Είτε πρόκειται για love story είτε για ταινία δράσης, μια σκηνή στη βροχή είναι ό,τι πρέπει για να γίνουν πιο έντονα τα συναισθήματα των ηρώων, για να προωθηθεί η δράση, για να συγκινηθούμε κι εμείς οι θεατές.  Ιδού μερικές κινηματογραφικές σκηνές που ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε εύστοχα τη βροχή και πέτυχε διάνα!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

The Shawshank Redemption, του Frank Darabont (1994)

Ο πρωταγωνιστής μας βρίσκεται άδικα κλεισμένος στη φυλακή. Αφού περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια οργανώνοντας υπομονετικά ένα ευφυέστατο σχέδιο διαφυγής, θα καταφέρει τελικά να αποδράσει. Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από έναν υπόνομο, στην έξοδο όμως θα τον περιμένει μία μεγαλειώδης βροχή, που σημαίνει λύτρωση, δικαίωση, ανακούφιση, κάθαρση -τόσο για τον ήρωα όσο και για τον θεατή. Αξέχαστη, μοναδική κινηματογραφική σκηνή.

Romeo + Juliet, του  Baz Luhrmann (1996)

Στο πρώτο μέρος της ταινίας, οι μοιραίοι σαιξπηρικοί εραστές γνωρίζονται, ερωτεύονται, ανταλλάζουν όρκους αιώνιας αγάπης και παντρεύονται στα κρυφά. Με το που παντρεύονται όμως αρχίζουν τα δύσκολα: ο ξάδερφος της Ιουλιέτας Τυβάλδος προκαλεί σε καυγά τον Ρωμαίο, γίνεται μια μικρή συμπλοκή και σκοτώνεται ο φίλος του Ρωμαίου, Μερκούτιος -την ίδια στιγμή μαύρα σύννεφα συγκεντρώνονται στον ουρανό. Ο Ρωμαίος θα εκδικηθεί για το θάνατο του φίλου του σκοτώνοντας τον Τυβάλδο, σε μια φρενήρη σκηνή, γυρισμένη με ιλιγγιώδη ταχύτητα, υπό τους ήχους της συγκλονιστικής μουσικής του Craig Armstrong και κάτω από τη δυνατή βροχή που πλημμυρίζει τους δρόμους της Βερόνας. Η βροχή εδώ δεν είναι απλώς ένα τέχνασμα για να γίνει η σκηνή πιο δραματική ή για να τονιστεί η απελπισία των ηρώων: θέλει να σηματοδοτήσει το πέρασμα από τον ρομαντικό έρωτα των δύο πρωταγωνιστών στο μοιραίο τέλος τους, που από αυτήν ακριβώς τη σκηνή και μετά έχει πλέον σφραγιστεί.

Great Expectations, του Alfonso Cuarón (1998)

Στη σύγχρονη κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου "Μεγάλες προσδοκίες" του Dickens, η Gwyneth Paltrow κάνει κόλαση τη ζωή του Ethan Hawke παίζοντας με τα αισθήματα του. Το βράδυ των εγκαινίων της έκθεσης ζωγραφικής του, ο ήρωας μας θα αποφασίσει να την διεκδικήσει. Θα τη συναντήσει σε ένα εστιατόριο, όπου γευματίζει με τον αρραβωνιαστικό της και ένα ζευγάρι φίλων, και θα την παρασύρει στην έξοδο. Εκεί στο δρόμο, κάτω από τη δυνατή βροχή, θα ανταλλάξουν ένα απελπισμένο φιλί, προτού χαθούν τρέχοντας μέσα στη νύχτα. Ασφαλώς η σκηνή δε θα είχε ούτε το μισό πάθος αν δεν έβρεχε καταρρακτωδώς -και αν δεν ακουγόταν η μουσική του Patrick Doyle.

Cast Away, του Robert Zemeckis (2000)

Ναυαγός και βροχή πάνε μαζί, καθώς μια τρομερή καταιγίδα ήταν η αιτία που ο πρωταγωνιστής μας κατέληξε σε ένα έρημο νησί. Όταν χρόνια μετά θα επιστρέψει στον πολιτισμό, (SPOILER) η αγαπημένη του θα είναι πλέον παντρεμένη με κάποιον άλλον. Μια αποτυχημένη απόπειρα επανένωσης τους θα πραγματοποιηθεί ένα βροχερό βράδυ, σε μια υπέροχη σκηνή, τόσο απελπισμένη όσο και συγκινητική. 

The End of the Affair, του Neil Jordan (1999)

Αυτή η ταινία έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη βροχή, καθώς ταιριάζει γάντι με τον τραγικό έρωτα των δύο πρωταγωνιστών και φυσικά την αριστουργηματική μουσική του Michael Nyman. Δεν είναι τυχαίο που …βροχερή είναι και η αφίσα. Ο σκηνοθέτης σκόπιμα επιλέγει τον μουντό, σε γενικές γραμμές, καιρό σε όλη του την ταινία (εκτός από ελάχιστες ηλιόλουστες εξαιρέσεις σε σκηνές ευτυχίας), ενώ οι στιγμές που βρέχει είναι χαρακτηριστικές για την εξέλιξη της πλοκής. Έξυπνο και εύστοχο.

The Notebook, του Nick Cassavetes (2004)

 

Το "The Notebook" είναι ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ρομάντζα που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη, οπότε περιλαμβάνει ό,τι μπορεί να κάνει δυνατή μια ωραία ερωτική ιστορία. Οι πρωταγωνιστές μας, λοιπόν, είναι φουλ ερωτευμένοι, αλλά προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, γεγονός που θα τους οδηγήσει στο χωρισμό. Όταν ξανασυναντηθούν χρόνια μετά, θα φανούν ψύχραιμοι και άνετοι -μέχρι τη στιγμή δηλαδή που θα βρεθούν ξαφνικά στο μέσο μιας δυνατής καταιγίδας και τότε όλα τα ερωτικά συναισθήματα θα έρθουν στην επιφάνεια. Πρόκειται φυσικά για κλασική πλέον σκηνή!

Blade Runner, του Ridley Scott (1982)

Το θρυλικό έργο του Ridley Scott είναι κάτι παραπάνω από μια φουτουριστική ταινία δράσης. Παράλληλα με τα κυνηγητά μεταξύ ανθρώπων και μηχανών, το "Blade Runner" εκφράζει έναν βαθύ στοχασμό για την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Η τελευταία μάλιστα σκηνή, με την τελική αναμέτρηση ανθρώπου και ρεπλίκας, καταλήγει σε έναν υπέροχο φιλοσοφικό μονόλογο, που δε θα είχε φυσικά την ίδια απήχηση αν πάνω στα κεφάλια των πρωταγωνιστών δεν έπεφτε δυνατή βροχή.

Road to Perdition, του Sam Mendes (2002)

Όταν σκηνοθετεί ο Sam Mendes, ξέρεις ότι θα δεις ταινία στυλιζαρισμένη, άρτια και τέλεια γυρισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Στο γκανκστερικό "Road to Perdition" όλα θα πάνε στραβά από τη στιγμή που ο γιος του Tom Hanks θα δει κάτι που δεν πρέπει και θα μάθει για τις δουλειές του μπαμπά του. Ο ήρωας έχει δυο επιλογές: να πάρει το μέρος του αφεντικού του ή του γιου του… Το τελικό ξεκαθάρισμα θα γίνει σε ένα σοκάκι, εν τω μέσω μιας καταρρακτώδους βροχής. Η σκηνή θα προσφερόταν για τρομερή δράση, όμως ο Mendes διάλεξε να βάλει τον ήχο στο mute και να αφήσει μόνο την τρυφερή μουσική του Thomas Newton να παίζει. Βροχή, μουσική και εμπνευσμένη σκηνοθεσία κάνουν τη σκηνή πραγματικό ποίημα. Ακόμα κι αν ξεχάσεις την υπόλοιπη ταινία, η σκηνή αυτή θα σου μείνει για πάντα.

Ο Μάρκους Γκόλντμαν (Μπεν Σνέτσερ) είναι ένας νεαρός συγγραφέας, του οποίου το βιβλίο σημείωσε μόλις τρομερή επιτυχία. Δυστυχώς όμως έχει ξεμείνει από έμπνευση και ο εκδοτικός του οίκος τον πιέζει για το επόμενο βιβλίο. Έτσι θα αποφασίσει να συναντήσει τον μέντορά του, τον διάσημο συγγραφέα Χάρι Κέμπερτ (Πάτρικ Ντέμσεϊ), που ζει σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη. Τότε θα μάθει ότι ο Χάρι Κέμπερτ είχε ερωτευτεί, πριν από 33 χρόνια, την ανήλικη Νόλα (Κριστίν Φρόσεθ), η οποία εξαφανίστηκε λίγους μήνες μετά τη γνωριμία τους. Το πτώμα της Νόλα τώρα θα βρεθεί τυχαία και ο Χάρι Κέμπερτ θεωρείται ο βασικός ύποπτος για τη δολοφονία της. Ο Μάρκους όμως δεν πιστεύει πως ο μέντοράς του είναι ένοχος, έτσι θα αποφασίσει να παραμείνει στην πόλη και να ανακαλύψει την αλήθεια.

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Joel Dicker, η σειρά αποτελείται από 10 επεισόδια, όσα χρειάζονται για να την δεις με ενδιαφέρον χωρίς να κάνει κοιλιά ή να γίνει κουραστική. Η υπόθεση απαιτεί αρκετά πήγαινε-έλα από το παρόν στο παρελθόν και τούμπαλιν, αλλά οι σεναριογράφοι χειρίζονται αρκετά καλά το πλούσιο υλικό χωρίς να μπερδεύουν τον θεατή.

Η σειρά συνδυάζει το ρομάντζο με το αστυνομικό θρίλερ και γύρω από αυτή τη βάση πλέκονται και άλλα στοιχεία, όπως η καθημερινή ζωή των ανθρώπων μιας επαρχιακής πόλης ή το τι συμβαίνει στα παρασκήνια των εκδοτικών οίκων… Όλα δένουν ωραία με την κεντρική ιστορία, χωρίς να ξεφεύγουν από το θέμα ή να φορτώνουν χωρίς λόγο την υπόθεση - κανένα στοιχείο δεν αφήνεται στην τύχη, ακόμα και οι πιο μικρές λεπτομέρειες αποδεικνύεται εκ των υστέρων ότι παίζουν τον ρόλο τους.

Το μεγάλο ατού της σειράς είναι το σενάριο: μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο όλες οι εκδοχές για το ποιος μπορεί να είναι ο δολοφόνος της Νόλα φαντάζουν πιθανές, καθώς η ιστορία αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση, μπλέκονται καινούργια πρόσωπα, προκύπτουν διαρκώς νέα στοιχεία, ακόμα κι όταν ο θεατής νομίζει ότι η υπόθεση έχει λυθεί. Ανατροπή στην ανατροπή λοιπόν, όχι ως σοκ στον θεατή (οι θεατές εξάλλου δύσκολα μπορούμε πλέον να σοκαριστούμε) αλλά με τρόπο που κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό καθ' όλη τη διάρκεια.

Ωραίοι χαρακτήρες, πολυεπίπεδοι, που κινούνται διαρκώς στα όρια του σωστού και του λάθους, πράγμα που τους κάνει και απόλυτα ρεαλιστικούς, ενώ σίγουρα κανείς δεν είναι αυτό ακριβώς που φαίνεται. Πολύ καλοί χειρισμοί και στη σκηνοθεσία, στη δημιουργία ατμόσφαιρας, στην αναπαράσταση του παρελθόντος (ωραία παιχνίδια με το φως και τα χρώματα ανάλογα με το πού εκτυλίσσεται η σκηνή). Στο καστ ενδεχομένως να μπορούσαμε να έχουμε πιο δυνατές παρουσίες: θα θέλαμε έναν πιο ώριμο Μάρκους και έναν πιο δυναμικό ίσως αστυνομικό στη διαλεύκανση του εγκλήματος. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο Ντέμσεϊ-Φρόσεθ πάντως πολύ καλή επιλογή (με την Φρόσεθ ειδικά να φωτίζει κυριολεκτικά κάθε σκηνή όπου εμφανίζεται).

Χορταστική σειρά, με πολύ καλό ρυθμό, αρκετό υλικό και ικανοποιητικό φινάλε, που δυστυχώς δεν συζητήθηκε όσο της αξίζει.

Ο γιος της Σοφίας (2017)

Σκηνοθεσία: Ελίνα Ψύκου

Παίζουν: Victor Khomut, Valery Tscheplanowa, Θανάσης Παπαγεωργίου

Το 2004, το καλοκαίρι των Ολυμπιακών Αγώνων, ο 11χρονος Μίσα φτάνει από τη Ρωσία για να μείνει με τη μητέρα του, μετά από δύο χρόνια που έχουν μείνει χώρια. Αυτό που δεν ξέρει ο Μίσα είναι πως η μητέρα του έχει παντρευτεί τον ηλικιωμένο Νίκο, πράγμα που θα κάνει ακόμα πιο δύσκολη την προσαρμογή του στη νέα του χώρα.

«Ο γιος της Σοφίας» μάς αφηγείται μια ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία χωράει μέσα της πολλούς συμβολισμούς και πολλούς παραλληλισμούς. Σε πρώτο επίπεδο η ταινία αφορά το δράμα ενός παιδιού που προσπαθεί να συνηθίσει τη νέα του ζωή, αναζητώντας απεγνωσμένα περισσότερη αγάπη και προσοχή από τη μητέρα του. Ο αυστηρός του πατριός δείχνει σημάδια καλής θέλησης, όμως το χάσμα μεταξύ τους είναι αγεφύρωτο: ο Νίκος είναι προσκολλημένος στα ένδοξα ιδεώδη της αρχαίας Ελλάδας, ενώ ο μικρός Μίσα ονειρεύεται τις ρωσικές αρκούδες και χάνεται με τη φαντασία του στον κόσμο των παραμυθιών.

Σε δεύτερο επίπεδο η ταινία θέλει να κάνει ένα σχόλιο για την απότομη πτώση της Ελλάδας αμέσως μετά την τελευταία ένδοξη στιγμή της: τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Κρύβει κάποια τραγική ειρωνεία το να παρακολουθείς σήμερα μια ταινία που εκτυλίσσεται το χαρούμενο 2004… Έχει ενδιαφέρον ο παραλληλισμός του μικρού Μίσα και της χώρας μας, που θα ωθηθούν σε μια βίαιη ενηλικίωση, καθώς και στων δυο τις περιπτώσεις τα πράγματα δεν είναι τόσο όμορφα όσο φαίνονται.

Η ταινία είναι γεμάτη από μηνύματα, στοιχεία μαγικού ρεαλισμού και χαρακτήρες που λειτουργούν ως σύμβολα. Ο μίσα-η μασκότ των ολυμπιακών αγώνων της Ρωσίας, ο Νίκος ως εκπρόσωπος μιας άλλης Ελλάδας, η άρνηση του μικρού να μιλήσει ελληνικά, το κλειστοφοβικό αίσθημα των εσωτερικών χώρων, τα βαλσαμωμένα ζώα στο σαλόνι, τα τραγούδια που ακούγονται που μοιάζουν με νανουρίσματα.

«Ο γιος της Σοφίας» έχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, είτε το δει κανείς ως τη δραματική ιστορία ενός παιδιού είτε ως την μελλοντική παρακμή μιας χώρας. Σε κάποια σημεία βέβαια θα μπορούσαν να περιοριστούν οι συμβολισμοί και η ταινία να απεγκλωβιστεί από το επιτηδευμένο της πλαίσιο, αλλά και πάλι έχει πολλά να μας πει.

Ένα Ψηλό Κορίτσι (Dylda / Beanpole), 2019

Σκηνοθεσία Καντεμίρ Μπαλάγκοφ

Παίζουν: Βικτώρια Μιροσνιτσένκο, Βασίλισα Περελίτζινα

Στο Λένινγκραντ του 1945 δύο γυναίκες, η Ίγια και η Μάσα, εργάζονται σε ένα νοσοκομείο, όπου φροντίζουν τραυματισμένους στρατιώτες. Και οι δύο έχουν γυρίσει από το μέτωπο και προσπαθούν με κάθε τρόπο να επουλώσουν τα ψυχικά τους τραύματα και να ξαναβρούν τον εαυτό τους. Ένα δυσάρεστο γεγονός θα περιπλέξει αρκετά την μεταξύ τους σχέση.

Το "Ένα ψηλό κορίτσι" είναι μια ρώσικη ταινία για τον απόηχο του πολέμου και για τις επιπτώσεις του στον ψυχισμό των επιζώντων. Η διαφορά της με άλλες ταινίες του είδους είναι ότι εστιάζει στο γυναικείο φύλο, εμπλέκοντας και το θέμα της μητρότητας ως λύση στο συναισθηματικό αδιέξοδο.

Πρόκειται για μια πολυεπίπεδη ταινία, που παρουσιάζει την βιαιότητα του πολέμου με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ενώ παράλληλα προσφέρει ένα πολύ ενδιαφέρον ψυχογράφημα των χαρακτήρων και των ανθρώπινων σχέσεων. Κάθε ήρωας κουβαλά τα δικά του τραύματα, τις δικές του ενοχές, τις δικές του απώλειες και κάθε ένας προσπαθεί να ορθοποδήσει με τον δικό του τρόπο - κι αυτό σημαίνει ότι μερικοί φτάνουν στα άκρα.

Ο σκηνοθέτης ξέρει πολύ καλά να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα, να αποδίδει την απόγνωση των ηρώων, να αποτυπώνει το κλίμα της εποχής, παραδίδοντάς μας τελικά μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία.

Πώς φαντάζονται οι σκηνοθέτες το μέλλον του κόσμου μας; Συνήθως με πολλή τεχνολογία, εκτεταμένες οικολογικές καταστροφές, θανατηφόρους ιούς, απολυταρχικά καθεστώτα. Σε κάθε περίπτωση, η αχαλίνωτη κινηματογραφική φαντασία δημιουργεί δυσοίωνες πραγματικότητες, θέτει προβληματισμούς και μας χαρίζει ταινίες-διαμαντάκια!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το Artcore Magazine

1984, του Michael Radford (1984)

Η κινηματογραφική μεταφορά του αριστουργηματικού βιβλίου του George Orwell μας μεταφέρει σε ένα εφιαλτικό καθεστώς όπου η ελεύθερη σκέψη είναι… ποινικό αδίκημα και τα πάντα ελέγχονται από τον Μεγάλο Αδερφό. Ένας πολίτης θα θελήσει να κάνει την επανάσταση του. Θα τα καταφέρει; Αρκετά πετυχημένη μεταφορά στη μεγάλη οθόνη και αναμφίβολα καθηλωτική ταινία.

Brazil, του Terry Gilliam (1985)

Στην κοινωνία του μέλλοντος οι ατομικές ελευθερίες είναι περιορισμένες και όλα περνούν από μία ατελείωτη γραφειοκρατία που δυσκολεύει τη ζωή των ανθρώπων. Όταν ο πρωταγωνιστής μας, υπάλληλος μιας δημόσιας υπηρεσίας, ερωτευτεί τη γυναίκα που βλέπει στα όνειρα του, θα κινηθεί εναντίον του συστήματος. Ο Terry Gilliam πλάθει την ιδανική παρανοϊκή ατμόσφαιρα και μας παραπέμπει σε έναν ονειρικό κόσμο, γεμάτο μηνύματα, περιπέτεια, χιούμορ, δράμα και ένα δυνατό φινάλε.

Twelve Monkeys, του Terry Gilliam (1995)

Το έτος 2035 ένας φονικός ιός έχει σκοτώσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της γης. Οι επιστήμονες στέλνουν έναν κατάδικο στο παρελθόν, με σκοπό να ανακαλύψει πώς ξεκίνησε ο ιός και να τον εμποδίσει. Άλλη μια φουτουριστική δυστοπία από τον Gilliam, που παρουσιάζει σουρεαλιστικές καταστάσεις, ταξίδια στο χρόνο, ιντριγκαδόρικη πλοκή, εξαιρετικές ερμηνείες και μερικές φιλοσοφικές απόψεις για πολλή σκέψη.

Waterworld, του Kevin Reynolds (1995)

Στο μακρινό μέλλον οι πάγοι έχουν λιώσει και τα πάντα έχουν καλυφθεί από νερό. Ένας αμφίβιος τυχοδιώκτης προσπαθεί να οδηγήσει μια ομάδα ανθρώπων στο μοναδικό μέρος που υπάρχει ξηρά. Μια ξέφρενη περιπέτεια, ενδιαφέρουσα ως ιδέα και εντυπωσιακή ως προς τα σκηνικά της. Κατά τα άλλα, το αποτέλεσμα δεν ήταν το προσδοκώμενο: οι κριτικοί την έθαψαν, το κοινό τής γύρισε την πλάτη και οι εισπράξεις ήταν ελάχιστες σε σχέση με το σκανδαλωδώς μεγάλο της κόστος.

V For Vendeta, του James McTeigue (2005)

Στην Αγγλία του μέλλοντος την εξουσία έχει ένα φασιστικό καθεστώς. Μια νεαρή κοπέλα θα μυηθεί στην Αντίσταση από έναν μασκοφόρο επαναστάτη, τον V. Από τις καλύτερες και πιο αγαπητές ταινίες του είδους της, με ενδιαφέροντα πολιτικά μηνύματα, που έχει γίνει εμβληματική και σημείο αναφοράς. Σε αντίθεση με άλλες παρόμοιες ταινίες, το βάρος δε δίνεται στο εφιαλτικό καθεστώς, όσο στην επανάσταση, την ελπίδα ανατροπής του και την ιδεολογία ως το υπέρτατο όπλο.

Children of Men, του Alfonso Cuarón (2006)

Σε μια εφιαλτική εκδοχή του μέλλοντος, οι άνθρωποι έχουν μείνει στείροι και ο κόσμος βρίσκεται σε αναβρασμό. Ένας πρώην ακτιβιστής θα αναλάβει να προστατέψει μια κοπέλα, η οποία είναι η μοναδική έγκυος στη γη. Ωραία ατμόσφαιρα, ενδιαφέρουσα πλοκή, περιπέτεια όσο χρειάζεται και αρκετοί προβληματισμοί για σκέψη και συζήτηση.

WALL-E, του Andrew Stanton (2008)

Η Γη δεν είναι πλέον κατοικήσιμη και οι άνθρωποι την έχουν εγκαταλείψει, αφήνοντας πίσω το ρομποτάκι Wall-E που μαζεύει σκουπίδια. Μια μέρα θα φτάσει ένα εξελιγμένο ρομπότ, η Eve, που την έστειλαν οι άνθρωποι για να ελέγξει αν η Γη μπορεί να κατοικηθεί ξανά. Από τα καλύτερα animation που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και με σπουδαία μηνύματα για το μέλλον του πλανήτη μας.

Snowpiercer, του Bong Joon Ho (2013)

Το 2031 η γη έχει καλυφθεί από πάγους και οι μόνοι άνθρωποι που έχουν επιβιώσει βρίσκονται σε ένα τρένο που δε σταματά ποτέ. Οι συνθήκες διαβίωσης στην τρίτη θέση είναι κάτι παραπάνω από άθλιες, έτσι μια ομάδα επιβατών θα επαναστατήσει, με σκοπό να αναλάβει τον έλεγχο του τρένου. Πρωτότυπο και ενδιαφέρον, με έντονη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και δυνατές σκηνές (αν και με αδύναμο τέλος).