Τα ψηλοτάκουνα παπούτσια πέρασαν για κάποιο λόγο ως το απόλυτα θηλυκό ενδυματολογικό trend -λες κι αν δε φοράς τακούνια τίθεται υπό αμφισβήτηση η θηλυκότητα σου.

Το βάσανο ξεκινάει από την εφηβεία. Αν δε μάθεις να τα φοράς από τότε, μετά δεν πρόκειται να τα συνηθίσεις ποτέ. Εκτός αν υποβάλλεις τον εαυτό σου στη δοκιμασία να τα φοράει αυθημερόν, οπότε, πού θα πάει, κάποια στιγμή θα μάθεις να ισορροπείς αποφεύγοντας τον κίνδυνο να σωριαστείς. (Αυτός είναι επιστημονικά αποδεδειγμένα ο τρόπος. Έχω ακούσει γυναίκες να συζητάνε ότι τα φορούσαν με το ζόρι κάθε μέρα μέχρι να τα …συνηθίσουν).

Και δώσ' του οι συμβουλές, και δώσ' του τα άρθρα στα γυναικεία περιοδικά για το πώς να μάθεις να φοράς τα ψηλοτάκουνα χωρίς να υποφέρεις. Και γιατί να μάθω ρε παιδιά και να μην τα αποφύγω εντελώς; Αφού υποφέρω.

Το ψηλοτάκουνο παπούτσι ίσως και να ήταν όντως κάτι υπέροχο, αν δεν ήταν τόσο …υποχρεωτικό. Όλα τα επίσημα παπούτσια, αυτά που συνδυάζονται με τα ωραία φορέματα, είναι αποκλειστικά και μόνο με τακούνι -τουλάχιστον έξι-εφτά εκατοστών. Η αμέσως επόμενη επιλογή είναι αυτά που φοράει η προγιαγιά μου για να πάει την Κυριακή στην εκκλησία ή οι μπότες, που φυσικά και δεν ταιριάζουν με τη φορεματάρα που θέλεις να βάλεις, οπότε θα πέσεις θύμα σχολιασμού και κοινωνικού bullying.

Αν θέλεις δε να παντρευτείς, εκεί χειροτερεύει το πράγμα: τακούνι μικρότερο των 10 εκατοστών σε νυφικό παπούτσι πολύ απλά δεν υπάρχει. Κοντολογίς, αν θέλεις, σε μια επίσημη περίσταση ή σε μια έξοδο να κάνεις αξιοπρεπή εμφάνιση σύμφωνα με τους τρέχοντες ενδυματολογικούς κώδικες (δηλαδή για να μη σε κοιτάνε πλαγίως οι υπόλοιπες γυναίκες), η επιλογή είναι μονόδρομος.

Η πονηριά στην όλη αυτή υπόθεση με τα τακούνια είναι ότι για κάποιο λόγο δεν αμφισβητούνται, θεωρούνται αυτονόητα. Σε αντίθεση με άλλα πράγματα που τίθενται υπό αμφισβήτηση από τις γυναίκες ως σύμβολα καταπίεσης ή που απλά αγνοούνται ή στα οποία υπάρχουν εναλλακτικές, αυτά χαίρουν της απόλυτης υποστήριξης των γυναικών. Πονάνε-δεν πονάνε, μπορούν-δεν μπορούν να περπατήσουν, κουράζονται-δεν κουράζονται μετά από λίγη ώρα ορθοστασίας, θα θαυμάζουν τους εαυτούς τους που τα φοράνε και θα κοιτάνε με μισό μάτι εσένα που δεν τα φοράς.

Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τα ρούχα, που είναι στενά ή που ταιριάζουν σε πολύ συγκεκριμένους σωματότυπους, συμβαίνει και με τα μαλλιά και με το μακιγιάζ και με τα νύχια και με όλα όσα αφορούν τέλος πάντων τη γυναικεία εμφάνιση, μόνο που στην περίπτωση των παπουτσιών, είπαμε, σχεδόν δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Με τα τακούνια δεν μπορείς να περπατήσεις με άνεση, δεν μπορείς να τρέξεις, δεν μπορείς να μείνεις όρθια πολλή ώρα ή να χορέψεις όση ώρα θέλεις, δεν μπορείς να οδηγήσεις, δεν μπορείς ενδεχομένως να περπατήσεις χωρίς συνοδεία -ή ακόμα κι αν μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά, πολύ απλά τα πόδια σου πονάνε φρικτά. Και όλως περιέργως, σε έχουν πείσει και ότι είναι πολύ καλή ιδέα. Που αναδεικνύει παράλληλα την εμφάνιση σου, τη θηλυκότητα σου, την πέραση σου φυσικά στο άλλο φύλο και εν τέλει την ικανότητα σου που τα έχεις όλα αυτά. Μπράβο, πολύ ωραία πράγματα.

ΥΓ Γράφοντας αυτό το άρθρο και ψάχνοντας κάτι σχετικό στο google, έπεσα και πάνω στην -εμετική- επιλογή φωτογραφιών: ψηλοτάκουνα για παιδιά.

τεθλασμένοι χρόνοι

Αφήνω πίσω μου τη δολοφονική ταχύτητα και διαβάζω αργά-αργά απολαμβάνοντας την κάθε λέξη από τα ποιήματα της Χρυσάνθης Ιακώβου. Οι "Τεθλασμένοι χρόνοι" (Εκδόσεις Βακχικόν) είναι ποίηση της βραδύτητας και της ατμόσφαιρας.

"Σ' ένα δρόμο ατελείωτο / δίχως αρχή / και δίχως τέλος / και δίχως προορισμό, / τυχαίοι διαβάτες / που τολμήσαμε να διασχίσουμε / μια μέρα ωραία / την άγνωστη λεωφόρο, / με ένα σακίδιο στους ώμους…"

"Σαν τον κρουστό ήχο / ενός λουλουδιού που ανθίζει, / σαν μια πένθιμη μελωδία / ενός λουλουδιού που μαραίνεται…"

Εκεί όπου

"ισορροπούμε / σε μια μονάδα του χρόνου, / πλέουμε / κι επιπλέουμε / σαν πεταλούδες / μέχρι να τελειώσει / το εικοσιτετράωρο / μιας μέρας

Και

"προσπαθούμε να υπάρξουμε / βανδαλίζοντας το φεγγάρι, / ματώνοντας τις λέξεις"

Ενώ "οι λύσεις / ω, οι λύσεις / ένα κλειδί / σε κάποιο συρτάρι / ξεχασμένο".

Έτσι στο τέλος

"κολυμπήσαμε σε ολόκληρο ωκεανό / και μια στάλα νερού / δε βρήκαμε".

Θα μπορούσα να γεμίσω και με άλλα ποιητικά θραύσματα τη σελίδα, προσπαθώντας να μεταδώσω κάτι από τη μαγεία που με τύλιξε ένα απόγευμα που το πέρασα συντροφιά με τους στίχους της Χρυσάνθης Ιακώβου και με πολλά μουσικά θέματα ως υπόκρουση, καθώς ο ήλιος έγερνε αργά προς την Πάρνηθα…

 

Κώστας Στοφόρος

4/3/2017

Εφημερίδα "Δρόμος της αριστεράς" - e-dromos.gr

Για κάποιες ταινίες δεν μπορούμε να χωνέψουμε με τίποτα ότι κέρδισαν Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Και κάποιες άλλες αδικήθηκαν είτε από την Ακαδημία είτε λόγω συγκυρίων. Ιδού μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των τριάντα τελευταίων ετών.

Οι ταινίες που δεν άξιζαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Chicago, 2002

 

Υπάρχει άραγε έστω και ένα επιχείρημα που να δικαιώνει την απόφαση της Ακαδημίας να βραβεύσει με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίες το "Chicago"; Ομολογουμένως καλογυρισμένο και πρωτότυπο, ανάλαφρο και ενδιαφέρον, το συγκεκριμένο μιούζικαλ είναι ταινία που σου τραβάει την προσοχή. Εφόσον όμως την ίδια χρονιά οι υπόλοιπες υποψήφιες ταινίες είναι "Gangs Of New York", "The Lord of the Rings: The Two Towers", "The Hours" και "The Pianist", ε είναι μάλλον αστείο να πηγαίνει το Όσκαρ στο "Chicago" -το οποίο παρεπιπτόντως ποιος το θυμάται σήμερα;

Crash, 2005

 

Οι σινεφίλ ακόμα διαμαρτύρονται που το "Brokeback Mountain" έχασε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και κατηγορούν την Ακαδημία για ρατσισμό και σεμνοτυφία. Και δε θα είχαμε λόγο να είμαστε καχύποπτοι, αν το Όσκαρ δεν είχε πάει στο "Crash". Ωραιότατη ταινία, με ενδιαφέρουσα πλοκή και υπέροχα αντιρατσιστικά μηνύματα, αλλά, κακά τα ψέματα, για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας δεν άξιζε σε καμία περίπτωση. Οπότε ναι, ψηφίζουμε "Brokeback Mountain" δαγκωτό.

The Hurt Locker, 2009

 

Πολύ απλά, η μεγαλύτερη αδικία ever της Ακαδημίας. Η συγκεκριμένη ταινία όχι απλώς δεν άξιζε Όσκαρ, αλλά με το ζόρι μπορεί να χαρακτηριστεί ενδιαφέρουσα. Είναι ολοφάνερο μάλλον ότι ψηφίστηκε επειδή άγγιξε το βαθύτερο εθνικό αίσθημα των Αμερικανών, μιας και διαπραγματεύεται τον πόλεμο στο Ιράν (και δυστυχώς με παρόμοια κριτήρια φαίνεται ότι ψηφίζονται οι ταινίες τα τελευταία χρόνια). Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις (ή έστω λύσεις ανάγκης): "Avatar", "Inglorious Bastards"…

Τhe King's Speech, 2010

 

Ωραία ταινία, με ενδιαφέρον story, καλογυρισμένη. Αλλά μέχρι εκεί. Κατά τα άλλα, είναι υποτονική, ολίγον αργή και την επόμενη μέρα δεν τη θυμάσαι καν. Το Όσκαρ θα μπορούσε να είχε πάει κάλλιστα στο "The Black Swan" ή στο "Inception".

Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας, 2014

 

Το "Birdman" διαπραγματεύεται ένα πραγματικά πολύ ωραίο θέμα: ένας ηθοποιός που έχει εγκλωβιστεί στο ρόλο του σούπερ ήρωα που είχε ερμηνεύσει στο παρελθόν, προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει ένα μεγαλειώδες come-back στο θέατρο. Επιπλέον, είναι πολύ ενδιαφέρον ο τρόπος που είναι γυρισμένο. Αλλά Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας; Ούτε σου κρατά αμείωτη την προσοχή ούτε σε συνεπαίρνει, δεν τη σώζει καν το αινιγματικό και ιντριγκαδόρικο φινάλε. Το "The Grand Budapest Hotel" ήταν σαφώς καλύτερο, ενώ χωρίς καμία αμφιβολία το Όσκαρ έπρεπε να είχε πάει στο συγκλονιστικό, ευρηματικό και πρωτότυπο "Whiplash".

Spotlight, 2015

 

Ίσως με αυτήν τη βράβευση η Ακαδημία μάς στέλνει το μήνυμα ότι έχει σκοπό από εδώ και πέρα να βραβεύει ταινίες με ενδιαφέρον θέμα και βαρετή πλοκή. Θα πρέπει μάλλον να ξεχάσουμε τα συγκλονιστικά φιλμ που μας συνέπαιρναν στα 90s και να στραφούμε στα σοβαρά θέματα που αγγίζουν ευαίσθητα ζητήματα. Μόνο που εδώ βέβαια μιλάμε για σινεμά… Κοντολογίς, το "Spotlight" διαπραγματεύεται το θέμα της κακοποίησης ανηλίκων από καθολικούς ιερείς, μόνο που το προσεγγίζει μέσα από την έρευνα μιας ομάδας δημοσιογράφων. Απίστευτα βαρετό που γεννά προσδοκίες για μια δυνατή κορύφωση, η οποία όμως δεν έρχεται ποτέ. Το πολυσυζητημένο "Revenant" ή το πρωτότυπο "Room" θα ήταν πολύ καλύτερες επιλογές.

 

Ταινίες που έπρεπε να είχαν κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας

Dead Poets Society, 1989

 

Ταινία-σταθμός, που δεν έχει ξεχαστεί, που δε σταματά να συζητιέται, που μας συγκίνησε όσο λίγες, που μας χάρισε ένα σωρό αξιομνημόνευτα moto. Και έχασε από ποια; Από το "Driving Miss Daisy"; Από ποια;

The Shawshank Redemption, 1994

 

Η ταινία που έχει σκαρφαλώσει στην κορυφή του IMDB ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών (κάτι βέβαια που είναι υπό συζήτηση, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα), δεν πήρε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ναι, ίσως έπρεπε να είχε πάρει. Αλλά είχε απέναντί της το υπέροχο "Forrest Gump", αλλά και το "Pulp Fiction", που θα μπορούσε κάλλιστα και αυτό να είχε βρεθεί με το αγαλματίδιο στο χέρι.

La vita e bella, 1998

 

Το 1998 θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κινηματογραφικά ως η χρονιά που δεν ξέρουμε ποια ταινία θα έπρεπε να πρωτοπάρει Όσκαρ. Το "La vita e bella" είναι η πιο συγκινητική και πρωτότυπη αντιπολεμική ταινία που γυρίστηκε ever, αλλά και το "Shakespeare in love" ήταν υπέροχο. Κρίμα που συνέπεσαν την ίδια χρονιά.

The Thin Red Line, 1998

 

Το "The Thin Red Line" είναι η πιο ποιητική, η πιο φιλοσοφημένη, η πιο αντιπολεμική ταινία που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη και θα της άξιζε να έχει ένα Όσκαρ. Αλλά, είπαμε και παραπάνω, το 1998 ήταν χρονιά-σπαζοκεφαλιά για τους κριτές της Ακαδημίας και έτσι το βραβείο πήγε στο "Shakespeare in love". Για το Όσκαρ δεν πειράζει τόσο, η μεγάλη αδικία είναι ότι "Η Λεπτή Κόκκινη Γραμμή" επισκιάστηκε γενικά από τη "Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν", η οποία έλαβε μεγαλύτερη προσοχή τελικά από όση της άξιζε.

Mystic River, 2003

 

Το "Mystic River" είναι ένα από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη: καλογυρισμένο, με απίστευτα plot twists, συγκλονιστικό φινάλε, ένα διαμαντάκι της 7ης τέχνης και από τα best of του σκηνοθέτη Clint Eastwood. Η ατυχία ήταν ότι την ίδια χρονιά ήταν υποψήφιο και το "The Lord of the rings: The Return of the King", που φυσικά δε θα μπορούσε να μη σαρώσει στα Όσκαρ. Δεδομένου μάλιστα ότι οι δυο προηγούμενες ταινίες "Lord of the rings" δεν τιμήθηκαν με το αντίστοιχο βραβείο. Ε, το 2003 ήταν, καλώς ή κακώς, η χρονιά του Άρχοντα.

 

Αναδημοσίευση από το Artcore magazine (artcoremagazine.gr)

Διήγημα "Αν"

Χρυσάνθη Ιακώβου, Δέσποινα Κούλα

Το αυτοκίνητο σταμάτησε στην πόρτα της εκκλησίας. Ένα παλιό Fiat μοντέλο του 1995, άσπρο και με ένα βαθούλωμα στο πίσω «φτερό», δείγμα κάποιας απροσεξίας του ιδιοκτήτη. Η Ανατολή κοίταξε μέσα από το παράθυρο τον Άγγελο που την περίμενε στα σκαλιά της Αγίας Μαρίνας. Ήταν όμορφος. Ο Άγγελος που ερωτεύτηκε τόσο παράφορα και παράξενα, γιατί σε τίποτε δεν ταιριάζαν. Ονειρευόταν πολλούς μήνες πριν αυτή τη στιγμή. Και πολλά χρόνια αυτή τη μέρα, όπως κάθε κορίτσι κάνει όνειρα για την ημέρα που θα παντρευτεί. Σήμερα δεν ήταν όλα όπως τα είχε πλάσει στη φαντασία της. Δε φορούσε νυφικό σαν αυτά που έβλεπε στα περιοδικά και στις βιτρίνες, αλλά ένα ζαχαρί λευκό φόρεμα. Δεν πήγε στην εκκλησία με πολυτελές αυτοκίνητο, ούτε είχε πέπλο στα μαλλιά, παρά λίγους λεμονανθούς που με δεξιοτεχνία είχε σκαλώσει στον κότσο της. Δε θα την παρέδιδε στον άντρα της ο πατέρας της, ως είθισται, αλλά ένας καλός φίλος. Κι αυτό ήταν που την πονούσε πιο πολύ απ' όλα. Η παντελής απουσία των δικών της ανθρώπων, της μητέρας της, του αδελφού της. Δεν ήταν κανείς τους εκεί για να την καμαρώσει. Ένιωθε τόσο μόνη. Αν δεν είχε κι αυτό το μικρό πλασματάκι μες την κοιλιά της δε θα άντεχε τόση μοναξιά. Ήταν τεσσάρων μηνών έγκυος. Αυτός ήταν ο λόγος που κανένας από τους δικούς της δεν παρευρέθη στο γάμο της. Δε θέλανε αυτό το γάμο, ούτε τον Άγγελο και φυσικά ούτε το «μπαστάρδι» -όπως το λέγανε- που είχε μέσα της. Την πιέσανε πολλές φορές για να κάνει έκτρωση. Η Ανατολή ήταν αποφασισμένη όμως να κρατήσει το μωρό της παρά τη μικρή της ηλικία και να ζήσει κοντά στον άνθρωπο που αγάπησε ή που έτσι πίστευε.

Ο ουρανός έτοιμος να τους περιλούσει με δάκρυα. Κοίταξε το λιγοστό κόσμο που την περίμενε να τη χειροκροτήσει μόλις θα κατέβαινε. Πήρε μια ανάσα. Πώς να συγκρατήσει τα μάτια της να μην κλάψει. Έφερε στο μυαλό της το προσφιλές πρόσωπο της μητέρας της. Πώς θα 'θελε να ήταν εδώ τώρα και να την αγκαλιάσει... μέσα σε εκείνη τη ζεστή, μεγάλη αγκάλη της. Να τη φιλήσει γλυκά στο μέτωπο, να δώσει την ευχή της. Τα παπούτσια τη στένευαν ή επειδή ήταν δανεικά ή επειδή ένιωθε όλα γύρω της να ασφυκτιούν. Δε φαντάστηκε ποτέ ότι σε μια τόσο όμορφη στιγμή της ζωής της θα είχε τέτοια συναισθήματα.

Ο Γιάννης άνοιξε την πόρτα και άπλωσε το χέρι του. «Πάμε... Είναι η ώρα». Της χαμογέλασε. Ήξερε τάχα πώς ένιωθε; Άραγε κάποιος από τους καλεσμένους θα αντιλαμβανόταν πόσο την πονούσε η απουσία των δικών της; Άρχισε δυνατά να χτυπά η καρδιά της. Έκλεισε για λίγο τα βαμμένα της βλέφαρα. Αχ να ξυπνούσε και να ήταν όλα αλλιώς. Να ήταν εκεί στα σκαλιά με τα καλά της ρούχα, χαμογελαστή η μητέρα της και πλάι της ο μεγάλος της αδερφός. Μάθανε τι ώρα είναι ο γάμος; Μήπως αλλάξανε γνώμη και φανούνε σε λιγάκι; Μήπως μετάνιωσαν για όσα είπαν και τελικά έρθουνε;

Άφησε τον αγέρα να μπει στα πνευμόνια της. Πέρασε απαλά από το πρόσωπό της και πήρε την υγρασία από τα βουρκωμένα μάτια της. Η Ανατολή ανασήκωσε το βλέμμα της. Κοίταξε τον Άγγελο που την περίμενε με μια μικρή ανθοδέσμη στα χέρια. Άρχισε να τον πλησιάζει στηριγμένη στο μπράτσο του Γιάννη. Κι έτσι, καθώς όλο και πιο κοντά του πήγαινε, κάτι θαρρείς πως σκίρτησε μέσα της για πρώτη φορά. Τόσο μικρό, σαν πετάρισμα. Φτερούγισμα μικρής ύπαρξης. Κι έτσι κάπως έλαμψε το χλωμό της πρόσωπο.

«Είσαι μια κούκλα», της είπε ο Άγγελος...

Δέσποινα Κούλα

_____________________________________________________

 

"Αν έχω μείνει τώρα έγκυος τι θα κάνεις;".

Ανασηκώθηκε, αφήνοντας επίτηδες εκτεθειμένο το στήθος της, και κάθισε οκλαδόν. Άναψε τσιγάρο με ύφος αυτάρεσκο, φυσώντας τον καπνό προς το ταβάνι. Ο μελαχρινός νεαρός, που μέχρι τότε ξάπλωνε ανέμελος δίπλα της, έκανε απότομα να ανασηκωθεί και να απαντήσει, όμως αυτή τον διέκοψε.

"Ξέρεις, έτσι την πάτησαν οι δικοί μου. Γκαστρώθηκε η μάνα μου σε μένα και πήρε τον πατέρα μου, αλλιώς σιγά που θα τον έπαιρνε".

Ξεσπάει σε ένα αμήχανο γέλιο κουνώντας νευρικά το τσιγάρο της.

"Καλά, πρέπει να έχω φάει πολύ βρίσιμο από τη μάνα μου. Και από τους δύο δηλαδή. Αν δεν ήμουν εγώ, θα είχαν φτιάξει τις ζωές τους ωραία και καλά, θα ήταν ευτυχισμένοι... Αλλά τι τα θες, αν δεν προσέχεις, αυτά παθαίνεις!".

Άφησε ξανά ένα γελάκι, αλλά πνίχτηκε στο λαιμό της, άρχισε να βήχει.

"Εντάξει, ο μπαμπάς μου δεν ήταν για γάμους και για αγάπες. Είναι ελεύθερο πνεύμα, πώς να το κάνουμε; Το τι κέρατο την έριξε τη μάνα μου, δε λέγεται. Είναι και όμορφος βλέπεις, είχε πέραση. Και η μάνα μου όμως μη χάσει, σε κάθε ξεπόρτισμα του μπαμπά ερχόταν και μου τα έλεγε χαρτί και καλαμάρι. «Κάτσε ρε μαμά, δεν είμαστε φιλενάδες, δε χρειάζεται να τα λέμε όλα μεταξύ μας», ήθελα να της πω. «Μη μου χαλάς το πατρικό πρότυπο». Μετά είδε κι αποείδε ότι δεν την υποστηρίζω και σταμάτησε να μου τα λέει…".

Ο νεαρός έκανε να απλώσει το χέρι του στην πλάτη της, αλλά αυτή συνέχισε με τόσο τσιριχτή φωνή που αποτραβήχτηκε.

"Όχι ότι η μάνα μου είναι καλύτερη! Ε κάποια στιγμή βρήκε κι αυτή γκόμενο, έναν σφίχτη από το γυμναστήριο, πέντε χρόνια μικρότερο, τι ξεφτίλα. Χαμός έγινε στο σπίτι. Αν και νομίζω ότι ο μπαμπάς μάλλον ανακουφίστηκε. Πήραν διαζύγιο επιτέλους και ξεφορτώθηκε ο ένας τον άλλον. «Δεν το παίρνατε από την αρχή το διαζύγιο βρε παιδιά να ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι; ». Τώρα που το πήραν, τι να το κάνω;".

Έσβησε το τσιγάρο της -αυτό έμεινε να καπνίζει μόνο του, να βαραίνει την ατμόσφαιρα.

"Τάχα για μένα δε χώρισαν νωρίτερα… Την άκουσα τη μαμά, ένα βράδυ που ο μπαμπάς ετοίμαζε τη βαλίτσα του για να φύγει. «Μη φύγεις Άγγελε, είναι κρίμα για τη μικρή. Ας κάνουμε λίγη υπομονή, να μεγαλώσει λίγο ακόμα». Θα 'μουν - δε θα 'μουν οχτώ χρονών…".

Άναψε και δεύτερο τσιγάρο. Τον νεαρό που την άκουγε σιωπηλός τόση ώρα ούτε που γύρισε να τον κοιτάξει, σαν μη βρισκόταν πια στο δωμάτιο.

"Ξέρεις τι ήθελα πάντα; Να έχω ένα αδερφάκι. Αδερφό, αδερφή, δε με ένοιαζε. Και παππούδες. Του μπαμπά μου πέθαναν όταν ήμουν πολύ μικρή, δεν τους θυμάμαι. Και της μάνας μου δεν τους γνώρισα ποτέ. Με το που έμεινε έγκυος, της έκοψαν και την καλημέρα. Την είχα δει μια φορά τη γιαγιά μου από μακριά. Καλή μου φάνηκε. Ήταν στρουμπουλή, από αυτές τις γιαγιάδες που ψήνουν κουλουράκια για τα εγγόνια τους και σου κάνουν σφιχτές αγκαλιές. Έχει άλλα τρία εγγόνια η γιαγιά μου, αυτά του θείου μου. Τον θείο μου τον γνώρισα μία φορά, τον παρακάλεσε η μαμά να έρθει από το σπίτι. Αλλά δεν τον συμπάθησα, ούτε δώρο μού έφερε… Είχε μουστάκι και με κοιτούσε παράξενα. Από τότε δεν τον ξανάδα".

Ανακάθισε φέρνοντας τα γόνατα της στο στήθος.

"Τώρα η μάνα μου παντρεύτηκε τον σφίχτη, σκέφτεται λέει να κάνει κι άλλο παιδί. Και ο μπαμπάς μου τραβιέται χρόνια με μια τύπισσα, καλή φαίνεται, τη συμπαθώ. Κι εμένα με έχουν αφήσει ήσυχη και είμαστε όλοι ευχαριστημένοι".

 

Έσβησε το τσιγάρο, γύρισε απότομα στον νεαρό. Η φωνή της ήταν δυνατή, σχεδόν θυμωμένη.

"Οπότε, αν έχεις κάνει καμιά μαλακία και με έχεις αφήσει έγκυο, μη μου πεις τίποτα για γάμους και πανηγύρια. Να ξέρεις θα το ρίξω".

Χρυσάνθη Ιακώβου

 

Διήγημα "Αν" (από Δέσποινα Κούλα και Χρυσάνθη Ιακώβου) για τη δράση Διασταυρώσεις από τη σελίδα τοβιβλιο.net, Φεβρουάριος 2017

(Το διήγημα και η δράση Διασταυρώσεις εδώ: tovivlio.net)

Τεθλασμένα καλοκαίρια
ενός δειλινού ανερμάτιστου,
μια διαδρομή σ’ ένα αμάξι
σ’ ένα δρόμο ατελείωτο
δίχως αρχή
και δίχως τέλος
και δίχως προορισμό,
τυχαίοι διαβάτες
που τολμήσαμε να διασχίσουμε
μια μέρα ωραία
την άγνωστη λεωφόρο,
με ένα σακίδιο στους ώμους
κι έναν ήλιο
που μας κοίταζε και μας έγνεφε
μέσα απ’ τους σπασμένους καθρέφτες
ενός τοπίου αδάμαστου.

 

Η ποιητική συλλογή "Τεθλασμένοι χρόνοι" κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2017 από τις Εκδόσεις Βακχικόν (www.vakxikon.gr)

 

Σημεία Διανομής

Τα έντυπα βιβλία των Εκδόσεων Βακχικόν μπορείτε να τα αναζητήσετε:

Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο του Βακχικόν, Ασκληπιού 17 Αθήνα, τηλ. 210 3637867, καθημερινά 10.30 - 18.30.

Διακίνηση: Εν Αθήναις - Αχιλλέας Σίμος, Μαυροκορδάτου 9 Αθήνα, τηλ. 210 3830491. // Aκυβέρνητες Πολιτείες, Αλ. Σβώλου 28 Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310273207 (για τη Β. Ελλάδα με σημεία πώλησης στις πόλεις: Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Δράμα, Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη, Λάρισα, Κατερίνη, Βόλος).

*

Σημεία διανομής

Αθήνα: Πολιτεία (κέντρο), Ιανός (κέντρο), Ευρυπίδης (Χαλάνδρι-Κηφισιά), Γραφίδα (Νίκαια)
Θεσσαλονίκη: Ιανός, Ακυβέρνητες Πολιτείες

&

Βόλος: Παιδεία
Ηράκλειο (Κρήτη): Πολύγραφος
Κάρυστος (Εύβοια): South Evia Travel
Kέρκυρα: Απόστροφος
Κύθηρα (Ποταμός): Βιβλιοχαρτοπωλείο
Μυτιλήνη: Book and Art
Πάτρα: Anima Libri
Σέρρες: Επικαιρότητα (Μεραρχίας 41)
Σύρος: Βιβλιοπόντικας

Καθώς και σε όλα τα ενημερωμένα βιβλιοπωλεία της χώρας.

 

Παραγγελίες και από την ιστοσελίδα του vakxikon.gr εδώ