Μερικές σκέψεις με αφορμή την ταινία Serpico
Ο Serpico είναι ένα σκληρό μπατσόνι, αλλά τίμιο, τόσο τίμιο που δεν ανέχεται ούτε τις ατιμίες των συναδέλφων του. Προσπαθεί απεγνωσμένα να πατάξει την διαφθορά που υπάρχει στους κύκλους της αστυνομίας, και στην προσπάθεια του αυτή γίνεται αντιπαθής από όλους, κινδυνεύει η ζωή του, η προσωπική του ζωή γίνεται άνω-κάτω. Α και τρώει και μια σφαίρα στη μούρη στην αρχή της ταινίας.
Όση ώρα έβλεπα τον Serpico δεν ήξερα αν έπρεπε να τον θαυμάσω ή να γελάσω. Αν θα έπρεπε να τον θεωρήσω ως τον μεγαλύτερο ήρωα της σύγχρονης κοινωνίας ή ως τον μεγαλύτερο βλάκα.
Βλέπεις, όλοι μας, κάπου εκεί μετά τα 20s, περνάμε μια φάση "Serpico". Μέχρι να φτάσουμε σε αυτή τη φάση, μεγαλώνουμε ιδανικά. Από το σπίτι και από το σχολείο ακούμε για δικαιοσύνες, αξιοκρατίες, τώρα τελευταία -μετά από πολλές διεφθαρμένες κυβερνήσεις- προέκυψαν και οι διαφάνειες. Όλα είναι ροζ και ωραία σαν ζαχαρωτά και εμείς είμαστε τόσο αθώοι και ονειροπόλοι και θαρραλέοι και δε συμμαζεύεται.
Μετά κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε ότι απατηθήκαμε και ότι ο κόσμος δεν είναι έτσι όπως μας τον έταξαν και κλαίμε πικρά. Και τότε αρχίζει η φάση "Serpico", το μεγαλύτερο δίλημμα των 20s: να μείνω με τα μυαλά που κουβαλώ ή να αλλάξω; Να μείνω τίμιος ή να πάω με το ρεύμα; Υπάρχει ηθική και ακεραιότητα ή όλα είναι μούφες;
Κι αν μείνω τίμιος, μπορώ να είμαι ο μόνος τίμιος ανάμεσα στους ανέντιμους; Η κοπέλα του Serpico του λέει μια ιστορία: σε ένα βασίλειο υπήρχε ένα πηγάδι από όπου όλοι έπιναν νερό. Ένα βράδυ μια μάγισσα δηλητηρίασε το πηγάδι και όσοι ήπιαν τρελάθηκαν. Ο μόνος που δεν ήπιε ήταν ο βασιλιάς. Ο λαός όμως είχε εξαγριωθεί που ο βασιλιάς τους ήταν τρελός. Έτσι, αποφάσισε κι αυτός να πιει από το πηγάδι και ο λαός ήταν τρισευτυχισμένος που ο βασιλιάς είχε ξαναβρεί τα λογικά του.
Τελικά, αργά ή γρήγορα καταλαβαίνεις ότι όλα είναι μούφες. Αλλά μετά στο χέρι σου είναι αν θα παραμείνεις Serpico ή όχι. Τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση μπορεί να καταλήξεις κινηματογραφικός ή λογοτεχνικός ήρωας. Ε, κάτι είναι κι αυτό.