Μιούζικαλ, ρομαντικές κομεντί, love stories, πολιτικές ιστορίες, θρίλερ, ο χορός χωράει σε όλων των ειδών τις ταινίες. Ιδού μερικά διαμαντάκια της έβδομης τέχνης!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

 

White nights (1985), του Taylor Hackford

Ορίστε μια ταινία που εμπλέκει τον χορό με τα πολιτικά, με τρόπο ομολογουμένως πολύ πετυχημένο. Ο Mikhail Baryshnikov υποδύεται έναν σπουδαίο Ρώσο χορευτή, που αυτομόλησε στην Ευρώπη για να ξεφύγει από τα περιορισμένα όρια έκφρασης του σοβιετικού καθεστώτος. Η (κακή) τύχη θα τα φέρει έτσι και θα ξαναβρεθεί στην πατρίδα του, όπου θα αναγκαστεί να χορέψει για τη Ρωσία. Όσο προπονείται, έχουμε εμείς την χαρά να βλέπουμε εν δράσει έναν από τους μεγαλύτερους χορευτές ever και να απολαμβάνουμε παράλληλα τις μέρες της Ρωσίας που δε νυχτώνει ποτέ. Το κερασάκι στην τούρτα: το "Say you, say me" στους τίτλους τέλους.

Dirty Dancing (1987), του Emile Ardolino

Μία ήταν, είναι και θα είναι η πιο αγαπημένη εφηβική/νεανική ταινία με θέμα τον χορό: το "Dirty Dancing" φυσικά. Ένα πολύ δυνατό love story, ο Patrick Swayze στα καλύτερα του, υπέροχες χορογραφίες και ένα από τα καλύτερα soundtracks που ακούσαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Φρέσκο, νεανικό, καλοκαιρινό, good feeling, μια ταινία που δικαίως αγαπήθηκε τρελά. (Fun fact: το τραγούδι "She's like the wind" το τραγουδάει ο ίδιος ο Swayze).

Swing Kids (1993), του Thomas Carter

Το "Swing Kids", εκτός του ότι είναι μια καταπληκτική πλην παραγνωρισμένη ταινία, έχει το άκρως ενδιαφέρον στοιχείο να παρουσιάζει τον χορό ως τρόπο έκφρασης και μέσο αντίστασης στο ναζιστικό καθεστώς. Στην Γερμανία του Χίτλερ λοιπόν ο χορός σουίνγκ είναι απαγορευμένος. Οι δύο πρωταγωνιστές μας ανήκουν στην "απαγορευμένη ομάδα" των χορευτών, μέχρι που θα αναγκαστούν να στρατολογηθούν στη ναζιστική νεολαία. Τότε θα αλλάξουν όλα… Απίστευτη εξέλιξη και υπέροχη πλοκή.

Moulin rouge! (2001), του Baz Luhrmann

Όταν ο Baz Luhrmann αποφασίζει να κάνει ταινία με φόντο το Moulin rouge, το αποτέλεσμα είναι ένα πολύχρωμο και εντυπωσιακό σόου. Ένας Άγγλος ποιητής στο Παρίσι του 1900 θα ερωτευτεί με την Σατίν, την πιο ακριβοπληρωμένη πόρνη και πρωταγωνίστρια των σόου του Moulin rouge. Ο έρωτας τους όμως δεν είναι δυνατόν να έχει αίσια κατάληξη. Από τα καλύτερα love stories που έχουμε δει ποτέ σε μιούζικαλ, με ένα από τα πιο ξεχωριστά soundtrack της έβδομης τέχνης σε μια ταινία που μαγεύει με τα σκηνικά, τα κουστούμια, τις ερμηνείες και φυσικά τον χορό της!

Chicago (2002), του Rob Marshall

Το "Chicago" δεν είναι απλώς ένα πολύ καλογυρισμένο μιούζικαλ (τόσο καλογυρισμένο που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2002). Είναι μια ταινία που καταφέρνει με πολύ έξυπνο τρόπο να εντάξει τον χορό μέσα στην πλοκή της. Η Catherine Zeta-Jones, χορεύτρια του βαριετέ, και η Renee Zellweger, που επιθυμεί διακαώς να γίνει σταρ, βρίσκονται στη φυλακή με την κατηγορία του φόνου, αλλά ο Richard Gere, ένας δαιμόνιος δικηγόρος, θα αναλάβει να τις αθωώσει. Όλα είναι χορός και μουσική σε αυτήν την ταινία, ακόμα και τα συναισθήματα των ηρώων. (Χαρακτηριστική σκηνή: η κρίσιμη αγόρευση του Richard Gere στη δίκη παρουσιάζεται ως ένα αγωνιώδες σόλο ρεσιτάλ χορού κλακετών. Ευφάνταστο και υπέροχο!).

Shall we dance? (2004), του Peter Chelsom

Ένας επιτυχημένος οικογενειάρχης και επιχειρηματίας αποφασίζει να βγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας ξεκινώντας μαθήματα χορού. Ευχάριστη ταινία, που θυμίζει ρομαντική κομεντί, αλλά απέχει αρκετά από τα κλισέ της. Ωραίες χορογραφίες με την -ιδανική για το ρόλο- Jennifer Lopez.

Black Swan (2010), του Darren Aronofsky

Όταν μιλάμε για ταινίες με θέμα τον χορό, έχουμε συνηθίσει τα love stories, τους δυνατούς ρυθμούς, τις ξεσηκωτικές χορογραφίες. Ε εδώ δεν έχουμε τίποτα από όλα αυτά. Ο Aronofsky παίρνει μια ομάδα μπαλέτου που ετοιμάζεται να ανεβάσει τη "Λίμνη των Κύκνων" και βάζει την πρωταγωνίστρια αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό στην προσπάθεια της να είναι τέλεια. Και κάπως έτσι έχουμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και καθηλωτικά ψυχολογικά θρίλερ που είδαμε ποτέ.

 

Η (κινηματογραφική) εξερεύνηση του διαστήματος προσφέρεται για αχαλίνωτη φαντασία, πολλή περιπέτεια, εντυπωσιακά πλάνα, έξυπνες ανατροπές και ενδιαφέροντες φιλοσοφικούς στοχασμούς. Αυτός είναι και ο λόγος που γυρίζονται τόσο συχνά ταινίες με αυτό το θέμα! Ιδού μερικές που αγαπήσαμε και ξεχωρίσαμε.

 

2001: A Space Odyssey, του Stanley Kubrick (1968)

Πολύ μπροστά από την εποχή της και αριστουργηματική ως προς το αποτέλεσμα, η "Οδύσσεια του διαστήματος" του Kubrick δεν είναι απλώς μια ταινία εξερεύνησης του διαστήματος, αλλά ένας φιλοσοφικός προβληματισμός σχετικά με την πορεία του ανθρώπινου είδους, την εξέλιξη της τεχνολογίας, την αιώνια αναζήτηση του ανθρώπου για τα βαθύτερα νοήματα του κόσμου και της ίδιας του της ύπαρξης. Μια ταινία που όμοια της δεν έχει ξαναγίνει και που δεν πρόκειται να παλιώσει ποτέ.

Contact, του Robert Zemeckis (1997)

Να και μια ταινία που θα της άξιζε να έχει λίγη περισσότερη αγάπη από το κοινό. Μετά από χρόνια έρευνας, μια αστροφυσικός πιάνει και αποκωδικοποιεί ένα σήμα εξωγήινης προέλευσης. Τίμιο και αξιοπρεπές έργο για το είδος στο οποίο ανήκει, που τα έχει λίγο-πολύ όλα: και αγωνία και μυστήριο και ενδιαφέρουσα εξέλιξη και αρκετό συναίσθημα. Και με ένα πολύ δυνατό φινάλε που σε αφήνει πλήρως ικανοποιημένο.

Armageddon, του Michael Bay (1998)

Η απόλυτη αμερικανιά - η απόλυτη περιπέτεια! Ένας μετεωρίτης πρόκειται να χτυπήσει τη γη και να την καταστρέψει εντελώς. Η NASA αποφασίζει πως η καλύτερη λύση είναι να στείλει μια ομάδα αντρών που κάνουν γεωτρήσεις πετρελαίου, ώστε να ανοίξουν τρύπα και να ανατινάξουν εσωτερικά τον μετεωρίτη. Περιπέτεια, αγωνία, χιούμορ, ένα love story, μια υπέροχη σχέση πατέρα-κόρης, λίγη συγκίνηση και πολλή υπερβολή. Α και φυσικά οι Aerosmith με το "I don't want to miss a thing".

WALL-E, του Andrew Stanton (2008)

Η ταινία αυτή όχι μόνο είναι ενδιαφέρουσα ως προς την υπόθεση, υπέροχη ως προς το αποτέλεσμα και σπουδαία ως προς τα οικολογικά της μηνύματα, αλλά μας παρουσίασε το πιο ωραίο ρομποτάκι που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη! Τα τελευταία χρόνια οι παιδικές ταινίες γίνονται όλο και καλύτερες και απευθύνονται εξίσου και σε ενήλικες: μια τέτοια περίπτωση είναι και το "WALL-E". Ο Wall-E λοιπόν είναι ένα μικρό ρομπότ που έχει αποστολή να καθαρίζει την γη, η οποία όμως δεν κατοικείται πλέον λόγω ρύπανσης. Οι εναπομείναντες άνθρωποι βρίσκονται σε ένα διαστημόπλοιο, από το οποίο φτάνει μια μέρα στη γη για μια αποστολή ένα ρομπότ, η Eve. Wall-e και Eve θα γνωριστούν και θα ανακαλύψουν κάτι που θα δώσει ελπίδα για το μέλλον της γης. Από τα πιο ιδιαίτερα παιδικά, που ασχολείται με το θέμα της περιβαλλοντικής καταστροφής με εξαιρετικό τρόπο.

Avatar, του James Cameron (2009)

Η ταινία που είδε τις εισπράξεις της να εκτινάσσονται σε υπερβολικά υψηλά ποσά και να κάνουν ρεκόρ, που έφερε νέες μεθόδους στον τρόπο που γυρίζονται οι ταινίες και που παρέσυρε εκατομμύρια θεατές σε ένα πολύχρωμο εντυπωσιακό κινηματογραφικό ταξίδι. Στο έτος 2154 η γη έχει εξαντλήσει τους φυσικούς της πόρους και έτσι μια ομάδα ανθρώπων πρέπει να μεταβεί στον πλανήτη Πανδώρα - οποίος κατοικείται από τους Ναβί- για να εξορύξει ένα πολύτιμο ορυκτό. Η ατμόσφαιρα της Πανδώρας είναι βλαβερή για τους ανθρώπους, έτσι καταφτάνουν εκεί ως avatar, δηλαδή υβρίδια ανθρώπου-Ναβί. Η ταινία έχει αστείρευτη φαντασία, άρτιο αποτέλεσμα, καταπληκτική σκηνοθεσία και άριστα εφέ - δεν ισχύει βέβαια το ίδιο και για το σενάριο, που είναι μάλλον απλοϊκό, προβλέψιμο και "κλεμμένο" από την Ποκαχόντας… Κατά τα άλλα, απολαυστική!

Moon, του Duncan Jones (2009)

Μπορεί μια ταινία να έχει έναν μόνο ηθοποιό και να είναι ενδιαφέρουσα καθ' όλη τη διάρκεια της; Αν κρίνουμε από το "Moon", ναι, μπορεί! Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας αστροναύτης που μετά από τρία χρόνια σε μια σεληνιακή βάση εξόρυξης ετοιμάζεται να επιστρέψει στη γη. Ωστόσο, τα πράγματα δε θα εξελιχτούν ομαλά… Απλό ως υπόθεση, καταπληκτικό ως αποτέλεσμα. Φυσικά το παν σε αυτήν την ταινία είναι η απίστευτη ερμηνεία του Sam Rockwell και το τρομερό φινάλε.

Gravity, του Alfonso Cuarón (2013)

Μια επιστήμονας και ένας αστροναύτης βρίσκονται σε αποστολή στο διάστημα, όταν μετά από ένα ατύχημα διακόπτεται η επικοινωνία τους με τη γη και αυτοί πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν. Από τις πιο πολυσυζητημένες και αμφιλεγόμενες ταινίες του είδους, άλλοι την αγάπησαν και άλλοι την μίσησαν. Ωστόσο, όλοι συμφώνησαν στο καταπληκτικό τεχνικό αποτέλεσμα, τα εφέ και την δεξιοτεχνία στη σκηνοθεσία, καθώς και στο γεγονός ότι καταφέρνει να σε κρατήσει μέχρι το τέλος, παρόλο που πρόκειται ουσιαστικά για ταινία με μία ηθοποιό!

Interstellar, του Christopher Nolan (2014)

Μερικοί την βρήκαν κουραστική, άλλοι πολύ μπερδεμένη, οι περισσότεροι όμως την βρήκαν μεγαλειώδη. Ο Nolan είναι γνωστός για την τελειομανία του, εδώ όμως ξεπέρασε και τον εαυτό του. Η κεντρική υπόθεση της ταινίας είναι το ταξίδι μιας ομάδας αστροναυτών για την αναζήτηση ενός νέου πλανήτη, καθώς η γη αρχίζει να γίνεται μη βιώσιμη. Μέσα σε αυτήν την ιστορία ο Nolan θα καταφέρει να χωρέσει πολλή περιπέτεια, σκηνές αγωνίας και έντασης, λίγη επιστημονική φαντασία και ταξίδια στο χρόνο, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πιο ισχυρό πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη. Η ταινία φυσικά δε θα ήταν η ίδια αν στο κέντρο όλων αυτών δε βρισκόταν η σχέση πατέρα-κόρης που συνδέει τους δύο πρωταγωνιστές, καθιστώντας έτσι το "Interstellar" την πιο "συναισθηματική" ταινία του Nolan. Το κερασάκι στην τούρτα: το soundtrack του Hans Zimmer.

The Martian, του Ridley Scott (2015)

Ιδού μια ταινία με θέμα το διάστημα που είναι και πρωτότυπη και ελαφρώς χιουμοριστική. Μια ομάδα αστροναυτών πηγαίνει στον Άρη για έρευνα, όμως ένας από αυτούς τραυματίζεται και μένει πίσω - η ομάδα του τον θεωρεί νεκρό. Πώς θα τα καταφέρει να επικοινωνήσει με τη Γη και να επιβιώσει μέχρι να επιστρέψουν για να τον σώσουν; Το ενδιαφέρον και ευρηματικό κομμάτι της ταινίας βέβαια δεν είναι τόσο η διάσωση, όσο η επιβίωση του αστροναύτη σε έναν έρημο και αφιλόξενο πλανήτη. Αρκετά ευχάριστη ταινία - μακάρι μόνο να μην είχε καταφύγει σε υπερβολές και προβλέψιμες εξελίξεις στο τέλος.

Ad Astra, του James Gray (2019)

Το "Ad astra" δεν τα πήγε και τόσο καλά στις κριτικές και στην προτίμηση του κοινού, έχει ωστόσο ενδιαφέρον θέμα και βλέπεται ευχάριστα. Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ένας αστροναύτης αναλαμβάνει μια μυστική αποστολή: να ταξιδέψει στα όρια του ηλιακού συστήματος για να αποτρέψει μια καταστροφή που απειλεί τη γη και να βρει ίσως τον αγνοούμενο πατέρα του. Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι προσπαθεί να δώσει μια φιλοσοφημένη διάσταση στην όλη ιστορία. Οι υπαρξιακές ανησυχίες του πρωταγωνιστή, οι σκέψεις του, η προβληματική σχέση με τη γυναίκα του και με τον πατέρα του μετατρέπουν την ταινία σε κάτι από παραπάνω από ένα συνηθισμένο sci fi. Αν είχε δουλευτεί λίγο καλύτερα το σενάριο και δεν υπήρχαν κάποια κενά στην υπόθεση, θα ήταν τέλεια.

Star Wars Saga (1977-2019)

Φυσικά η απόλυτη σειρά ταινιών με θέμα το διάστημα είναι το Star Wars: μια μεγάλη πολιτική ιστορία με πολλή περιπέτεια, δεκάδες ενδιαφέροντες χαρακτήρες, εξωγήινους και διαστημόπλοια, κυνηγητά σε όλο το σύμπαν, μάχες και φωτόσπαθα, ερωτικές ιστορίες, τραγικούς ήρωες. Εννέα ταινίες, δύο spin-off και μερικές τηλεοπτικές σειρές κινουμένων σχεδίων, πολλά εκατομμύρια στο box office, ένας κινηματογραφικός θρύλος!

Αναδημοσίευση απο το περιοδικο artcoremagazine.gr

Σε μια χώρα που βιώνει μια βαθιά οικονομική κρίση, το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εγχώριος κινηματογράφος περνά δύσκολες ώρες. Παρόλ' αυτά, το ελληνικό σινεμά τη δεκαετία 2010-2019 μας χάρισε πολύ καλές ταινίες, που γνώρισαν επιτυχία τόσο στις αίθουσες όσο και σε φεστιβάλ. Ιδού μερικές από αυτές που μας έκαναν να γελάσουμε, να δακρύσουμε, να μείνουμε αισιόδοξοι για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου.

"Νήσος 2 - Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού", του Αντώνη Αγγελόπουλου (2011)

Αρκετές κωμωδίες έχει να επιδείξει το ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια: από αυτές άλλες αποτελούν remake παλιών ελληνικών ταινιών, άλλες βασίζονται στο εύκολο και προφανές χιούμορ και άλλες στοχεύουν σε ένα πιο έξυπνο concept. Το "Νήσος 2" ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Αξιοπρεπές sequel που δεν κατέστρεψε την ανάμνηση της πρώτης ταινίας, ωραίες ερμηνείες, σπιρτόζικο story, χαριτωμένες ανατροπές και αρκετές καλές στιγμές ώστε να την απολαμβάνεις καθόλη τη διάρκεια της.

"Μικρά Αγγλία", του Παντελή Βούλγαρη (2013)

Από τις καλύτερες σκηνοθετικές δουλειές του Παντελή Βούλγαρη και από τις πιο προσεγμένες παραγωγές του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου. Στην Άνδρο του '30, η Μίνα δεν παντρεύει την κόρη της, Όρσα, με τον υποπλοίαρχο Σπύρο, με τον οποίο είναι ερωτευμένη, αλλά με τον καπετάνιο Νίκο. Όταν ο Σπύρος γίνει καπετάνιος, θα ζητήσει το χέρι της άλλης κόρης της, της Μόσχας, και η Μίνα θα δεχτεί… Πολύ δράμα (αλλά όχι μελόδραμα), εξαιρετική απεικόνιση της ζωής των ναυτικών αλλά και της καθημερινότητας ενός νησιού τη δεκαετία του '30, καταπληκτικές ερμηνείες, άψογη φωτογραφία. Αριστουργηματικό από όλες σχεδόν τις απόψεις.

"Miss Violence", του Αλέξανδρου Αβρανά (2013)

Ένα 11χρονο κορίτσι αυτοκτονεί την ημέρα των γενεθλίων του. Όσο η αστυνομία και η κοινωνική πρόνοια ψάχνουν να βρουν τα αίτια, ένα φοβερό μυστικό φαίνεται να παραμένει κρυμμένο στην οικογένεια. Βαριά ατμόσφαιρα, κλειστοφοβική αίσθηση, σοκαριστική υπόθεση, πολύ δυνατό φινάλε - και μια ιδιαίτερα προσεγμένη σκηνοθεσία, κατάλληλη για να προκαλέσει όλα τα παραπάνω. Το "Miss Violence" εστιάζει στον μικρόκοσμο μιας οικογένειας -και κατ' επέκταση ολόκληρης της κοινωνίας- χωρίς διάθεση για ωραιοποίηση, υπερβολές και περιττά στολίδια.

"Xenia", του Πάνου Κούτρα (2014)

Από τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές της δεκαετίας. Δύο αδέρφια με μητέρα Αλβανίδα αναζητούν τον Έλληνα πατέρα τους με την ελπίδα να εξασφαλίσουν χρήματα και την ελληνική ιθαγένεια. Έτσι ξεκινούν ένα περιπετειώδες ταξίδι που θα τα οδηγήσει παράλληλα στην αυτογνωσία τους. Ταινία που θίγει πάρα πολλά κοινωνικά ζητήματα -ρατσισμός, ομοφυλοφιλία, μεταναστευτικό- και τα παρουσιάζει με γλαφυρό ρεαλισμό, αφήνοντας παράλληλα χώρο για χιούμορ, αθωότητα και λίγο σουρεαλισμό. 

"Ένας άλλος κόσμος", του Χριστόφορου Παπακαλιάτη (2015)

Μπορεί ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης να έχει φανατικούς… haters, αλλά κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει στο ότι καταφέρνει να κάνει ταινίες ελκυστικές που αφορούν σχεδόν τους πάντες. Σε αυτήν την δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά παρουσιάζει τρεις διαφορετικές ιστορίες -φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους- μέσα από τις οποίες μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, για το προσφυγικό ζήτημα, για τον ρατσισμό, για τις κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών στη χώρα μας. Ταινία που βλέπεται με ενδιαφέρον και που κατάφερε να σκαρφαλώσει στην κορυφή των πιο εμπορικών ταινιών της δεκαετίας στην Ελλάδα - τουλάχιστον μέχρι να έρθει το "Joker" και να την ρίξει από την πρώτη θέση.

"Τετάρτη 4:45", του Αλέξη Αλεξίου (2015)

Ταινία που της άξιζε ακόμα μεγαλύτερος ντόρος - αν και στα βραβεία έσκισε. Ο Στέλιος Μάινας έχει 32 ώρες διορία για να βρει τα λεφτά που χρωστάει σε έναν Ρουμάνο γκάνγκστερ, αλλιώς θα πρέπει να του παραχωρήσει το νυχτερινό του μαγαζί. Μια σκοτεινή διαδρομή στον υπόκοσμο της Αθήνας, μια ταινία γεμάτη ένταση, αγωνία, βία, δράμα και λύτρωση, με νεο-νουάρ αισθητική και με απόλυτα στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία που παραπέμπει σε ασιατικές και αμερικάνικες ταινίες του είδους. Είναι σχεδόν απίστευτο να υπάρχει γκανγκστερική ταινία στην Ελλάδα και μάλιστα τόσο καλή.

"Όχθες", του Πάνου Καρκανεβάτου (2015)

Στο ποτάμι του Έβρου, στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας, ο Γιάννης υπηρετεί τη θητεία του ως ναρκαλιευτής: καθαρίζει την περιοχή από νάρκες. Εκεί θα γνωρίσει τη Χρύσα, η οποία σε συνεργασία με τους Τούρκους βοηθά μετανάστες να περάσουν στην Ελλάδα. Ο Γιάννης και η Χρύσα σύντομα θα ερωτευτούν και θα σχεδιάσουν μια καινούργια ζωή μαζί.  Ταινία που περικλείει μέσα της μεγάλες αντιθέσεις: ο θάνατος και η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, η μοναξιά και η συντροφικότητα, η ωμή πραγματικότητα και ο έρωτας. Τρυφερή και με έντονη ποιητικότητα από τη μια, αρκετά σκληρή που τολμά να μιλήσει ευθέως για το μεταναστευτικό πρόβλημα από την άλλη.

"Suntan", του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου (2016)

Το "Suntan" έκανε πάταγο σε όσα φεστιβάλ παίχτηκε και ενθουσίασε κοινό και κριτικούς - δικαίως! Ο Μάκης Παπαδημητρίου περνά έναν μελαγχολικό χειμώνα στην Αντίπαρο ως γιατρός, μέχρι που έρχεται το καλοκαίρι και γνωρίζει την Άννα, την οποία θα ερωτευτεί, σε τέτοιο βαθμό που θα πάθει εμμονή μαζί της… Το "Suntan" καταφέρνει να κάνει μια ενδιαφέρουσα καταβύθιση στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, να εστιάσει στη μοναξιά και στη θλιμμένη ψυχοσύνθεση του κεντρικού ήρωα και να τα παρουσιάσει όλα αυτά κόντρα στη χαρά του αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού.

"Έτερος εγώ", του Σωτήρη Τσαφούλια (2016)

Μπορούμε να έχουμε αξιοπρεπές αστυνομικό σινεμά στην Ελλάδα; Το "Έτερος εγώ" δίνει θετική απάντηση. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης είναι ο εκκεντρικός αστυνομικός που καλείται να εξιχνιάσει μια σειρά από εγκλήματα - κλειδί για την επίλυση της υπόθεσης είναι τα πυθαγόρεια θεωρήματα. Στο "Έτερος εγώ" μας άρεσε η πλοκή, το γεγονός ότι μπλέκει με πολύ έντεχνο τρόπο στην υπόθεση στοιχεία από την ελληνική ιστορία και το αναπάντεχο φινάλε. Η ταινία αγαπήθηκε τόσο που πρόσφατα γυρίστηκε και αντίστοιχη σειρά, ενώ το "Έτερος εγώ 2" αναμένεται να φτάσει στους κινηματογράφους.

"Τζαμάικα", του Ανδρέα Μορφονιού (2017)

Ο Άκης, ταξιτζής με πολλά χρέη, και ο Τίμος, επιτυχημένος τηλεπαρουσιαστής, είναι δύο αδέρφια που κάποτε ήταν δεμένα μεταξύ τους, αλλά απομακρύνθηκαν μετά από μια παρεξήγηση. Η ζωή όμως θα τα φέρει έτσι που θα έρθουν πάλι κοντά ο ένας στον άλλον. Δραματική κομεντί με σχετικά απλή υπόθεση που κινείται σε safe σεναριακές επιλογές και δεν απομακρύνεται υπερβολικά από κλισέ. Παρόλ' αυτά, ισορροπεί ωραία ανάμεσα στο δράμα και το γέλιο, το ανάλαφρο και το σοβαρό, το επιφανειακό και το βαθυστόχαστο και καταφέρνει τελικά να συγκινήσει και να αγγίξει τον θεατή.

Αναδημοσίευση απο το περιοδικό artcoremagazine.gr

Suntan, 2016

Σκηνοθεσία: Αργύρης Παπαδημητρόπουλος

Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Έλλη Τρίγκου

Ο Κωστής (Μάκης Παπαδημητρίου) πιάνει δουλειά ως γιατρός στην Αντίπαρο. Με διάθεση πεσμένη, θα περάσει έναν αρκετά δύσκολο χειμώνα. Μέχρι που έρχεται το καλοκαίρι: θα γνωρίσει την Άννα (Έλλη Τρίγκου) και την παρέα της και θα γοητευτεί. Και τότε όλα θα αλλάξουν.

Το "Suntan" είναι μια σπουδή στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και την ανθρώπινη συμπεριφορά. Με φόντο το κυκλαδίτικο νησί και κάτω από τον λαμπρό ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού, έχουμε έναν ενδιαφέροντα κινηματογραφικό χαρακτήρα που ξεκινάει από μια μελαγχολική διάθεση για να καταλήξει τελικά σε μια κοινωνικά αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Θα ήταν μεγάλη παγίδα -και πειρασμός ίσως- για τους σεναριογράφους να οδηγήσουν την ταινία στα μονοπάτια του ψυχολογικού θρίλερ. Το θέμα εξάλλου προσφέρεται. Όμως δεν είναι αυτός ο στόχος. Στόχος είναι η καταβύθιση στα μύχια της ψυχής του πρωταγωνιστή, όπου υπάρχουν η μοναξιά, η καταπιεσμένη ερωτική επιθυμία, η εμμονή, η απεγνωσμένη προσπάθεια του να είναι κανείς αρεστός. Δύσκολο ερμηνευτικό στοίχημα για τον Μάκη Παπαδημητρίου, στο οποίο όμως ανταποκρίνεται άψογα και σηκώνει όλο το βάρος της ταινίας στους ώμους του.

Το "Suntan" προσφέρει ένα εύστοχα σκιαγραφημένο ψυχολογικό προφίλ και του δίνει πετυχημένα κοινωνικές προεκτάσεις. Το ενδιαφέρον, εκτός των άλλων, στη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι το νησί, η Αντίπαρος, δεν παρουσιάζεται ως ο κλασικός κυκλαδίτικος παράδεισος με όμορφα τοπία και ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, αλλά ως ένα ξέφρενο μέρος όπου όλοι γλεντάνε μέχρι τελικής πτώσης, όπου ζευγάρια συνευρίσκονται στις αυλές των σπιτιών κι όπου ο ήλιος του μεσημεριού μπορεί να σε κάψει, πράγματα που φαίνεται ότι επιτείνουν ακόμα περισσότερο την αγωνία του πρωταγωνιστή.

Το "Suntan" με την σεναριακή του καθαρότητα, με την κινηματογραφική του αρτιότητα και με τις πετυχημένες ερμηνείες αποτελεί μια ταινία που σε ιντριγκάρει, σε σοκάρει και τελικά σου μένει.

(Η ταινία ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ, έλαβε θετικότατες κριτικές και κέρδισε πολλά βραβεία. Στα βραβεία "Ίρις" της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου το 2017 έλαβε βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Σεναρίου, Α' Ανδρικού και Β' Γυναικείου Ρόλου).

Once upon a time in Hollywood (Κάποτε στο Χόλιγουντ), 2019

Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino

Παίζουν: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie

Hollywood 1969. Ο Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) είναι ένας διάσημος ηθοποιός της τηλεόρασης, που βλέπει την καριέρα του να παίρνει σιγά σιγά την κατιούσα. Στήριγμα του σε αυτήν τη δύσκολη φάση ανασφάλειας και άγχους είναι ο κασκαντέρ του-κολλητός του φίλος-βοηθός του Cliff Booth (Brad Pitt). Ευχή του Dalton θα ήταν να γνωριστεί με τον διάσημο σκηνοθέτη Polanski, ο οποίος μένει στο διπλανό σπίτι με τη νέα του σύζυγο, την ηθοποιό Sharon Tate (Margot Robbie).

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για τις ταινίες του Tarantino. Το "Once upon a time in Hollywood" είναι πολύ μακριά από το γνωστό κινηματογραφικό ύφος του σκηνοθέτη: δεν έχει ούτε βία ούτε γκάνγκστερ ούτε απόπειρες εκδίκησης - τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που έχει η υπόλοιπη φιλμογραφία του. Το "Once upon a time in Hollywood" είναι μια φανταστική 60s πανδαισία, ένας πολύχρωμος φόρος τιμής στην χρυσή εποχή του Hollywood, μια ατελείωτη νοσταλγία που αποτυπώνεται όμως με πολλή ζωντάνια και μπόλικο χιούμορ.

Ο Tarantino τα έχει καταφέρει πολύ καλά στην αναπαράσταση εκείνης της εποχής, καθώς από την μεγάλη οθόνη παρελαύνουν οι τότε διάσημες προσωπικότητες, τηλεοπτικά προγράμματα, ταινίες και μουσικές, κινηματογράφοι και νυχτερινά μαγαζιά, το κίνημα των χίπις, τα πάρτι των κινηματογραφικών σταρ, τα παρασκήνια στα γυρίσματα των ταινιών. Μουσική επένδυση, κοστούμια, σκηνικά απογειώνουν την ταινία.

Ασφαλώς βέβαια η μαεστρία του Tarantino φαίνεται πάντα σε άλλον τομέα: στους χαρακτήρες του. Εξαιρετικά καλογραμμένος ο ρόλος του Leonardo DiCaprio -τον οποίο και ερμηνεύει καταπληκτικά- και πολύ ενδιαφέρων, καθώς δε βλέπουμε συχνά στη μεγάλη οθόνη τις υπαρξιακές και επαγγελματικές αγωνίες των σταρ. Ο Tarantino καταφέρνει έτσι να δώσει βάθος σε μια ταινία φαινομενικά ανάλαφρη. Μοιραία όμως τα βλέμματα τραβά ο Brad Pitt, όχι γιατί η ερμηνεία του είναι καλύτερη, αλλά γιατί ο ρόλος του είναι πιο αβανταδόρικος, είναι γνήσιος "ταραντινικός": ο αντισυμβατικός, ο ατρόμητος, αυτός που αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις με χιούμορ και αυτοπεποίθηση. Όσο για την Margot Robbie ως Sharon Tate, αιθέρια, χαμογελαστή, γεμάτη ζωντάνια, συμπληρώνει την ταινία.

Ο Tarantino έχει φτιάξει ουσιαστικά μια αυτοαναφορική ταινία, μια ταινία που αφορά το ίδιο το σινεμά και την εποχή στην οποία αναφέρεται, εμπλουτίζοντάς την με τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων του, με το κίνημα των χίπις, με την ομάδα του Τσάρλς Μάνσον. Μπορεί να αφορά μια τέτοιου είδους ταινία θεατές που δεν έχουν ζήσει καθόλου εκείνη την εποχή; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Απόλυτα νοσταλγική, σίγουρα δε θα την νιώσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και το ενδιαφέρον θέμα όμως, η ταινία μοιάζει να υστερεί σε εσωτερική συνοχή, οι επιμέρους σκηνές -μαγνητικές για τον θεατή κατά τα άλλα, στο γνωστό ταραντίνικο ύφος- φαίνονται να μην συνδέονται στενά μεταξύ τους και το -απολαυστικότατο- φινάλε που τελικά τα ενώνει όλα δεν είναι αρκετό. Σε αρκετά σημεία έχουμε περισσότερο καταγραφή της εποχής ή των κινήσεων των ηρώων παρά σκηνές που προωθούν και συμβάλλουν στην εξέλιξη.

Σίγουρα όχι η καλύτερη ταινία του Tarantino, αλλά με άρτιο αποτέλεσμα και ιδανικό για τους λάτρεις εκείνης της εποχής.