότα, χωρίς καν να τον αφορούν άμεσα.

Έχει ενδιαφέρον ότι αν ξεκινήσει κανείς να διαβάζει τα «Σχέδια του χάους» (χωρίς μάλιστα να ξέρει πολλά για την υπόθεση) θα βρεθεί μπροστά σε μια αναγνωστική έκπληξη: δεν θα έχει ιδέα πώς θα εξελιχτεί η ιστορία και πού θα καταλήξει. Το έγκλημα εξιχνιάζεται γρήγορα και ο ένοχος φανερώνεται στην αρχή σχετικά του βιβλίου. Οπότε, τι άλλο έχει να μας πει ο συγγραφέας σε ένα μυθιστόρημα τριακοσίων σελίδων;

Μία από τις φράσεις που μισώ να ακούω είναι η «έλα, μωρέ, πλάκα έκανα». Προσωπικά θεωρώ πως δεν υπάρχουν πλάκες, αυτά που λέγονται στα αστεία είναι πέρα για πέρα ειλικρινή, με τη διαφορά ότι, ακριβώς επειδή παρουσιάζονται ως αστεία, σου αφαιρούν το δικαίωμα να θυμώσεις, τουλάχιστον αν δεν θέλεις να φανείς εύθικτος ή παράξενος.

 

Φτάνουμε λοιπόν στη σάτιρα του Ράδιο Αρβύλα, που διακωμώδησε ένα ποίημα του Ρον Πάτζετ που διάβαζε ο δικός μας ποιητής Γιώργος Αλισάνογου. Οι ποιητές και οι του χώρου αντέδρασαν, κάποιοι άλλοι είπαν «έλα, μωρέ, πώς κάνετε έτσι;». Ήταν όντως μια σάτιρα, ένα αστείο, κάτι που δεν είναι και πολύ σωστό αλλά το λέμε και γελάμε; Δύσκολη απάντηση, όταν ζεις σε μια δημοκρατική χώρα με ελευθερία του λόγου, όπου θεωρητικά επιτρέπεται να ειπωθούν τα πάντα. Μήπως η ποίηση είναι κάτι πολύ «ιερό» που δεν επιτρέπεται να αγγίξεις; Όχι, ούτε αυτό ισχύει. Τότε ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;