Εγώ όταν ήμουν μικρή και έκανα διακοπές με την οικογένειά μου, πήγαινα παραλία παραδοσιακά: με ομπρέλα, ψάθα και πετσέτα στην άμμο. Αν βρίσκαμε και κανένα δεντράκι, ακόμα καλύτερα. Μετά όταν μεγάλωσα λίγο και πήγαινα στις παραλίες με φίλες, πάλι προτιμούσα πετσετούλα -και φραπέ γλυκό με γάλα κάτω από τη δική μου ομπρέλα- άφραγκη γαρ ως μη εργαζόμενη ακόμα.
Ε, μετά μεγάλωσα κι άλλο, απέκτησα τα δικά μου λεφτά και ξεκίνησα τα φρέντο εσπρέσο και δεν γούσταρα να καρφώνω ομπρέλες στην άμμο και να πιάνομαι ξαπλαρωμένη κάτω. Αγαπώ φανατικά μπιτσόμπαρο, να αράξω κυρία, να μου φέρουν τον καφέ μου και να μη γεμίσω παντού με άμμο.
Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση από το Περί Ου
Μικρές ρωγμές στον μεγάλο τοίχο της μικροαστικής κοινωνίας, μέσα από τις οποίες κοιτάμε τους ήρωες του βιβλίου με τα πάθη τους, τα προβλήματά τους, τα συμπλέγματά τους.
Η Πολύνα Μπανά γράφει ένα σύνολο διηγημάτων για τους ανθρώπους μιας μικρής πόλης που έρχονται αντιμέτωποι με τη ζωή που δεν τουςταιριάζει, με τη ζωή που δεν έζησαν, με τη ζωή που θα ήθελαν να ζουν. Άλλοι από αυτούς τα καταφέρνουν, άλλοι συντρίβονται.
Στις μέρες μας το έγκλημα πουλάει τρελά. Ό,τι έχει μέσα φόνους, μυστήριο και ντετέκτιβ τραβάει το αναγνωστικό (όπως και το τηλεοπτικό) κοινό σαν μαγνήτης. Το αστυνομικό είδος ζει τις μέρες της απόλυτης δόξας του, σε παγκόσμιο αλλά και σε πανελλαδικό επίπεδο. Ιδού μερικά βιβλία της σύγχρονης ελληνικής παραγωγής που διαβάσαμε και αγαπήσαμε.
Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση από το Περί ου
Βρισκόμαστε στη Βεσσαραβία το 1940. Ο καθηγητής Μιχάι Ούλμου συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια του μαθήματος και κατηγορείται από τους σοβιετικούς ότι είναι προδότης και εχθρός του λαού. Λίγο προτού συλληφθεί αναθέτει στους μαθητές του να ετοιμάσουν την εξής εργασία: «Στη ζωή το να είσαι άνθρωπος είναι τέχνη ή πεπρωμένο;». Το σοβιετικό καθεστώς θα τον στείλει στη Σιβηρία, σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί όμως δεν θα είναι εντελώς μόνος: μία μαθήτριά του που είναι ερωτευμένη μαζί του, η Μαρία Ραζέσου, θα τον ακολουθήσει με σκοπό να τον βοηθήσει να δραπετεύσει.
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η υπόθεση του βιβλίου, το οποίο ήδη από τις πρώτες του σελίδες υπόσχεται στον αναγνώστη ότι θα διαβάσει μια ιστορία που θα έχει και δράση, θα έχει και περιπέτεια, θα έχει και ιστορική αλήθεια, και σκληρές περιγραφές και φυσικά ένα πολύ δυνατό lovestory.
Όταν ακούς για σίκουελ του Ιντιάνα Τζόουνς κρατάς μικρό καλάθι. Είναι τάση της εποχής να αποκτούν όλες οι ταινίες σίκουελ και ριμέικ, εφόσον ως γνωστόν η νοσταλγία πουλάει τρελά. Και όταν μιλάμε συγκεκριμένα για το Ιντιάνα Τζόουνς είσαι ακόμα πιο επιφυλακτικός, μια και έχουμε ακόμα στο μυαλό μας το φιάσκο του Ιντιάνα Τζόουνς 4. Από την άλλη είναι κρίμα να μην εκμεταλλευτείς την ευκαιρία να δεις σε θερινό σινεμά τον Ίντι να ξαναπιάνει το μαστίγιό του για άλλη μια φορά (τελευταία φορά μάλιστα, απ’ ό,τι λέγεται), οπότε η ζυγαριά γέρνει προς το «θα πάω να το δω».
Τελικά αποδείχτηκε ότι όταν οι δημιουργοί το θέλουν μπορούν να κάνουν μια ωραία ταινία Ιντιάνα Τζόουνς, καλή για τα σημερινά δεδομένα, διατηρώντας παράλληλα τη γοητεία και την αίσθηση των 80s. «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» έχει μία δυνατή ιστορία, μας πάει για λίγο πίσω στην εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (γιατί φυσικά η ταινία πρέπει να έχει Ναζί) και μας φέρνει στο σήμερα, όπου η υπόθεση που ξεκίνησε τότε συνεχίζεται.
