Όταν ακούς για σίκουελ του Ιντιάνα Τζόουνς κρατάς μικρό καλάθι. Είναι τάση της εποχής να αποκτούν όλες οι ταινίες σίκουελ και ριμέικ, εφόσον ως γνωστόν η νοσταλγία πουλάει τρελά. Και όταν μιλάμε συγκεκριμένα για το Ιντιάνα Τζόουνς είσαι ακόμα πιο επιφυλακτικός, μια και έχουμε ακόμα στο μυαλό μας το φιάσκο του Ιντιάνα Τζόουνς 4. Από την άλλη είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία να δεις σε θερινό σινεμά τον Ίντι να ξαναπιάνει το μαστίγιό του για άλλη μια φορά (τελευταία φορά μάλιστα, απ’ ό,τι λέγεται), οπότε η ζυγαριά γέρνει προς το «θα πάω να το δω».
Τελικά αποδείχτηκε ότι όταν οι δημιουργοί το θέλουν μπορούν να κάνουν μια ωραία ταινία Ιντιάνα Τζόουνς, καλή για τα σημερινά δεδομένα, διατηρώντας παράλληλα τη γοητεία και την αίσθηση των 80s. «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» έχει μία δυνατή ιστορία, μας πάει για λίγο πίσω στην εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (γιατί φυσικά η ταινία πρέπει να έχει Ναζί) και μας φέρνει στο σήμερα, όπου η υπόθεση που ξεκίνησε τότε συνεχίζεται.
Η πιο πολυσυζητημένη ταινία στο τέλος του 2021 και στην αρχή του 2022 είναι φυσικά το Don’tLookUp – τι είναι όμως αυτό που την έκανε να συγκεντρώσει όλη την προσοχή των σινεφίλ πάνω της;
Η ιστορία έχει να κάνει με δύο –όχι και τόσο γνωστούς– αστρονόμους (ΝτιΚάπριο και Λόρενς) που εντοπίζουν έναν κομήτη, ο οποίος με μαθητική ακρίβεια θα συγκρουστεί με τη γη σε έξι μήνες και θα την καταστρέψει εντελώς. Φυσικά θα έρθουν κατευθείαν σε επαφή με την πρόεδρο της Αμερικής (Μέριλ Στριπ), όμως αυτή δεν φαίνεται και τόσο πρόθυμη να αναλάβει δράση. Σύντομα οι δύο αστρονόμοι θα καταλάβουν πως οι πολιτικοί και οι επιχειρηματίες-υποστηρικτές της κυβέρνησης έχουν άλλα σχέδια, τα μμε δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης, ενώ ο κόσμος παρασύρεται απ’ ό,τι διαβάζει στα socialmedia.
A Happy Event (Un heureux événement/Ένα ευτυχές γεγονός), 2011
Σκηνοθέτης: Rémi Bezançon
Παίζουν: Louise Bourgoin, Pio Marmaï
Η Μπάρμπαρα και ο Νίκολας ερωτεύονται και, πάνω που είναι μες στα μέλια, αποφασίζουν να κάνουν ένα παιδί. Όσο ευτυχισμένοι κι αν είναι με τον ερχομό του παιδιού, αρχίζουν να αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα και στη μεταξύ τους σχέση και ο καθένας προσωπικά.
Ορίστε μια ταινία που πραγματεύεται το θέμα του πώς επηρεάζει ένα παιδί τον ψυχισμό των γονιών και την ισορροπία του ζευγαριού, χωρίς ανόητα κλισέ, χωρίς ταμπού, χωρίς εξωραϊσμούς, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια και ρεαλιστικότητα.
Ηθοποιοί: Frances McDormand, David Strathairn, Linda May
Η Φερν έχει χάσει τα πάντα μετά την οικονομική κρίση, έτσι αποφασίζει να μετατρέψει το βαν της σε σπίτι και ξεκινά ένα ταξίδι χωρίς συγκεκριμένο προορισμό στην αμερικανική δύση.
Το Nomadland είναι μια βαθιά υπαρξιακή ταινία, που καταγράφει με τρόπο απλό και σιωπηλό τη μοναξιά, την ανάγκη για φυγή, τους αποχωρισμούς, τα ψυχικά τραύματα, τη σημασία επαφής με τη φύση. Η αφοπλιστική και πάντα ενδιαφέρουσα στις ερμηνείες της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ είναι στο επίκεντρο αυτού του roadmovie και μέσω αυτής ο θεατής καταβυθίζεται στη ζωή και στις κοινότητες των σύγχρονων νομάδων, καθώς και στους λόγους που οδήγησαν αυτούς τους ανθρώπους να επιλέξουν μια τέτοιου είδους ζωή.
Η ταινία παρουσιάζει τα πάντα με απόλυτα ρεαλιστικό και γνήσιο τρόπο, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς δραματικές εξάρσεις, χωρίς να θέλει να κατευθύνει τη γνώμη του θεατή. Έμμεσα βέβαια προσπαθεί να περάσει κι ένα μήνυμα, ή μάλλον να κάνει μια παρατήρηση για το σημερινό οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που είναι διαμορφωμένο με τέτοιον τρόπο ώστε αφήνει πολίτες εκτός.
Υπάρχει μια αλήθεια στον τρόπο που η Φερν συνδέεται με τους ανθρώπους που συναντά στο διάβα της, υπάρχει μια αλήθεια στις εξομολογήσεις τους, στις αναζητήσεις τους, στον τρόπο με τον οποίον ζούνε. Η σκηνοθέτιδα αφιερώνει επίσης αρκετό χρόνο για να δούμε τη φύση μέσα από τα μάτια της κεντρικής ηρωίδας, για να νιώσουμε τις εμπειρίες που βιώνει, για να την ακολουθήσουμε στο συναισθηματικό και γεωγραφικό της ταξίδι.
Το Nomadland είναι ένα αργό roadmovie, μια ταινία για τις αποφάσεις της ζωής ή για το πού μπορεί να σε οδηγήσει η ζωή ή για το πώς να διαχειριστείς τα δεδομένα που σου έφερε η ζωή. Δεν φέρνει απαραίτητα κάποια λύτρωση ή κάποια δικαίωση στο τέλος, ούτε διαθέτει ανατροπές και σεναριακές εξελίξεις. Είναι όμως αληθινό και ανεπιτήδευτο.
