Έχουν δίκιο οι υποστηρικτές του κινήματος για ελεύθερες παραλίες;

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση από Τα Μικροπράγματα της LIFO

Εγώ όταν ήμουν μικρή και έκανα διακοπές με την οικογένειά μου, πήγαινα παραλία παραδοσιακά: με ομπρέλα, ψάθα και πετσέτα στην άμμο. Αν βρίσκαμε και κανένα δεντράκι, ακόμα καλύτερα. Μετά όταν μεγάλωσα λίγο και πήγαινα στις παραλίες με φίλες, πάλι προτιμούσα πετσετούλα -και φραπέ γλυκό με γάλα κάτω από τη δική μου ομπρέλα- άφραγκη γαρ ως μη εργαζόμενη ακόμα.

Ε, μετά μεγάλωσα κι άλλο, απέκτησα τα δικά μου λεφτά και ξεκίνησα τα φρέντο εσπρέσο και δεν γούσταρα να καρφώνω ομπρέλες στην άμμο και να πιάνομαι ξαπλαρωμένη κάτω. Αγαπώ φανατικά μπιτσόμπαρο, να αράξω κυρία, να μου φέρουν τον καφέ μου και να μη γεμίσω παντού με άμμο.

Γιατί σας λέω όλες αυτές τις πληροφορίες, που προφανώς δεν σας ενδιαφέρουν καθόλου; Για να σας δείξω ότι είμαι υπέρ των οργανωμένων παραλιών, όπου θα έχεις την άνεσή σου, την ντουζιέρα σου και ένα μπαρ για να φας/πιεις ό,τι θέλεις.

Μέχρι εδώ καλά. Όμως φέτος αναρωτήθηκα: πόσο αξίζει η πολυτέλεια του μπιτσόμπαρου; Βιώνω το εξής σκηνικό: βρίσκομαι στη λατρεμένη Θάσο, στην παραλία Paradise. Μας ενημερώνουν ότι οι ξαπλώστρες κοστίζουν 25 ευρώ και αυτά τα χρήματα περιλαμβάνουν 2 ροφήματα. Η ομπρέλα ειναι υφασμάτινη (και οι ξύλινες που υπάρχουν είναι αραιοπλεγμένες), τους καφέδες πρέπει να πάω να τους πάρω μόνη μου και το εμφιαλωμένο νερό κοστίζει εξτρά. Το αποκορύφωμα ήρθε στο τέλος: για να χρησιμοποιήσεις την ντουζιέρα πρέπει να ρίξεις 0,50 ευρώ! Άρα τι σου παρέχουν τελικά με 25 ευρώ; Για ποια πολυτέλεια μιλάμε;

Και αυτό προφανώς είναι το πιο light περιστατικό. Γιατί σε άλλα μέρη, απ’ ο,τι μαθαίνουμε, ή δεν υπάρχει καθόλου χώρος για πετσέτα ή έρχονται από το μπιτς μπαρ και σε διώχνουν. Και φτάνουμε λοιπόν στο κίνημα της πετσέτας: οι λουόμενοι έχουν πλέον σκάσει με αυτήν την κατάσταση και έχουν αρχίσει να διεκδικούν το αυτονόητο: να αρνηθούν την υποτιθέμενη πολυτέλεια και να κάνουν το μπάνιο τους όπου γουστάρουν. Τι διάολο, στην Ελλάδα είμαστε, στη χώρα του καλοκαιριού και της θάλασσας.

“Θλίβομαι” και τσατίζομαι που κάτι που ξεκίνησε ως εύλογη ανάγκη (το να υπάρχουν οργανωμένες παραλίες για να κάνεις το μπάνιο σου πιο άνετα) έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, όπως βέβαια συμβαίνει πάντα όταν υπάρχει στη μέση ο παράγοντας κέρδος. Και αναγκάζονται και πάλι οι πολίτες να διαμαρτυρηθούν για να μπει ένα φρένο – φρένο που φυσικά θα έπρεπε να είχε μπει από το ίδιο το κράτος, εφόσον έχουμε να κάνουμε με αισχροκέρδεια.

Υποθέτω πως τα πράγματα θα αγριέψουν κι άλλο και τα μπιτς μπαρ θα δαιμονοποιηθούν και θα φτάσουμε σε ακρότητες – πράγματα βέβαια που θα μπορούσαν να αποφευχθούν αν τηρούνταν όλες οι νόμιμες προδιαγραφές. Αλλά είπαμε, ο παράγοντας κέρδος.

Με βλέπω σε λίγα χρόνια να το ξαναγυρνάω σε πετσετούλα στην άμμο και ψάθα. ‘Η που δεν θα με παίρνει οικονομικά έτσι όπως πάει το πράγμα ή που θα έχω αγανακτήσει από την πολλή… πολυτέλεια.