Ο γιος της Σοφίας - κριτική ταινίας

Ο γιος της Σοφίας (2017)

Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου

Παίζουν: Victor Khomut, Valery Tscheplanowa, Θανάσης Παπαγεωργίου

Το 2004, το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία για να μείνει με τη μητέρα του, μετά από δύο χρόνια που έχουν μείνει χώρια. Αυτό που δεν ξέρει ο Μίσα είναι πως η μητέρα του έχει παντρευτεί τον ηλικιωμένο Νίκο, πράγμα που θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσαρμογή του στη νέα του χώρα.

«Ο γιος της Σοφίας» μάς αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία χωράει μέσα της πολλούς συμβολισμούς και πολλούς παραλληλισμούς. Σε πρώτο επίπεδο η ταινία αφορά το δράμα ενός παιδιού που προσπαθεί να συνηθίσει τη νέα του ζωή, αναζητώντας απεγνωσμένα περισσότερη αγάπη και προσοχή από τη μητέρα του. Ο αυστηρός του πατριός δείχνει σημάδια καλής θέλησης, όμως το χάσμα μεταξύ τους είναι αγεφύρωτο: ο Νίκος είναι προσκολλημένος στα ένδοξα ιδεώδη της αρχαίας Ελλάδας, ενώ ο μικρός Μίσα ονειρεύεται τις ρωσικές αρκούδες και χάνεται με τη φαντασία του στον κόσμο των παραμυθιών.

Σε δεύτερο επίπεδο η ταινία θέλει να κάνει ένα σχόλιο για την απότομη πτώση της Ελλάδας αμέσως μετά την τελευταία ένδοξη στιγμή της: τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κρύβει κάποια τραγική ειρωνεία το να παρακολουθείς σήμερα μια ταινία που εκτυλίσσεται το χαρούμενο 2004… Έχει ενδιαφέρον ο παραλληλισμός του μικρού Μίσα και της χώρας μας, που θα ωθηθούν σε μια βίαιη ενηλικίωση, καθώς και στων δυο τις περιπτώσεις τα πράγματα δεν είναι τόσο όμορφα όσο φαίνονται.

Η ταινία είναι γεμάτη από μηνύματα, στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και χαρακτήρες που λειτουργούν ως σύμβολα. Ο μίσα-η μασκότ των ολυμπιακών αγώνων της Ρωσίας, ο Νίκος ως εκπρόσωπος μιας άλλης Ελλάδας, η άρνηση του μικρού να μιλήσει ελληνικά, το κλειστοφοβικό αίσθημα των εσωτερικών χώρων, τα βαλσαμωμένα ζώα στο σαλόνι, τα τραγούδια που ακούγονται που μοιάζουν με νανουρίσματα.

«Ο γιος της Σοφίας» έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, είτε το δει κανείς ως τη δραματική ιστορία ενός παιδιού είτε ως την μελλοντική παρακμή μιας χώρας. Σε κάποια σημεία βέβαια θα μπορούσαν να περιοριστούν οι συμβολισμοί και η ταινία να απεγκλωβιστεί από το επιτηδευμένο της πλαίσιο, αλλά και πάλι έχει πολλά να μας πει.