Πίσω από το σύρμα
Ένας κόσμος οριστικά χαμένος
καταδικασμένος στη λήθη.
Ένα συρματόπλεγμα
φυλακίζει το παρελθόν
(City zoom, Ser-Free #21)
Girl, interrupted
Girl, interrupted (Το κορίτσι που άφησα πίσω), 1999
Σκηνοθέτης: James Mangold
Παίζουν: Winona Ryder, Angelina Jolie, Whoopi Goldberg, Brittany Murphy
Η Σουζάνα είναι μια νεαρή κοπέλα που υποφέροντας από ψευδαισθήσεις προσπάθησε να τερματίσει τη ζωή της (εξ ου και ο τίτλος της ταινίας). Ο ψυχίατρος που θα την εξετάσει μετά την απόπειρα θα κρίνει απαραίτητο να νοσηλευτεί για κάποιο διάστημα σε μια ψυχιατρική κλινική. Κατά τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, η Σουζάνα θα έρθει αντιμέτωπη με πολλές καταστάσεις, θα αναπτύξει φιλίες με τις άλλες ασθενείς, καθεμιά από τις οποίες υποφέρει από κάποιο ψυχολογικό νόσημα, και θα συνδεθεί στενά με τη Λίζα, μια κοπέλα με πολύ έντονη προσωπικότητα που ασκεί μεγάλη επίδραση στις ασθενείς. Η Σουζάνα κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κοιτάξει βαθιά μέσα της για να δει αν έχει το σθένος να πάρει τη ζωή στα χέρια της.
Τα 127 λεπτάκια αυτής της ταινίας κυλούν πραγματικά σαν νερό. Ένα πλήθος επιμέρους ιστοριών που πλαισιώνουν το κεντρικό story δεν αφήνει το φιλμ να κάνει κοιλιά, ενώ είναι σίγουρα ενδιαφέρον –και δοσμένο με τον κατάλληλο τρόπο- να βλέπει κανείς τι λαμβάνει χώρα σε μια ψυχιατρική κλινική... Εκπλήξεις και ανατροπές δε θα υπάρξουν, αλλά οι τελικές συγκρούσεις και αναμετρήσεις θα γίνουν με αρκετά εύστοχο τρόπο, κρατώντας ζωντανή την προσοχή του θεατή μέχρι το τέλος.
Στο ότι η ταινία είναι ενδιαφέρουσα ίσως να παίζει ρόλο και το γεγονός ότι το σενάριο (γραμμένο από τον σκηνοθέτη) βασίστηκε στο βιβλίο της Susanna Kaysen, η οποία κατέγραψε τις προσωπικές της εμπειρίες από την δεκαοχτάμηνη παραμονή της σε μια ψυχιατρική κλινική τη δεκαετία του ’60. Καλές και οι ερμηνείες, με την Angelina Jolie να τραβάει την προσοχή θεατών και κριτικών, σε ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι και απέχει πολύ απ’ ότι την έχουμε συνηθίσει. (Με το σπαθί της το Όσκαρ Β’ Γυναικείου Ρόλου).
Cine προτάσεις, www.serrelib.gr
#tweet_stories
Το 2012 συμμετείχα στο συλλογικό e-book "#Tweet_Stories: λογοτεχνία σε 140 χαρακτήρες", που κυκλοφόρησε από την ανοιχτή βιβλιοθήκη OPENBOOK.
371 μικρά διηγήματα -εγώ στη θέση #090.
Το e-book εδώ: #tweet_stories
Διήγημα «Σοβιετικά τρένα» στη δράση «Τρενογραφίες» του tovivlio.net
Της χάιδεψε τα μαλλιά. Μαύρα μακριά μαλλιά, που χύνονταν ανακατεμένα στα άσπρα σεντόνια. Από τη μισάνοιχτη μπαλκονόπορτα έμπαινε η μυρωδιά του ανοιξιάτικου γιασεμιού και μια υποψία φεγγαρόφωτος διέγραφε απόκοσμα τις σιλουέτες των σωμάτων τους στη μισοσκότεινη κάμαρα. Άπλωσε το χέρι του στο κομοδίνο για να πιάσει τα τσιγάρα του. Από το βάθος ακούστηκε το τρένο να διασχίζει πάνω στις ράγες τη νύχτα. Ασυναίσθητα κοίταξε το ρολόι: 11 και 23. Πότε και δεκαοχτώ, πότε και εικοσιένα, καμιά φορά ακόμα και εικοσιεφτά, είχε κάθε βράδυ τη συνήθεια να περιμένει το τρένο να περάσει. Μια παιδιάστικη ανυπομονησία. Μια αίσθηση αθωότητας και νοσταλγίας.
«Έξω από το σπίτι μου στη Ρωσία περνούσανε τρένα. Μεγάλα τρένα, κόκκινα, σοβιετικά. Με το σφυροδρέπανο χαραγμένο πάνω τους».
Γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε. Το σεντόνι άφησε ακάλυπτο το στήθος της που έλαμπε ασημένιο στο φως της σελήνης.
«Έτρεχα στο παράθυρο μου, κρεμιόμουν από το περβάζι και περίμενα να περάσουν. Ιδιαίτερα μου άρεσαν τα εμπορικά τρένα, με τα τεράστια βαγόνια. Με τον αδερφό μου βρήκαμε κι ένα παιχνίδι: κατεβαίναμε στην αυλή, μαζεύαμε πέτρες και τις πετούσαμε. Όταν έφταναν μέχρι το τρένο είχαμε μία χαρά…».
Τράβηξε μια βαθιά τζούρα από το τσιγάρο του μισοκλείνοντας τα μάτια.
«Μια μέρα μας έπιασε η μάνα μας… Ξύλο που φάγαμε… “Μα μαμά, δεν πετάμε στα τρένα που κουβαλάνε κόσμο…”. Δεν ξαναπέταξα πέτρες από τότε. Αλλά συνέχισα να μαζεύω. Μπορεί να έχω ακόμα κάπου φυλαγμένες μερικές…».
Τον χάιδεψε στο μάγουλο με την ανάποδη του χεριού της.
«Τα δρομολόγια των τρένων έβαζαν πρόγραμμα στη μέρα μου. Δέκα και μισή το πρωί. Εάν το άκουγα σήμαινε πως είμαι άρρωστος και δεν έχω πάει σχολείο. Τέσσερις παρά τέταρτο το μεσημέρι. Έχει έρθει ο μπαμπάς από τη δουλειά, έχουμε φάει και πίνουμε τσάι. Δέκα το βράδυ. Ήρθε η ώρα για ύπνο. Πρέπει να πλύνω τα δόντια μου, να ετοιμάσω τα ρούχα μου και την τσάντα μου για την επόμενη μέρα…».
Έσβησε το τσιγάρο βιαστικά στο τασάκι –ο καπνός έμεινε να ανεβαίνει ασημένιος για μερικά δευτερόλεπτα.
«Κάποτε έτυχε να μην περάσει τρένο για τέσσερις ολόκληρες μέρες! Βλάβη ίσως, ούτε ξέρω… Τα έχασα! Αποσυντονίστηκα εντελώς, δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω! Τότε αγόρασα το πρώτο μου ρολόι…».
Πήρε το χέρι του στα δικά της, άρχισε με τον δείκτη της να ζωγραφίζει στο εσωτερικό της παλάμης του.
«Με ένα τέτοιο τεράστιο τρένο ήρθαμε στην Ελλάδα. Η Σοβιετική Ένωση διαλυόταν. Κόσμος έτρεχε συνεχώς στους δρόμους πανικόβλητος, πυροβολισμοί ακούγονταν παντού. Πέφταμε στο πάτωμα μην τυχόν και μας βρει καμιά σφαίρα στο σπίτι… Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που θα φεύγαμε! Που θα ανεβαίναμε σε ένα τεράστιο τρένο και θα ερχόμασταν στην πατρίδα… Δεν είχα ξαναμπεί σε τρένο ποτέ!».
Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι, το σεντόνι μπλέχτηκε τσαλακωμένο ανάμεσα στα πόδια του.
«Την ημέρα στο σταθμό τη σκέφτομαι σαν όνειρο. Θυμάμαι μόνο τη μάνα μου να μου σφίγγει το χέρι για να μη χαθώ στο συνωστισμό. Ακόμα αισθάνομαι καμιά φορά το χέρι της όταν ακούω τρένο να σφυρίζει».
Στύλωσε το βλέμμα του απέναντι, σαν να ξανάβλεπε το σταθμό μπροστά του. Κοίταξε κι αυτή, της φάνηκε πως έβλεπε πράγματι.
«Και μετά ξεκινήσαμε… Με ένα σφύριγμα, αργά στην αρχή και μετά πιο γρήγορα και πιο γρήγορα… Άνοιξα το παράθυρο και κρέμασα έξω τα χέρια μου. Ο αέρας μού έκοβε την ανάσα. Ήμουν τόσο χαρούμενος! Και τότε ξαφνικά είδα στο βάθος το σπίτι μας. Το σπίτι μας με τα κόκκινα τούβλα και τα μικρά παράθυρα και την αυλή μας, που είχε στο κέντρο μια μικρή ανθισμένη κερασιά… Και τότε συνειδητοποίησα πως το τρένο δε μας γύριζε στην πατρίδα, αλλά μας έπαιρνε μακριά από το σπίτι μας. Και πως τώρα θα ερχόταν κάποιο άλλο αγόρι και θα έμενε στο δωμάτιο μου και θα κρεμιόταν από το παράθυρο μου για να δει τα τρένα και θα μάζευε πέτρες από την αυλή μας και θα έπινε τσάι στην κουζίνα μας ακούγοντας από το βάθος τον ήχο των βαγονιών… Και εμείς θα έπρεπε να βρούμε ένα άλλο σπίτι, χωρίς κερασιές και χωρίς αυλές, χωρίς κόκκινα τούβλα, χωρίς τρένα…».
Η φωνή του σίγησε τόσο απαλά, σαν να τελείωσαν οι λέξεις. Και στο δωμάτιο απλώθηκε τέτοια βαθιά σιωπή, που νόμιζες πως μπορούσες να την αγγίξεις, σαν την ομίχλη εκείνου του φεγγαρόφωτος.
«Πόσο θα ήθελα να ξανανέβαινα σε ένα τέτοιο τρένο και να γυρνούσα για λίγο πίσω…».
Ακούμπησε το πρόσωπο της στην πλάτη του.
«Θα ξαναγυρίσεις αγάπη μου, μαζί θα πάμε, να βρούμε την αυλή σου, την κερασιά σου».
tovivlio.net, Τρενογραφίες, Οκτώβριος 2015
http://tovivlio.net/%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BD%CE%B1/
Διήγημα «Το σημάδι» στο tovivlio.net
«Τι σημάδι είναι αυτό;».
Αύγουστος. Από αυτούς τους Αύγουστους τους χρυσούς, τους γεμάτους στάχυα και πορτοκαλί δειλινά. Δεν είναι όλοι οι Αύγουστοι έτσι. Άλλοι είναι ζεστοί και εξουθενωτικοί, άλλοι αδιάφοροι και σκληροί σαν τις ψυχρές θάλασσες του Ιονίου, άλλοι τρυφεροί και υπομονετικοί σαν γλυκιά παρένθεση από το υπόλοιπο έτος.
Αλλά εκείνος ο Αύγουστος ήταν από τους άλλους, τους αλησμόνητους, με τα τζιτζίκια και τα τριζόνια και τα ερημικά γεμάτα βότσαλα κολπάκια και τους απέραντους δρόμους και τις δυνατές μουσικές στο αυτοκίνητο. Ήταν από αυτούς τους Αύγουστους που ερωτεύεσαι, που νοσταλγείς.
Τα αγαπούσε τα καλοκαίρια. Τις φωτεινές μέρες. Τα λιγοστά ρούχα. Την αίσθηση της άμμου και της αλμύρας στα πιο απίθανα μέρη του σώματος. Τα παιχνιδίσματα του ήλιου. Τα φρούτα –τα καρπούζια.
«Θέλεις καρπούζι;».
Μισούσε το χειμώνα. Το κρύο. Την ομίχλη. Τη σκοτεινιά. Το να κλείνεσαι στο σπίτι σου και στον εαυτό σου, να πρέπει να κρατάς μυστικά. Να ντύνεις καλά το σώμα σου και την καρδιά σου. Σε ρουφάει ο χειμώνας, σε συνεπαίρνει, σου κλέβει κάτι από την ψυχή.
«Θέλεις καρπούζι;».
Θα του πει όχι, όχι τώρα. Θα της πει έλα, αφού ξέρω πως θες, είναι παγωμένο. Θα επιμείνει να την ταΐσει στο στόμα. Αυτή θα κάνει πως τραβιέται. Θα παιχνιδίσουν και το παιχνίδισμα αυτό είναι που θα κάνει το καρπούζι να αξίζει.
Έρωτας καλοκαιρινός, πρόσφατος. Με όλη αυτήν την άγρια χαρά της φρέσκιας γνωριμίας, με αυτήν την ασυγκράτητη ορμή και τη δίψα και τη λαχτάρα. Ανέμελος, σαν τις ημέρες του θέρους. Να γνωρίζονται κομμάτι-κομμάτι και σπιθαμή προς σπιθαμή και να βουτάνε ο ένας στο κορμί και στην ψυχή του άλλου όπως βουτάνε στη θάλασσα τα μεσημέρια. Αφόρητη γλύκα –σαν αυγουστιάτικο καρπούζι.
Θα της βάλει ένα κομμάτι στο στόμα, αυτή θα του γλύψει τα δάχτυλα. Θα τον δαγκώσει και λίγο. Αυτός θα κάνει πως θυμώνει. Θα τρίψει ένα κομμάτι πάνω στον δεξί της ώμο, αυτή θα αρχίσει να φωνάζει. Θα της τρίψει άλλο ένα κομμάτι στην κοιλιά. «Μη, κολλάει!». «Έλα, θα βουτήξουμε τώρα…». Θα σκύψει να τη φιλήσει, να πάρει τη γλύκα του καρπουζιού από τον αφαλό της.
«Τι σημάδι είναι αυτό;».
Ένα μικρό ξεθωριασμένο Χ στα αριστερά της κοιλιάς της. Σφίγγεται. Σκουπίζεται αδέξια με τα χέρια, κολλάει.
Χειμώνας. Σκληρός και άσπλαχνος. Από αυτούς τους χειμώνες που κρυώνει μέχρι και η ψυχή σου. «Λυπούμαστε, μα το έμβρυο είχε κολλήσει πάνω στην αριστερά σάλπιγγα, έπρεπε να την αφαιρέσουμε». Κρύο, θερμοκρασίες στο μηδέν, παγωμένοι οι δρόμοι, παγωμένο το σπίτι. «Έλα αγάπη μου, δεν πειράζει, θα ξαναπροσπαθήσουμε». Εγκυμοσύνη, αποβολή. Ένα σύντομο βροχερό καλοκαίρι κι ύστερα πάλι χειμώνας, αφιλόξενος, απαιτητικός, αποπνικτικός. Εγκυμοσύνη, αποβολή. Εξετάσεις, ιατρεία, γνωματεύσεις. Με το θερμόμετρο στους μείον πέντε και το χιόνι να πέφτει αθόρυβα. «Αγάπη μου, δεν έχουμε πρόβλημα, φταίει το άγχος, έλα να ξαναπροσπαθήσουμε». Προσπάθειες, σαν να βουλιάζει το πόδι στο χιόνι και να πρέπει να το τραβήξεις έξω. Μέρες γκρίζες, σκυθρωπές, άκαμπτες σαν τους σταλακτίτες που κρέμονται από τη σκεπή. «Κρυώνω, κρυώνει η ψυχή μου». Μέρες δυσκίνητες, που δεν κυλάνε. «Ίσως δεν κάνουμε για γονείς, ίσως δεν κάνουμε κι ο ένας για τον άλλον».
Σκουπίζει αδέξια με τα χέρια την κοιλιά της και τον ώμο της. Κολλάει. Κάνει να ταιριάσει καλύτερα το μαγιό της. Ο Αύγουστος, με τα λιγοστά του ρούχα και τα φωτεινά του αισθήματα, αποχρωματίστηκε μεμιάς, έχασε τη σαγήνη του και τη λάμψη του. Κι αυτή εκεί, ημίγυμνη και εκτεθειμένη, νιώθει προδομένη, πως ο Αύγουστος μαρτύρησε το μικρό της μυστικό.
«Εγχείριση σκωληκοειδίτιδας, πριν από χρόνια. Πάω να βουτήξω. Με έκανες χάλια».
tovivlio.net, Θερινές Ιστορίες, Ιούλιος 2015