Η Ισιδώρα Μάλαμα για το Lacrimosa στο Fractal

 

Lacrimosa: ένας θρήνος για τα χαμένα ενδεχόμενα

Λόγω προσωπικής αναγνωστικής ιδιοτροπίας, η αποκρυπτογράφηση του τίτλου ενός βιβλίου αποτελεί την πρώτη βασανιστική επαφή μαζί του. Η ποιητική συλλογή  Lacrimosa αποτέλεσε διπλή πρόκληση, καθώς ξεσήκωσε μνήμες παλιές, ανέφελες, μαθητικές, τότε που το ουσιαστικό lacrima-ae (το δάκρυ) οδηγούσε ένα βήμα πιο κοντά στις πόρτες του Πανεπιστημίου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έχουμε να κάνουμε με μία δακρυροούσα ποιήτρια, με τα δάκρυα μια ποιήτριας, με μια διευρυμένη μελαγχολία. Ανέτρεξα στο λήμμα «lacrimosa», για να διαπιστώσω ότι έτσι ονομάζονται οι δυο τελευταίες στροφές (18η και 19η) του Λατινικού ύμνου Dies Irae, που χρησιμοποιούνταν παλιότερα στη νεκρώσιμη λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ενσωματώθηκε στα έργα πολλών συνθετών, του Μότσαρτ, του Τζουζέπε Βέρντι, του Έκτορος Μπερλιόζ, του Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, που επιχείρησαν συνθέσεις ρέκβιεμ, δηλαδή νεκρώσιμων ακολουθιών. Του τελευταίου τη lacrimosa, άλλωστε, την αποζητά ως υπόκρουση η ποιήτρια κατά την ανάγνωση του τελευταίου ποιήματός της, που θα λέγαμε ότι είναι ομότιτλο με τη συλλογή, καθώς ονομάζεται «Ρέκβιεμ».

Διάβασα, λοιπόν, τη συλλογή, προσθέτοντας πέρα από τα δάκρυα και τη μελαγχολία, το ελεγειακό στοιχείο, τον λυρισμό και τον θρήνο μαζί, επιχειρώντας τη νεκρώσιμο ακολουθία σε κάθε ποίημα που διάβαζα, ανακαλύπτοντας όλα αυτά που κάθε φορά ενταφιάζονται, όσα επιμένουμε να θάβουμε, συχνά ασύνειδα, και κάπου εκεί ένιωσα και εγώ ψυχικά δακρυροούσα αναγνώστρια.

Διαβάστε Περισσότερα

Η Κούλα Αδαλόγλου για το Lacrimosa στο Fractal

Σε ρωγμές βουλιάζει ο χρόνος

Στη συλλογή Lacrimosa, της Χρυσάνθης Ιακώβου, ξεδιπλώνεται μια πορεία του ποιητικού υποκειμένου, με την ένταση να δυναμώνει. Την ένταση της απώλειας. Από τον ήλιο στο μυστηριώδες φεγγάρι. Από τον έρωτα στη στέρηση. Από το καλοκαίρι στο σούρουπο και στη σκοτεινιά.

Δύο ολιγόστιχα ποιήματα σηματοδοτούν τη μετάβαση από τη μία άκρη του συνεχούς στην άλλη, χωρίζοντας τη συλλογή σε τρία τμήματα. Σύνορο στο πρώτο για το δεύτερο:

ένα ατελείωτο νεκροταφείο ο χρόνος/ από φθηνές προθέσεις/ που πέθαναν στη νιότη τους (σ. 24)

Διαβάστε Περισσότερα

Δεκαεπτά κλωστές, του Πάνου Δημάκη (Κάπα Εκδοτική, 2020) - κριτική βιβλίου

Μια αληθινή ιστορία που έγινε ένα ενδιαφέρον μυθιστόρημα 

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το περιοδικό Fractal

Ο Αντώνης Γερακίτης, ο λεγόμενος Καστελάνης, φαίνεται ότι έχει την ιδανική ζωή στα Κύθηρα του 1900: είναι ένας φημισμένος τσαγκάρης και αρραβωνιασμένος με την κοπέλα που αγαπά. Η ζωή του όμως θα καταστραφεί όταν θα κατηγορηθεί άδικα για απόπειρα βιασμού. Όλη η κοινωνία θα του γυρίσει την πλάτη, ακόμα κι όταν θα προσπαθήσει να κάνει μια καινούργια αρχή. Μετά από όλα αυτά θα ξεσπάσει – και το ξέσπασμά του αυτό θα φέρει τον θάνατο σε πολλούς αθώους πολίτες.

Διαβάστε Περισσότερα

Συμμετοχή στο αφιέρωμα "Η αστραπή κι ο κεραυνός στην ποίηση" στο Έννεπε Μούσα

Τον Ιανουάριο του 2022 η λογοτεχνική ιστοσελίδα Έννεπε Μούσα της Αγγελικής Καραπάνου συμπεριέλαβε το ποίημα μου "Μια αστραπή διηνεκής" (Τεθλασμένοι χρόνοι, Βακχικόν, 2017) στο αφιέρωμα "Η αστραπή και ο κεραυνός στην ποίηση". 

Εδώ η συμμετοχή μου (και εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα): 

Διαβάστε Περισσότερα

Ο Θωμάς Νότας για το Lacrimosa στο serfree.gr

Ο ρόλος ενός βιβλιοκριτικού δεν διαφέρει πολύ από το ρόλο ενός δημιουργού. Ο δημιουργός συνθέτει, ο κριτικός αναλύει. Ο δημιουργός δομεί, ο κριτικός αποδομεί. Δύο πορείες με ίδια διεύθυνση, αλλά με αντίθετη φορά. Επιπλέον ο δημιουργός ίσως δεν έχει συνείδηση κατά τη δημιουργία, ίσως η δημιουργία αποτελεί μια ενστικτώδη πράξη, ο κριτικός όμως οφείλει να κρίνει συνειδητά. Στους Βατράχους του Αριστοφάνη έχουμε τον πρώτο ποιητικό διαγωνισμό. Βάζουν τους στίχους σε ζυγαριά.

Η ποιητική συλλογή της Χρυσάνθης με τον εύγλωττο τίτλο Lacrimosa κυκλοφόρησε, σε μια περίοδο που προβλήματα και δυσκολίες περισσεύουν στην καθημερινότητά. Και μάλιστα μετά από μια περίοδο έντονων ψυχολογικών πιέσεων κατά την περίοδο του εγκλεισμού. Βιώσαμε δύσκολες καταστάσεις. Επομένως θα το χαρακτήριζα παιδί του εγκλεισμού. Το περίμενα μελαγχολικό. Και διαβάζω:

Διαβάστε Περισσότερα