Ψυχρός Πόλεμος (Cold War / Zimna wojna), 2018

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Πρωταγωνιστούν: Τζοάνα Κούλιγκ, Τόμας Κοτ

Στην μεταπολεμική Πολωνία, ο πιανίστας Βίκτορ και άλλοι μουσικοί επιλέγουν τραγουδιστές για να δημιουργήσουν μια χορωδία παραδοσιακής μουσικής - έτσι ο Βίκτορ θα γνωρίσει τη Ζούλα. Μεταξύ τους θα γεννηθεί ένας θυελλώδης έρωτας, όμως οι πολιτικές συνθήκες δεν τους αφήνουν να ζήσουν όπως θέλουν. Η χορωδία γίνεται όργανο κομμουνιστικής προπαγάνδας, ενώ ο Βίκτορ σχεδιάζει να δραπετεύσει σε άλλη χώρα.

Μετά την συγκλονιστική "Ida", ο Παβλικόφσκι επιστρέφει στο τετράγωνο καρέ, στο ασπρόμαυρο και στο παρελθόν της Πολωνίας. Στον "Ψυχρό Πόλεμο" έχουμε έναν πετυχημένο, διπλής ερμηνείας τίτλο που περιγράφει απόλυτα την ταινία: ένας έρωτας που δεν μπορεί να ανθίσει όπως θα μπορούσε, σε μια Ευρώπη που δεν αφήνει τους πολίτες της να ζήσουν όπως επιθυμούν.

Οι ήρωες μας συναντιούνται μοιραία με την ίδια την Ιστορία και όσο κι αν απομακρύνονται από την Πολωνία, δεν μπορούν να βγάλουν την Πολωνία από μέσα τους, την οποία φαίνεται να κουβαλάνε όπου κι αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν. Θύματα των ιστορικών συγκυριών, αλλά και των προσωπικών τους αποφάσεων, μοιάζουν να μη βολεύονται πουθενά και να μην μπορούν να βρουν την ευτυχία.

Μια τραγική ερωτική ιστορία, μια ενδιαφέρουσα καταβύθιση στην ανθρώπινη ψυχή και ταυτόχρονα μια βαθιά πολιτική ταινία, την οποία ο Παβλικόφσκι παρουσιάζει με σεβασμό, με τρόπο λιτό (σε αυτό βοηθάει και η επιλογή του ασπρόμαυρου, αλλά και το μοντάζ) και με απόλυτη σοβαρότητα.

Μια σύγκριση με την "Ida" ίσως δεν έχει νόημα, από την άλλη όμως είναι και αναπόφευκτη: ο "Ψυχρός Πόλεμος" μπορεί να μη φτάνει την σκηνοθετική δεξιοτεχνία και το σεναριακό βάθος της "Ida", παραμένει όμως μια ταινία που αγγίζει τον θεατή.

(Το "Cold War" ήταν υποψήφιο για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας).

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

Αντισυμβατικοί, ιδιόρρυθμοι, ιδεαλιστές, οι συγγραφείς ειναι μια ιδιαίτερη κατηγορία κινηματογραφικών ηρώων που γοητεύουν πάντα σεναριογράφους και σκηνοθέτες. Ιδού μερικές ταινίες μυθοπλασίας με πρωταγωνιστές συγγραφείς!

 

The Shining, του Stanley Kubrick (1980)

Τι αναζητά πάντα ένας συγγραφέας; Απομόνωση και έμπνευση. Αυτά ελπίζει να βρει και ο Τζακ Τόρενς, ένας συγγραφέας μυθιστορημάτων τρόμου, όταν παίρνει την οικογένεια του και εγκαθίσταται ως επιτηρητής σε ένα άδειο απομονωμένο ξενοδοχείο. Τελικά αντί να εμπνευστεί ιστορίες τρόμου, γίνεται ο ίδιος ο φόβος και ο τρόμος για την οικογένειά του, καθώς το… αιματοβαμμένο παρελθόν του ξενοδοχείου τον στοιχειώνει. Ο Stephen King υπογράφει το βιβλίο, ο Kubrick τη σκηνοθεσία, ο Jack Nicholson πρωταγωνιστεί και εμείς οι θεατές απολαμβάνουμε ένα από τα καλύτερα θρίλερ όλων των εποχών.

Misery, του Rob Reiner (1990)

Ποιος συγγραφέας δε θέλει να γνωρίσει τον "νούμερο 1 θαυμαστή" του; Όλοι φαντάζομαι, αρκεί αυτός ο θαυμαστής να μην είναι μια νοσηλεύτρια που δεν έχει σώας τας φρένας. Ο διάσημος συγγραφέας Πολ Σέλντον έχει ένα σοβαρό ατύχημα στα χιόνια, από το οποίο ίσως να μην είχε σωθεί αν δεν τον είχε βρει και δεν τον είχε πάρει σπίτι της μια νοσοκόμα που δηλώνει ότι είναι η "νούμερο 1 θαυμάστριά" του. Ο συγγραφέας σύντομα θα διαπιστώσει ότι η γυναίκα που τον έσωσε δεν πρόκειται να τον αφήσει να φύγει από εκεί - τουλάχιστον όχι μέχρι να γράψει ένα βιβλίο όπως το θέλει αυτή! Συγκλονιστικό στην απλότητα του, το "Misery" έχει απίστευτα ενδιαφέρουσα ιστορία και εξαιρετικές ερμηνείες. Από τις καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές βιβλίου του Stephen King που έχουμε δει.

Secret Window, του David Koepp (2004)

Ο Johnny Depp υποδύεται έναν επιτυχημένο συγγραφέα, που απομονώνεται σε ένα σπίτι κοντά σε μια λίμνη για να γράψει το επόμενο βιβλίο του και να ξεπεράσει το χωρισμό του με την γυναίκα του, η οποία τον απάτησε. Εκεί θα εμφανιστεί ένας περίεργος τύπος, που θα τον κατηγορήσει ούτε του έκλεψε μια ιστορία... Ενδιαφέρουσα υπόθεση, ωραία ατμόσφαιρα, αλλά όχι από τις δυνατές ταινίες του είδους - παρόλο που βασίζεται σε βιβλίο του Stephen King. Απλοϊκή στην εξέλιξη της και με αδύναμο φινάλε, αλλά καλή για μια προβολή…

The Ghost Writer, του Roman Polanski (2010)

Ένας συγγραφέας αναλαμβάνει να γράψει την βιογραφία του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας - για την ακρίβεια πρέπει να την συμπληρώσει, καθώς ο προηγούμενος βιογράφος βρέθηκε νεκρός. Ο συγγραφέας λοιπόν θα εγκατασταθεί στο εξοχικό του πολιτικού, όπου θα διαπιστώσει σύντομα ότι το παρελθόν του βιογραφούμενου είναι γεμάτο μυστικά, συνομωσίες και σκάνδαλα. Εξαιρετικό πολιτικό θρίλερ υπό τη σκηνοθετική ματιά του Polanski, ο οποίος ξέρει να δημιουργεί την κατάλληλη ένταση και ατμόσφαιρα. Η ταινία δεν ξέρεις πού ακριβώς θα σε οδηγήσει: νέα στοιχεία εμφανίζονται συνέχεια και η εξέλιξη της αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Το σίγουρο είναι ότι βλέπεται με αγωνία και ενδιαφέρον.

Night Train to Lisbon, του Bille August (2013)

Ένας καθηγητής λατινικών από την Βέρνη θα σώσει μια κοπέλα από αυτοκτονία. Αυτό θα τον οδηγήσει σε ένα βιβλίο. Μαγεμένος από το περιεχόμενο του βιβλίου, θα μεταβεί στη Λισαβόνα, προσπαθώντας να βρει τον Πορτογάλο συγγραφέα. Εκεί θα ανακαλύψει πολλά πράγματα όχι μόνο για τη ζωή του συγγραφέα, αλλά και για τα σκοτεινά γεγονότα της πορτογαλικής ιστορίας, καθώς και για τον ίδιο του τον εαυτό. Συναρπαστική υπόθεση-υποτονική ταινία. Ναι μεν βλέπεται με ενδιαφέρον, αλλά το αποτέλεσμα είναι περισσότερο μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πραγματικά καλό. Στα συν της ταινίας τα πλάνα της Λισαβόνας και το λαμπερό cast.

The Lives of Others, του Florian Henckel von Donnersmarck (2006)

Ανατολικό Βερολίνο 1984: μυστικές υπηρεσίες, Ψυχρός Πόλεμος και ανύπαρκτη ελευθερία του λόγου. Ένας συγγραφέας κινείται κρυφά εναντίον του συστήματος και προκαλεί υποψίες, έτσι η μυστική αστυνομία Στάζι αποφασίζει να τον παρακολουθήσει. Ο κατάσκοπος όμως που αναλαμβάνει την παρακολούθηση αρχίζει μετά από λίγο καιρό να βλέπει τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική γωνία και να αναρωτιέται ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι της Γερμανίας, στο οποίο συμπλέκονται ιδανικά Ιστορία, αγωνία, συγκίνηση, δράμα, ανατροπές, εκπλήξεις. Ένα πολιτικό θρίλερ που εστιάζει τόσο στα ιστορικά γεγονότα όσο και στην ανθρώπινη ψυχή. Ένα αριστούργημα.

1408, του Mikael Håfström (2007)

Τελικά ο Stephen King έχει εμμονή στο να χρησιμοποιεί συγγραφείς ως ήρωες στα βιβλία του - μας δίνει πάντως ωραίες ιστορίες. Στο άκρως ενδιαφέρον "1408" έχουμε -πάλι- έναν συγγραφέα, ο οποίος έχει εκδώσει μια σειρά βιβλίων στα οποία αρνείται την ύπαρξη μεταφυσικών φαινομένων σε διάφορους χώρους που θεωρούνται στοιχειωμένοι. Όταν θα μάθει ότι υπάρχει ένα παράξενο δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, το 1408, από το οποίο κανείς δε βγαίνει ζωντανός, θα αποφασίσει να περάσει μια νύχτα εκεί, παρόλο που ο διευθυντής θα επιμείνει να μην το τολμήσει. Πολύ καλό για το είδος του, γεμάτο αγωνία, φαντασία και ικανοποιητική εξέλιξη. Βλέπεται με μια ανάσα.

Μανταρίνια (Mandariinid / Tangerines), 2013

Σκηνοθεσία: Ζάζα Ουρουσάντζε

Πρωταγωνιστούν: Λέμπιτ Ούλφσακ, Έλμο Νουγκάνεν, Γκιόργκι Νακασίντζε, Μίσα Μέσκι, Ράιβο Τρας

Έτος 1992: μεταξύ Γεωργίας και Αμπχαζίας έχει ξεσπάσει πόλεμος. Ο Εσθονός Ίβο, καλλιεργητής μανταρινιών, αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι του, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά σε ένα πεδίο βολής. Μια μέρα θα αναλάβει να περιθάλψει και να στεγάσει δυο τραυματισμένους στρατιώτες που ανήκουν στα αντίπαλα στρατόπεδα: τον Τσετσένο μισθοφόρο Αχμέντ και τον Γεωργιανό­ Νίκο. Η συμβίωση των δυο εχθρών μέσα στο ίδιο σπίτι αποδεικνύεται δύσκολη και ο Ίβο προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες κόντρα στον παραλογισμό του πολέμου.

Τα "Μανταρίνια" είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα για το πώς μπορείς να κάνεις μια δυνατή ταινία με τα πιο απλά μέσα ή για το πώς να παρουσιάσεις μια αντιπολεμική κινηματογραφική πρόταση σχεδόν χωρίς να δείξεις πόλεμο.

Συγκλονιστική στην απλότητα της, η ταινία κρατά χαμηλό προφίλ, μακριά από συναισθηματικές εξάρσεις, υπερβολές και περιττά στολίδια. Οι συγκρούσεις των ηρώων γίνονται μέσα από τους διαλόγους, οι οποίοι αντανακλούν με τραγικό τρόπο την σκληρότητα του πολέμου και έτσι το μικρό σπίτι του πρωταγωνιστή γίνεται ένα πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε όλη την πολιτική κατάσταση της περιόδου εκείνης.

Η ταινία ανεβάζει ένταση και ρυθμό σταδιακά, προκαλεί τους θεατές να δεθούν με τους ήρωες και να πονέσουν με τις προσωπικές του ιστορίες, συγκινεί και καταλήγει σε ένα δυνατό λυτρωτικό φινάλε. Τα "Μανταρίνια" καταφέρνουν να συνδέσουν εύστοχα το ατομικό με το συλλογικό, να κάνουν ένα σχόλιο για τον πόλεμο, να παρουσιάσουν όλες τις πλευρές και να αναδείξουν ως νικητή την ανθρωπιά.

Η ταινία είναι παραγωγής Εσθονίας-Γεωργίας και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για κοινό και κριτικούς όταν το 2015 κατάφερε να φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ για Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία. Και φυσικά το άξιζε και με το παραπάνω.

The Mule (Το βαποράκι), 2018

Σκηνοθέτης: Clint Eastwood

Παίζουν: Clint Eastwood, Patrick L. Reyes, Cesar De León

 

Ο Ερλ είναι ένας 88χρονος πρώην ανθοκαλλιεργητής που είναι χωρισμένος από τη γυναίκα του και έχει κάκιστες σχέσεις με την κόρη του, καθώς υπήρξε πάντα κακός σύζυγος και πατέρας. Η ανάγκη του για χρήματα θα τον κάνει να δεχτεί να δουλέψει ως οδηγός-βαποράκι για ένα μεξικάνικο καρτέλ ναρκωτικών.

"Το Βαποράκι" ή αλλιώς ο απολογισμός ζωής ενός ηλικιωμένου άντρα. Ταινία που ισορροπεί ωραία ανάμεσα στη δράση και στο δράμα, έχει και τις στιγμές αγωνίας, έχει και αρκετό συναίσθημα - και έχει και μπόλικο έξυπνο χιούμορ στις δόσεις που πρέπει.

Με το γενικότερο πλαίσιο να θυμίζει λίγο "Gran Torino" (ένας βετεράνος που έχει κακές σχέσεις με την οικογένεια του), το "The Mule" είναι μια χαμηλών τόνων ταινία, με την έννοια ότι δεν είναι κατάλληλη για όποιον ψάχνει κυνηγητά με την αστυνομία και πυροβολισμούς. Έχει μια αρκετά πιασάρικη υπόθεση, πολύ ωραία δοσμένη (οι έμποροι ναρκωτικών, η αστυνομία που προσπαθεί να τους ξετρυπώσει, η άνεση με την οποία κινείται ο ήρωας μας σε αυτόν τον νέο γι' αυτόν κόσμο), όμως η ιστορία αυτή λειτουργεί μάλλον σαν αφορμή για να κάνει ο πρωταγωνιστής τον απολογισμό της ζωής του, να παραδεχτεί τα λάθη του, να κάνει απόπειρες να διορθώσει τα πράγματα και εντέλει να αναλάβει το βάρος των ευθυνών του.

Ρεαλιστικό, ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, περιπετειώδες και τρυφερό -αλλά όχι μελό- στα σημεία που χρειάζεται, το "Βαποράκι" πραγματεύεται με όμορφο τρόπο ένα λεπτό θέμα. Και παράλληλα βρίσκει τον τρόπο να θέσει εύστοχα ωραία ζητήματα, όπως η αυτοκριτική, η αξία της οικογένειας σε σύγκριση με τη δουλειά, ενώ δεν παραλείπει να σχολιάσει και την νέα τάξη πραγμάτων σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το ίντερνετ. Στο κέντρο όλων αυτών φυσικά ο Κλιντ Ίστγουντ, ο οποίος πλάθει έναν άκρως ενδιαφέροντα ήρωα και τον ερμηνεύει άψογα.

Μιούζικαλ, ρομαντικές κομεντί, love stories, πολιτικές ιστορίες, θρίλερ, ο χορός χωράει σε όλων των ειδών τις ταινίες. Ιδού μερικά διαμαντάκια της έβδομης τέχνης!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

 

White nights (1985), του Taylor Hackford

Ορίστε μια ταινία που εμπλέκει τον χορό με τα πολιτικά, με τρόπο ομολογουμένως πολύ πετυχημένο. Ο Mikhail Baryshnikov υποδύεται έναν σπουδαίο Ρώσο χορευτή, που αυτομόλησε στην Ευρώπη για να ξεφύγει από τα περιορισμένα όρια έκφρασης του σοβιετικού καθεστώτος. Η (κακή) τύχη θα τα φέρει έτσι και θα ξαναβρεθεί στην πατρίδα του, όπου θα αναγκαστεί να χορέψει για τη Ρωσία. Όσο προπονείται, έχουμε εμείς την χαρά να βλέπουμε εν δράσει έναν από τους μεγαλύτερους χορευτές ever και να απολαμβάνουμε παράλληλα τις μέρες της Ρωσίας που δε νυχτώνει ποτέ. Το κερασάκι στην τούρτα: το "Say you, say me" στους τίτλους τέλους.

Dirty Dancing (1987), του Emile Ardolino

Μία ήταν, είναι και θα είναι η πιο αγαπημένη εφηβική/νεανική ταινία με θέμα τον χορό: το "Dirty Dancing" φυσικά. Ένα πολύ δυνατό love story, ο Patrick Swayze στα καλύτερα του, υπέροχες χορογραφίες και ένα από τα καλύτερα soundtracks που ακούσαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Φρέσκο, νεανικό, καλοκαιρινό, good feeling, μια ταινία που δικαίως αγαπήθηκε τρελά. (Fun fact: το τραγούδι "She's like the wind" το τραγουδάει ο ίδιος ο Swayze).

Swing Kids (1993), του Thomas Carter

Το "Swing Kids", εκτός του ότι είναι μια καταπληκτική πλην παραγνωρισμένη ταινία, έχει το άκρως ενδιαφέρον στοιχείο να παρουσιάζει τον χορό ως τρόπο έκφρασης και μέσο αντίστασης στο ναζιστικό καθεστώς. Στην Γερμανία του Χίτλερ λοιπόν ο χορός σουίνγκ είναι απαγορευμένος. Οι δύο πρωταγωνιστές μας ανήκουν στην "απαγορευμένη ομάδα" των χορευτών, μέχρι που θα αναγκαστούν να στρατολογηθούν στη ναζιστική νεολαία. Τότε θα αλλάξουν όλα… Απίστευτη εξέλιξη και υπέροχη πλοκή.

Moulin rouge! (2001), του Baz Luhrmann

Όταν ο Baz Luhrmann αποφασίζει να κάνει ταινία με φόντο το Moulin rouge, το αποτέλεσμα είναι ένα πολύχρωμο και εντυπωσιακό σόου. Ένας Άγγλος ποιητής στο Παρίσι του 1900 θα ερωτευτεί με την Σατίν, την πιο ακριβοπληρωμένη πόρνη και πρωταγωνίστρια των σόου του Moulin rouge. Ο έρωτας τους όμως δεν είναι δυνατόν να έχει αίσια κατάληξη. Από τα καλύτερα love stories που έχουμε δει ποτέ σε μιούζικαλ, με ένα από τα πιο ξεχωριστά soundtrack της έβδομης τέχνης σε μια ταινία που μαγεύει με τα σκηνικά, τα κουστούμια, τις ερμηνείες και φυσικά τον χορό της!

Chicago (2002), του Rob Marshall

Το "Chicago" δεν είναι απλώς ένα πολύ καλογυρισμένο μιούζικαλ (τόσο καλογυρισμένο που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2002). Είναι μια ταινία που καταφέρνει με πολύ έξυπνο τρόπο να εντάξει τον χορό μέσα στην πλοκή της. Η Catherine Zeta-Jones, χορεύτρια του βαριετέ, και η Renee Zellweger, που επιθυμεί διακαώς να γίνει σταρ, βρίσκονται στη φυλακή με την κατηγορία του φόνου, αλλά ο Richard Gere, ένας δαιμόνιος δικηγόρος, θα αναλάβει να τις αθωώσει. Όλα είναι χορός και μουσική σε αυτήν την ταινία, ακόμα και τα συναισθήματα των ηρώων. (Χαρακτηριστική σκηνή: η κρίσιμη αγόρευση του Richard Gere στη δίκη παρουσιάζεται ως ένα αγωνιώδες σόλο ρεσιτάλ χορού κλακετών. Ευφάνταστο και υπέροχο!).

Shall we dance? (2004), του Peter Chelsom

Ένας επιτυχημένος οικογενειάρχης και επιχειρηματίας αποφασίζει να βγει από τη ρουτίνα της καθημερινότητας ξεκινώντας μαθήματα χορού. Ευχάριστη ταινία, που θυμίζει ρομαντική κομεντί, αλλά απέχει αρκετά από τα κλισέ της. Ωραίες χορογραφίες με την -ιδανική για το ρόλο- Jennifer Lopez.

Black Swan (2010), του Darren Aronofsky

Όταν μιλάμε για ταινίες με θέμα τον χορό, έχουμε συνηθίσει τα love stories, τους δυνατούς ρυθμούς, τις ξεσηκωτικές χορογραφίες. Ε εδώ δεν έχουμε τίποτα από όλα αυτά. Ο Aronofsky παίρνει μια ομάδα μπαλέτου που ετοιμάζεται να ανεβάσει τη "Λίμνη των Κύκνων" και βάζει την πρωταγωνίστρια αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό στην προσπάθεια της να είναι τέλεια. Και κάπως έτσι έχουμε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και καθηλωτικά ψυχολογικά θρίλερ που είδαμε ποτέ.