Don’t Look Up (Μην κοιτάτε πάνω), 2021

Σκηνοθέτης: Άνταμ ΜακΚέι

Παίζουν: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Τζένιφερ Λόρενς, Μέριλ Στριπ, Κέιτ Μπλάνσετ

Η πιο πολυσυζητημένη ταινία στο τέλος του 2021 και στην αρχή του 2022 είναι φυσικά το Don’t Look Up – τι είναι όμως αυτό που την έκανε να συγκεντρώσει όλη την προσοχή των σινεφίλ πάνω της;

Η ιστορία έχει να κάνει με δύο –όχι και τόσο γνωστούς– αστρονόμους (ΝτιΚάπριο και Λόρενς) που εντοπίζουν έναν κομήτη, ο οποίος με μαθητική ακρίβεια θα συγκρουστεί με τη γη σε έξι μήνες και θα την καταστρέψει εντελώς. Φυσικά θα έρθουν κατευθείαν σε επαφή με την πρόεδρο της Αμερικής (Μέριλ Στριπ), όμως αυτή δεν φαίνεται και τόσο πρόθυμη να αναλάβει δράση. Σύντομα οι δύο αστρονόμοι θα καταλάβουν πως οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες-υποστηρικτές της κυβέρνησης έχουν άλλα σχέδια, τα μμε δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης, ενώ ο κόσμος παρασύρεται απ’ ό,τι διαβάζει στα social media.

Έξι εμβληματικοί ήρωες του κινηματογράφου που πάσχουν από κάποια ψυχική ασθένεια (+ένας τηλεοπτικός!)

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση από το Artcore 

A Happy Event (Un heureux événement/Ένα ευτυχές γεγονός), 2011

Σκηνοθέτης: Rémi Bezançon

Παίζουν: Louise Bourgoin, Pio Marmaï

Η Μπάρμπαρα και ο Νίκολας ερωτεύονται και, πάνω που είναι μες στα μέλια, αποφασίζουν να κάνουν ένα παιδί. Όσο ευτυχισμένοι κι αν είναι με τον ερχομό του παιδιού, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και στη μεταξύ τους σχέση και ο καθένας προσωπικά.

Ορίστε μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα του πώς επηρεάζει ένα παιδί τον ψυχισμό των γονιών και την ισορροπία του ζευγαριού, χωρίς ανόητα κλισέ, χωρίς ταμπού, χωρίς εξωραϊσμούς, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια και ρεαλιστικότητα.

Nomadland, 2020

Σκηνοθέτιδα: Chloe Zhao

Ηθοποιοί:  Frances McDormand, David Strathairn, Linda May

Η Φερν έχει χάσει τα πάντα μετά την οικονομική κρίση, έτσι αποφασίζει να μετατρέψει το βαν της σε σπίτι και ξεκινά ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό στην αμερικανική δύση.

 Το Nomadland είναι μια βαθιά υπαρξιακή ταινία, που καταγράφει με τρόπο απλό και σιωπηλό τη μοναξιά, την ανάγκη για φυγή, τους αποχωρισμούς, τα ψυχικά τραύματα, τη σημασία επαφής με τη φύση. Η αφοπλιστική και πάντα ενδιαφέρουσα στις ερμηνείες της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ είναι στο επίκεντρο αυτού του road movie και μέσω αυτής ο θεατής καταβυθίζεται στη ζωή και στις κοινότητες των σύγχρονων νομάδων, καθώς και στους λόγους που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους να επιλέξουν μια τέτοιου είδους ζωή.

Η ταινία παρουσιάζει τα πάντα με απόλυτα ρεαλιστικό και γνήσιο τρόπο, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς δραματικές εξάρσεις, χωρίς να θέλει να κατευθύνει τη γνώμη του θεατή. Έμμεσα βέβαια προσπαθεί να περάσει κι ένα μήνυμα, ή μάλλον να κάνει μια παρατήρηση για το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που είναι διαμορφωμένο με τέτοιον τρόπο ώστε αφήνει πολίτες εκτός.

Υπάρχει μια αλήθεια στον τρόπο που η Φερν συνδέεται με τους ανθρώπους που συναντά στο διάβα της, υπάρχει μια αλήθεια στις εξομολογήσεις τους, στις αναζητήσεις τους, στον τρόπο με τον οποίον ζούνε. Η σκηνοθέτιδα αφιερώνει επίσης αρκετό χρόνο για να δούμε τη φύση μέσα από τα μάτια της κεντρικής ηρωίδας, για να νιώσουμε τις εμπειρίες που βιώνει, για να την ακολουθήσουμε στο συναισθηματικό και γεωγραφικό της ταξίδι.

Το Nomadland είναι ένα αργό road movie, μια ταινία για τις αποφάσεις της ζωής ή για το πού μπορεί να σε οδηγήσει η ζωή ή για το πώς να διαχειριστείς τα δεδομένα που σου έφερε η ζωή. Δεν φέρνει απαραίτητα κάποια λύτρωση ή κάποια δικαίωση στο τέλος, ούτε διαθέτει ανατροπές και σεναριακές εξελίξεις. Είναι όμως αληθινό και ανεπιτήδευτο.

Promising Young Woman, 2020

Σκηνοθέτιδα: Emerald Fennell

Πρωταγωνιστούν: Carey Mulligan, Bo Burnham

Η Κάσι είναι μια νεαρή γυναίκα που έχει μια περίεργη «συνήθεια»: παριστάνει την μεθυσμένη, επιτρέπει σε άντρες να την οδηγήσουν στο σπίτι τους και, λίγο πριν πραγματοποιηθεί ένα μη συναινετικό σεξ, τους αποκαλύπτει ξαφνικά πόσο νηφάλια είναι. Φυσικά, υπάρχει λόγος πίσω από αυτήν την συμπεριφορά: ένα τραυματικό γεγονός από τα φοιτητικά της χρόνια, που άλλαξε εντελώς τη ζωή της.

Το Promising Young Woman είναι η φεμινιστική ταινία που χρειαζόμαστε, όχι γιατί δείχνει πόσο δυνατές είναι οι γυναίκες και πόσο κακοί οι άντρες, αλλά γιατί μας δείχνει την κουλτούρα του βιασμού και πώς το θύμα βιάζεται δύο φορές: μία κατά την πράξη και μία από την κοινωνία που δεν του παρέχει καμία στήριξη, την ίδια στιγμή που επιβραβεύει σχεδόν τον θύτη.

Η σκηνοθέτιδα μάς παρουσιάζει μια ιστορία εκδίκησης που φτάνει στα άκρα, για να μας δείξει κατάμουτρα το παράλογο που επικρατεί στους βιασμούς. Ο κάθε θεατής θα αναγνωρίσει σκηνές και λόγια που έχει ξαναδεί ή έχει ξανακούσει και θα αντιληφτεί ξεκάθαρα πόσες λάθος αντιλήψεις υπάρχουν στην κοινωνία μας γύρω από αυτό το θέμα.

Ταινίες εκδίκησης αυτού του είδους υπάρχουν αρκετές (το Θέλμα και Λουίζ, για παράδειγμα, κινείται γύρω από την ίδια ιδέα). Η διαφορά που έχουμε εδώ είναι οι συνεχείς εξελίξεις: δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει η ταινία ή πόσο μακριά είναι διατεθειμένη η ηρωίδα να φτάσει.

Ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος (κυριολεκτικά μέχρι την τελευταία σκηνή) και με μια εξαιρετική Κάρεϊ Μάλιγκαν που ενσαρκώνει μια πολύπλοκη ηρωίδα, με βαθύτατα τραυματισμένο ψυχισμό. Οι ανάλαφρες νότες της ταινίας, στις σωστές δόσεις, βοηθούν να μην βαρύνει εντελώς το κλίμα, διατηρώντας έτσι μια καλή ισορροπία και βοηθώντας να ακουστεί ξεκάθαρα το μήνυμα.

Το Promising Young Woman πατάει μεν στο κίνημα #metoo και γεννιέται απευθείας μέσα από την εποχή μας, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για ταινία που αποσκοπεί να ακολουθήσει μια "μόδα". Αντιθέτως, σε ένα σινεμά επαναλαμβανόμενων ιδεών και remake ξεχωρίζει με τη φρεσκάδα του. Από το είδος των ταινιών που θα θέλαμε να βλέπουμε πιο συχνά.