Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι εγώ είμαι υπέρ του politicallycorrect. Ναι, επιτέλους φτάσαμε στον 21ο αιώνα και έπηξε το μυαλό μας αρκετά ώστε να καταλάβουμε ότι δεν είναι σωστό να προσβάλλουμε τους άλλους επειδή έχουν αρκετά παραπανίσια κιλά ή να κάνουμε αστεία με το γεγονός ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος. Αν θέλουμε κάποια στιγμή να πετύχουμε ισότητα στην κοινωνία μας, πρέπει να φερόμαστε με σεβασμό σε όλους ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως φυλής, φύλου, χρώματος, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού κτλ.
Κάθε αλλαγή και δύσκολη, οπότε, για να ταραχτούν τα νερά και να έρθει η ρήξη με τον παλιό τρόπο σκέψης, οι υπέρμαχοι της πολιτικής ορθότητας γρήγορα έγιναν κάπως υπερβολικοί. Λες ένα «κακόγουστο» αστειάκι στα social (κακώς βέβαια) και μιλιούνια από κάτω στα σχόλια πέφτουν να σε φάνε. Αν είσαι δε και κανένας διάσημος, βλέπεις τους followers σου να μειώνονται στο λεπτό, μη σου πω κινδυνεύεις και με απόλυση αν κατέχεις επαγγελματικά μια βαρυσήμαντη θέση. Δικαιολογημένα αυτά μέχρι ένα σημείο – αν έχεις δημόσιο λόγο, ναι, προφανώς πρέπει να είσαι προσεκτικός με αυτά που λες και ασφαλώς είναι απαράδεκτο να προσβάλλεις τον οποιονδήποτε.
Η Εταιρία Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, μετά απο ανοιχτό κάλεσμα στα μέλη της, ετοίμασε ημερολόγιο του 2023 με διηγήματα και ποιήματα που είχαν ως θέμα τη βία κατά των γυναικών. Το ημερολόγιο κυκλοφόρησε απο τις Εκδόσεις Ρώμη. Η δική μου συμμετοχή ήταν με το ποίημα "Ιώ".
Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση από το periou.gr
«Ο τρόπος που έχουνε τα πράγματα να σπάνε». Τι τρόπο έχουνε τα πράγματα να σπάνε; Πώς σπάνε δηλαδή; Ο τίτλος της Ελένης Σαμπάνη είναι σαν ερώτημα, σαν να ανοίγει, από το εξώφυλλο κιόλας, έναν διάλογο με τον αναγνώστη, σαν να τον κάνει να αναρωτιέται, σαν να τον βάζει αμέσως μέσα στο ποιητικό της σύμπαν.
Ολόκληρη η συλλογή βασικά είναι σαν ένας μεγάλος διάλογος. Η ποίηση της Σαμπάνη δεν είναι εσωστρεφής, με την έννοια ότι η ποιήτρια δεν μιλά στον εαυτό της, αλλά απευθύνεται συνεχώς σε κάποιον. Τα περισσότερα ποιήματα είναι γραμμένα σε β’ ενικό πρόσωπο και εμείς οι αναγνώστες είναι σαν να παρακολουθούμε κομμάτια από τη ζωή της, από τις σχέσεις της, τους έρωτες που τελείωσαν, τους ανθρώπους που αγαπά, είναι σαν να τη βλέπουμε να συνομιλεί με τα πρόσωπα της ζωής της και να περιγράφει το αποτύπωμα που άφησαν πάνω της.
Στις 5 Μαΐου 2023, στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, συμμετείχα στην παρουσίαση του βιβλίου του Νικολάε Νταμπίζα "Η Βεσσαραβία μου: εργασία για το σπίτι" (Εκδόσεις Βακχικόν 2022), μαζί με τον ποιητή-συγγραφέα Γιώργο Έξαρχο και με συντονίστρια την Άντζελα Μπράτσου, μεταφράστρια του βιβλίου.
Η ‘Lacrimosa’, αποτελεί την τρίτη ποιητική συλλογή της Χρυσάνθη Ιακώβου, όλες από τις εκδόσεις Βακχικόν. Προηγήθηκαν οι ‘Αχ-έρων’ (2013), και οι ‘Τεθλασμένοι χρόνοι’ (2017). Στη συλλογή ετούτη, είναι ολοφάνερο πώς ο χρόνος είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Ο ποιητικός της ορίζοντας πλημμυρίζει από εποχές περασμένες, ανεξέλεγκτες πορείες στο πουθενά τελικά, ελπιδοφόρες χαραμάδες ήλιου προς το μέλλον. Στο ‘Ρέκβιεμ’, το τελευταίο ποίημα της συλλογής, κι’ ακούγοντας το ‘Lacrimosa’ του Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ, εκείνον τον λατινικό ύμνο του γνωστού κυρίως από τη χρήση του στη νεκρώσιμη λειτουργία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όπως προτείνει η Ιακώβου, διαβάζουμε:
‘Θα σκίσεις τους ουρανούς/τα σύννεφα θα στάζουν τη θλίψη σου/ω πραγματικότητα/της ομορφιάς θάνατε/κρύφτηκε/η ομορφιά σου κρύφτηκε/στον ματωμένο ήλιο του πρωινού/στις βαμμένες κουρτίνες του απογεύματος/στο αποτύπωμα των χειλιών σου/στο ποτήρι του καφέ/η ομορφιά του κόσμου κρύφτηκε/χάθηκε/διαλύθηκε/τότε/που έσκιζες τους ουρανούς/που έστυβες τα σύννεφα/Και τότε κάποιος ψιθύρισε:/Lacrimosa’, φέρνοντας στο νου εικόνες του καλοκαιριού που ήρθαν, έφυγαν, μα θα ξανάρθουν!
