Τι θα μας λείψει, αλήθεια, από την τηλεόραση αν κλείσουν μερικά κανάλια;

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα ότι θα κλείσουν τα μισά κανάλια ήταν "αμάν, και πού θα βλέπω τις επαναλήψεις της Ντόλτσε Βίτα αν κλείσει το Mega;". Και μετά το δεύτερο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν: αλήθεια, έχει κάτι καλύτερο να επιδείξει η ελληνική τηλεόραση;

Η επιτομή του μικροαστισμού

Αν ήθελα να βλέπω τον κάθε τυχάρπαστο να κάθεται σε ένα πάνελ και να κουτσομπολεύει τι κάνει ο ένας και ο άλλος, θα έβγαινα και στο μπαλκόνι μου να ακούω τις γειτόνισσες. Αλλά το χειρότερο δεν είναι η ίδια η κατινιά, αλλά το ότι έχουν περάσει την κατινιά σαν να είναι κάτι φυσικό, αυτονόητο και άκακο. Μόνο που δεν είναι. Γιατί το μυαλό μας κουρκούτιασε τόσο που δε βρίσκουμε τίποτα κακό στο να ασχολούμαστε με το τι φόρεσαν οι διάσημες χθες το βράδυ, όπως δε βρίσκουμε και τίποτα ανήθικο στο να εξευτελίζονται άνθρωποι χάριν της τηλεθέασης. Υποτίθεται ότι κατά καιρούς έγιναν προσπάθειες και για πιο σοβαρά project, αλλά όταν το concept της εκπομπής μυρίζει ναφθαλίνη, δε θα το δει κανείς άλλος εκτός απ' τον παππού μου.

Live your dream in greek tv

Στην ελληνική τηλεόραση έχει γίνει κατάχρηση αυτού που είπε ο Άντι Γουόρχολ για τα 15' δημοσιότητας που αντιστοιχούν σε κάθε άνθρωπο. Εδώ γίνεται διάσημος ο κανένας, με τον ίδιο πανηγυριώτικο τρόπο που γίνεται κανείς διάσημος στο fb. Αρκεί να ξέρει να χαζοτραγουδάει, να λέει πετυχημένες κοτσάνες, να έχει μεγάλο στήθος/ωραίους κοιλιακούς. Αν ξέρει δε και να μαγειρεύει, δε γίνεται απλώς διάσημος, γίνεται θεός. (Μαγειρική= η απόλυτη, υπέρτατη τέχνη καταξίωσης, σύμφωνα με το διεστραμμένο παραμορφωτικό πρίσμα της tv). Θα μου πεις, οι πραγματικά δημιουργικοί και άξιοι άνθρωποι στην τηλεόραση θα βγουν; Έτσι όπως είναι η τηλεόραση φυσικά και όχι. Και καλά κάνουν.

HBO αλά ελληνικά

Η συνταγή γνωστή: για να πετύχει ένα σίριαλ πρέπει να έχει μέσα έναν γκέι, μία χαζή, έναν έρωτα με εμπόδια και ατάκες με χιούμορ νηπιαγωγείου. Α, πρέπει να έχει και λίγο σεξ. Αν η τηλεόραση αντανακλά την κοινωνία μας, βγάλε συμπέρασμα τώρα… Τα ελληνικά σίριαλ ακολουθούν τη γενικότερη γραμμή ψυχαγωγίας που συνοψίζεται "όταν γυρνάω από τη δουλειά είμαι κουρασμένος και θέλω να δω κάτι ανάλαφρο για να χαλαρώσω". Ναι, μόνο που έτσι χαλαρώνει και το μυαλό μας σιγά-σιγά. Ευτυχώς, με την κρίση κόπηκαν λόγω έλλειψης χρημάτων οι πολλές βλακείες, αλλά μετά πέσαμε πάνω στα τούρκικα και τις φτηνές παραγωγές των shows. Καμία σωτηρία.

Αγοράζω άρα υπάρχω

Γέλασα πολύ όταν άκουσα ότι είχαν κατηγορήσει τον Κωστόπουλο ότι διέφθειρε τους Νεοέλληνες με τα περιοδικά του. Αν είχε τόση δύναμη ο Κωστόπουλος, να τον κάναμε και πλανητάρχη, να μας έσωζε από τα προβλήματά μας. Λες και τη μεγαλύτερη ζημιά δεν την κάνει ήδη η τηλεόραση, με τις αδύνατες και καλοντυμένες παρουσιάστριες, τους διαγωνισμούς που μοιράζουν δώρα και το προβαλλόμενο lifestyle σύμφωνα με το οποίο πρέπει να τιγκάρεις το σπίτι σου με πράγματα για να είσαι in. Θα μου πεις, είναι κακό; Ε αν όλη μέρα σκέφτεσαι μόνο πώς θα χάσεις κιλά, πώς θα φτιάξεις το μαλλί και πώς θα αγοράσεις την εσπρεσσιέρα, μην απορείς που ως κοινωνία -και ως πλανήτης- πάμε κατά διαόλου.

Και φυσικά οι ειδήσεις

Νομίζω ότι πλέον κανείς δεν μπορεί να παρακολουθήσει ειδήσεις χωρίς δυσπιστία ή χωρίς αναγούλα. Το ξέραμε βέβαια από πάντα, αλλά ειδικά μετά τα πολιτικά γεγονότα (και δη το δημοψήφισμα του Ιουλίου) η ενημέρωση πήρε τη μορφή τόσο εξόφθαλμης προπαγάνδας που αποτελεί σκάνδαλο. Αλλά το ζήτημα δεν είναι το πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ανηθικότητα στη δημοσιογραφία, αλλά το πώς είναι δυνατόν να ενημερώνεται κανείς αποκλειστικά από τις ειδήσεις της τηλεόρασης. Ελπίζω να μην έχουν απομείνει πολλοί που το κάνουν αυτό. Παιδιά, υπάρχει και το internet. Τουλάχιστον εκεί, όταν διαβάζεις αρλούμπες, τις περισσότερες φορές ξέρεις ότι πρόκειται για αρλούμπες.