Κόκκινο Σπουργίτι (Red Sparrow), 2018

Σκηνοθεσία Φράνσις Λόρενς

Με τους: Τζένιφερ Λόρενς, Τζόελ Έντγκερτον, Ματίας Σένερτς, Τζέρεμι Άιρονς, Μαίρη Λουίζ Πάρκερ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ

Μια μπαλαρίνα των Μπολσόι θα έχει ένα ατύχημα που θα της κοστίσει την καριέρα της. Τότε ο θείος της θα προσφερθεί να την βοηθήσει, προτείνοντάς της να γίνει μυστική πράκτορας και να αντλήσει πληροφορίες από έναν κατάσκοπο της CIA.

Η ταινία δεν υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που φαίνεται: είναι μια κατασκοπική ταινία, με την Αμερική και τη Ρωσία να είναι οι μεγάλες δυνάμεις στα αντίπαλα στρατόπεδα. Καμία έκπληξη ως προς την υπόθεση και καμιά πρωτοτυπία.

Το ενδιαφέρον κομμάτι της ταινίας είναι ο ρυθμός της, καθώς η πλοκή ξετυλίγεται γρήγορα και δεν κάνει κοιλιά. Η πορεία των γεγονότων αλλάζει συνεχώς, ενώ δεν λείπουν και οι ανατροπές τη στιγμή που πρέπει.

Κατά τα άλλα, η γενικότερη αισθητική είναι αρκετά απλή, σχεδόν παρωχημένη, και η ταινία βασίζεται περισσότερο στο σενάριο παρά σε εφέ ή σκηνές δράσης (όχι πως αυτό είναι αρνητικό). Εννοείται πως το μεγάλο βάρος το σηκώνει η πρωταγωνίστρια, η Τζένιφερ Λόρενς, η οποία είναι αξιοπρεπέστατη, αν και δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το υπόλοιπο καστ που είναι περισσότερο διεκπεραιωτικό.

Στα μεγάλα μείον της ταινίας είναι τα αμέτρητα κλισέ της, το σεξ που χρησιμοποιείται ως μέσο εξευτελισμού της πρωταγωνίστριας (ο σκηνοθέτης ήθελε μάλλον απλώς να προκαλέσει) και τα αγγλικά με… ρώσικη προφορά, που είναι κυριολεκτικά για γέλια.

Γενικά πάντως, βλέπεται ευχάριστα και με ενδιαφέρον και δε σε κάνει να βαριέσαι λεπτό, αλλά δεν προσφέρεται για μεγάλες προσδοκίες.

Ο ηλίθιος (The fool / Durak), 2014

Σκηνοθεσία: Γιούρι Μπίκοφ

Πρωταγωνιστούν: Αρτέμ Μπιστρόφ, Νίνα Αντιούχοβα, Σεργκέι Αρτσιμπάσεβ, Πιοτρ Μπαραντσέεφ, Νικολάι Μπεντέρα

 

Ο Ντίμα είναι ένας υδραυλικός που σπουδάζει πολιτικός μηχανικός.

Όταν θα τον καλέσουν για ενα υδραυλικό πρόβλημα σε μια οικοδομή, θα διαπιστώσει ότι το κτίριο είναι έτοιμο να καταρρεύσει. 

Αμέσως θα σπεύσει να ενημερώσει τις τοπικές αρχές, αλλά θα έρθει αντιμέτωπος με ένα άκρως διεφθαρμένο σύστημα και έτσι τα πράγματα θα περιπλεχτούν αρκετά…

Ένα κινηματογραφικό διαμάντι της Ρωσίας που θα μπορούσαμε με μια φράση να το περιγράψουμε ως "ο καλός καλό δεν έχει". Το "ηλίθιος" του τίτλου δεν έχει ασφαλώς κυριολεκτική σημασία, αλλά στη διεφθαρμένη κοινωνία της ταινίας ο πρωταγωνιστής μας είναι τόσο ηθικός και έντιμος που καταντάει να φαίνεται τελικά βλάκας.

Η ταινία κινείται σε δύο άξονες: τον πολιτικό και τον ηθικό. Η διαφθορά των πολιτικών προσώπων παρουσιάζεται με τρόπο ανατριχιαστικά ρεαλιστικό που φτάνει στα όρια του σοκαριστικού. Το κατεξοχήν όμως ζήτημα που θέτει η ταινία είναι ηθικό: αξίζει να είσαι τίμιος σε μια κοινωνία όπου δεν είναι κανείς άλλος;

Συγκλονιστική, σκληρή στην ωμότητα και τον ρεαλισμό της, με συνεχώς αυξανόμενη ένταση, η οποία δεν ξέρεις πού ακριβώς θα καταλήξει. Από τις ταινίες που βάζουν τον θεατή στη θέση του πρωταγωνιστή να αναρωτιέται τι θα έκανε αυτός σε ανάλογη περίπτωση. Από τα καλύτερα του ρώσικου κινηματογράφου.

 

Απαγορευμένα πάθη, σύγκρουση των κοινωνικών τάξεων, αυστηρά ήθη που ορίζουν τις ζωές των ανθρώπων, τα μυθιστορήματα της κλασικής λογοτεχνίας μάς μεταφέρουν σε εποχές εντελώς διαφορετικές από τη δική μας. Παρόλ' αυτά, παραμένουν απόλυτα διαχρονικά, γι' αυτό και οι σκηνοθέτες τα αγαπάνε τόσο! Πάμε να δούμε μερικές από τις αμέτρητες φορές που η κλασική λογοτεχνία μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο και μας άρεσε πολύ.

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το Artcore

Οι Άθλιοι / Les Miserables, του Bille August (1998)

"Οι Άθλιοι" (που κυκλοφόρησαν το 1862) δεν είναι μόνο από τα πιο αγαπημένα μυθιστορήματα της κλασικής λογοτεχνίας, αλλά και από τα πιο πολυδιασκευασμένα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Η ομώνυμη ταινία του 1998 είναι από τις πιο αγαπημένες γιατί αποτελεί πιστή μεταφορά του βιβλίου και αναπαριστά πολύ πετυχημένα το πνεύμα της εποχής. Φυσικά, το δυνατό της χαρτί είναι το καστ - Liam Neeson, Geoffrey Rush, Uma Thurman, Claire Danes- που κατάφερε να αποδώσει σωστά την ψυχοσύνθεση των ηρώων του βιβλίου και να μας χαρίσει μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία.

Ο Κόμης Μόντε Κρίστο / The Count of Monte Cristo, του Kevin Reynolds (2002)

"Ο Κόμης Μόντε Κρίστο", το διάσημο βιβλίο του Αλέξανδρου Δουμά που κυκλοφόρησε τα 1844, είναι μια συγκλονιστική ιστορία αδικίας, εκδίκησης και λύτρωσης, που έχει όλα τα φόντα να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Η ταινία του 2002 με τον Jim Caviezel στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι μια αξιοπρεπής μεταφορά, που κρατά όλα τα δυνατά στοιχεία του μυθιστορήματος και μας τα παραδίδει σε μια πολύ καλή κινηματογραφική παραγωγή.

Περηφάνια και Προκατάληψη / Pride and Prejudice, του Joe Wright (2005)

 

Ο κινηματογράφος αγαπάει Jane Austen και το "Περηφάνια και Προκατάληψη" έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ερωτική ιστορία για να περάσει απαρατήρητο. Στην ταινία του 2005 η Keira Knightley επιστρέφει στο αγαπημένο της κινηματογραφικό είδος, τις ταινίες εποχής, και ενσαρκώνει την ατίθαση Ελίζαμπεθ ενώ ο Matthew Macfadyen υποδύεται αρκετά πετυχημένα τον "ιδανικό" λογοτεχνικό άντρα, τον κ. Ντάρσι. Κοστούμια, σκηνογραφία και σκηνοθεσία μας μεταφέρουν απευθείας στην εποχή του βιβλίου (το οποίο κυκλοφόρησε το 1813).

Ανεμοδαρμένα Ύψη / Wuthering Heights, του Peter Kosminsky (1992)

Το βιβλίο της Emily Bronte "Wuthering Heights", που κυκλοφόρησε το 1847, είναι μια συναρπαστική ιστορία έρωτα και εκδίκησης και το έχουν λατρέψει τόσο οι βιβλιόφιλοι όσο και οι σκηνοθέτες. Στην κινηματογραφική εκδοχή του 1992 έχουμε να κάνουμε με μια καλογυρισμένη ταινία, αρκετά πιστή στο βιβλίο, με ένα ικανοποιητικότατο πρωταγωνιστικό δίδυμο: ο Ralph Fiennes είναι ο σκοτεινός και άγριος Χίθκλιφ και η Juliette Binoche η ατίθαση Κάθριν. Αγαπάμε αυτήν την εκδοχή λίγο παραπάνω, επειδή ο Ryuichi Sakamoto υπογράφει το soundtrack.

Επικίνδυνες Σχέσεις / Dangerous Liaisons, του Stephen Frears (1988)

Όταν ο Pierre Choderlos de Laclos εξέδωσε το 1782 το "Dangerous Liaisons" ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων: το χαρακτήρισαν ως "έργο εξοργιστικής ανηθικότητας" και ήταν απαγορευμένο για ολόκληρο σχεδόν τον 19ο αιώνα. Οι ερωτικές πλεκτάνες, η αποπλάνηση "τίμιων" γυναικών και τα αισθησιακά παιχνίδια στους αριστοκρατικούς κύκλους βρήκαν της καλύτερη έκφραση τους στα πρόσωπα των Glenn Close, John Malkovich, Michelle Pfeiffer στην ταινία του 1988.

Ερωτικά Παιχνίδια / Cruel Intentions, του Roger Kumble (1999)

Το "σκανδαλώδες" βιβλίο του de Laclos αποτελεί έμπνευση και για το "Cruel Intentions", το οποίο όμως τοποθετείται σε ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο από αυτό του μυθιστορήματος: διαδραματίζεται στη σύγχρονη εποχή και οι ερωτικές μηχανορραφίες στήνονται από δύο νεαρά κακομαθημένα πλουσιόπαιδα. Παρόλο που το "Cruel Intentions" δε διεκδικεί κινηματογραφικές δάφνες, είναι ένα πολύ καλό δείγμα του είδους των teen movies στο οποίο ανήκει και αποτελεί μια ενδιαφέρουσα μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος. Και φυσικά μας έχει χαρίσει ένα από τα καλύτερα soundtrack της μεγάλης οθόνης.

Μεγάλες Προσδοκίες / Great Expectations, του Alfonso Cuarón (1998)

Το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Καρόλου Ντίκενς -που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1860- ευτύχησε να μεταφερθεί πολλές φορές στην μεγάλη οθόνη. Από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικές μεταφορές είναι αυτή του 1998 που διατηρεί την πλοκή, αλλά την τοποθετεί στη σύγχρονη εποχή. Η ιστορία φαίνεται να ταιριάζει πολύ στον 20ο αιώνα και η ταινία απογειώνεται με το καστ -Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow, Robert De Niro - και φυσικά με την καταπληκτική μουσική του Patrick Doyle.

Τι θα ήταν οι αγαπημένοι μας κινηματογραφικοί ήρωες χωρίς τους φίλους, πρόθυμους να τους στηρίξουν στα δύσκολα αλλά και στα ευχάριστα; Παιδικές παρέες, δυνατές φιλίες που ξεπήδησαν μέσα από δύσκολες καταστάσεις, άνθρωποι φαινομενικά αταίριαστοι που δέθηκαν με τον πιο παράδοξο τρόπο, απ' όλα έχει το Χόλιγουντ!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

Stand by Me (1986), του Rob Reiner

Η απόλυτη ταινία παιδικής φιλίας και ενηλικίωσης. Ένας Stephen King λιγότερο ζοφερός απ' ότι τον έχουμε συνηθίσει, σε μια ιστορία που αφορά τέσσερις φίλους που αποφασίζουν να ψάξουν στο δάσος το πτώμα ενός παιδιού που χτυπήθηκε από τρένο. Κανένας δε θα γυρίσει ίδιος από αυτό το ταξίδι… Τα πάντα σε αυτήν την ταινία είναι άψογα - το κερασάκι στην τούρτα φυσικά το τραγούδι "Stand by me".

My Girl (1991), του Howard Zieff

Άλλη μια ταινία που περιγράφει τη δύναμη της παιδικής φιλίας και τον τρόπο που αυτή διαμορφώνει ανεξίτηλα τον ψυχισμό μας. Η μικρή μας πρωταγωνίστρια περνά μια παράξενη παιδική ηλικία, καθώς έρχεται σε πολύ στενή επαφή με τον θάνατο λόγω του γραφείου κηδειών του πατέρα της. Όταν και ο πιο στενός της φίλος πεθάνει, η ηρωίδα μας θα μεταμορφωθεί συναισθηματικά και θα ωριμάσει. Εμείς οι θεατές βέβαια λιώνουμε στο κλάμα.

The Shawshank Redemption (1994), του Frank Darabont

Από τις πιο ωραίες και δυνατές φιλίες που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Οι δύο πρωταγωνιστές μας γνωρίζονται μέσα στη φυλακή και συνδέονται με τρόπο βαθύ και αληθινό. Τόσο αληθινό (spoiler) που η φιλία τους θα συνεχιστεί και έξω από τα τείχη της φυλακής.

Les Intouchables (2011), των Olivier Nakache, Éric Toledano

Αν θέλαμε να ψάξουμε για εντελώς αταίριαστους ανθρώπους που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να γίνουν αγαπημένοι φίλοι, προφανώς θα καταλήγαμε στους "Άθικτους". Το διαμαντάκι αυτό του γαλλικού σινεμά φέρνει κοντά έναν τετραπληγικό ευκατάστατο κύριο με τον αντισυμβατικό νεαρό βοηθό του. Ίσως τελικά οι διαφορές τους να ήταν αυτές που τους ένωσαν και ο ένας πήρε από τον άλλον αυτά ακριβώς που χρειαζόταν.

Hachi: A Dog's Tale (2009), του Lasse Hallström

Ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι φυσικά ο σκύλος και δεν υπάρχει σπουδαιότερη ταινία από το "Χάτσικο" που να το αποδεικνύει. Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, ο Χάτσικο συνόδευε καθημερινά τον ιδιοκτήτη του μέχρι τον σταθμό των τρένων, ώσπου μια μέρα αυτός δεν επέστρεψε... Ο σκύλος ωστόσο δεν εγκατέλειψε ποτέ τη θέση του, τον περίμενε στο σταθμό για πάντα.

Beaches (1988), του Garry Marshall

Δυο αγαπημένες παιδικές φίλες με εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες και διαφορετική σταδιοδρομία, ξανασυναντιούνται στη Νέα Υόρκη, μένουν μαζί και αναπολούν τα παλιά. Γλυκιά (και ξεχασμένη) ταινία που πατάει και στην κωμωδία και στο δράμα, που αποτυπώνει έξοχα το ανεξίτηλο δέσιμο δυο ανθρώπων που επιβιώνει στο χρόνο και που χαρίζει στους θεατές ένα εξαιρετικό γλυκόπικρο φινάλε.

Lord of the Rings Trilogy, του Peter Jackson

Αυτή ασφαλώς δεν είναι μια ταινία για τη φιλία, όμως υπήρξε άραγε ποτέ μεγαλύτερη κινηματογραφική φιλία από αυτήν του Φρόντο και του Σαμ; Είναι μάλλον προφανές ότι ο Φρόντο δε θα είχε φτάσει ποτέ μέχρι την Μόρντορ, αν δεν είχε δίπλα του τον Σαμ να τον στηρίζει, να τον φροντίζει και να τον σώζει από δύσκολες καταστάσεις. Ψύχραιμος, σταθερός, λογικός και με γνήσια αγάπη, ο Σαμ είναι το πρότυπο του καλού φίλου!

Once Upon a Time… in Hollywood (2019), του Quentin Tarantino

Το "Κάποτε στο Χόλιγουντ" σε άλλους άρεσε, άλλοι απογοητεύτηκαν, αλλά όλοι συμφώνησαν στο εξής: το bromance των δύο πρωταγωνιστών είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη. Ο ένας ηθοποιός, ο άλλος ο κασκαντέρ και βοηθός του, αλλά επί της ουσίας είναι πολλά παραπάνω: είναι αυτός που τον στηρίζει, τον συμβουλεύει και που ακούει τα προβλήματά του. Μια υπέροχα δοσμένη φιλία, όσο πιο αγνή και αληθινή θα μπορούσε να είναι.

Thelma & Louise (1991), του Ridley Scott

Last but not least, μια είναι η ταινία που αποτυπώνει τόσο δυνατά και γλαφυρά τη (γυναικεία) φιλία. Η Θέλμα και η Λουίζ θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι αναψυχής που θα καταλήξει σε δίωξη από την αστυνομία. Στο ταξίδι αυτό θα στηρίξει η μία την άλλη, θα γνωρίσουν πραγματικά τον εαυτό τους, θα αναθεωρήσουν για τη ζωή που ζούσαν μέχρι τότε και θα συνειδητοποιήσουν ότι το να είναι μαζί είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Ένα υπέροχο road trip, μια ταινία αυτογνωσίας, που πραγματεύεται με ενδιαφέροντα τρόπο τον φεμινισμό και μας χαρίζει ένα απολαυστικό ζευγάρι ηρωίδων!

 

Η σειρά με τα ταξίδια στο χρόνο, τις ιστορικές αναφορές και το πιο δυνατό τηλεοπτικό love story μόλις ολοκλήρωσε την 5η της σεζόν - και συνεχίζει! (Πολλά spoiler φυσικά).

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

Και στην 5η σεζόν συνεχίζουμε σταθερά στην Αμερική, όπου το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, ο Jamie και η Claire, έχουν στήσει το δικό τους αγρόκτημα, στο οποίο μένουν με την κόρη τους, Brianna, τον γαμπρό τους, Roger, και τον εγγονό τους, Jeremiah. Η 4η σεζόν μας είχε αφήσει με το ενδεχόμενο ακόμα μίας πολεμικής σύγκρουσης, αυτής της Πολιτείας με τους επαναστάτες Ρυθμιστές (όπου ο Jamie καλείται να συλλάβει και να σκοτώσει τον νονό του και καλό του φίλο Murtagh), ενώ ο "κακός" Stephen Bonnet εξακολουθεί να είναι ζωντανός και να αποτελεί απειλή για την οικογένεια Frazer.

Τα πρώτα επεισόδια του κύκλου κινούνται γύρω από την επικείμενη σύγκρουση μεταξύ Πολιτείας και Ρυθμιστών, η οποία θα πραγματοποιηθεί με μια εντυπωσιακότατη και καλοσκηνοθετημένη μάχη στο 7ο επεισόδιο, όπου ο Murtagh θα σκοτωθεί (προς απογοήτευση των fans). Παράλληλα, ο Roger θα οδηγηθεί στην κρεμάλα και θα σωθεί από θαύμα, πράγμα που κάνει πιο έντονη την ανησυχία του ότι δεν ταιριάζει σε αυτήν την εποχή και που φέρνει ένταση στη σχέση του με την Brianna.

Ο Stephen Bonnet εξακολουθεί να σκιάζει την ευτυχία της Brianna και του Roger. Στα σχέδια του είναι να αποκτήσει τον Jeremiah, που θεωρεί πως είναι δικός του γιος, και έτσι να καρπωθεί και το κτήμα της Jocasta, που αυτή το έχει παραχωρήσει στους Roger-Brianna. Μετά από ένα σχέδιο που καταστρώνουν προσεκτικά ο Jamie και η Claire -και μετά από αρκετές περιπέτειες-, ο Bonnet θα πιαστεί, θα οδηγηθεί στην δικαιοσύνη και θα εκτελεστεί.

Λίγο πριν το τέλος του κύκλου, ο Ian, ο ανιψιός του Jamie, θα εμφανιστεί και πάλι στους Frazer, έχοντας εγκαταλείψει τους Ινδιάνους, με τους οποίους τον αφήσαμε στην προηγούμενη σεζόν. Ο Roger και η Brianna ανακαλύπτουν ότι ο γιος τους μπορεί να περάσει μέσα από τις πέτρες, έτσι θα αποφασίσουν να επιστρέψουν στην εποχή τους. Το ταξίδι όμως δε θα πραγματοποιηθεί, καθώς οι πέτρες δεν τους μετέφεραν, μάλλον γιατί αυτή ήταν η βαθύτερη επιθυμία τους (;).

Μια τελευταία περιπέτεια πριν κλείσει η σεζόν: η Claire πέφτει θύμα απαγωγής και βιασμού από μια ομάδα ανδρών, που ανακάλυψαν ότι αυτή δημοσιεύει άρθρα στην εφημερίδα (όπου υπογράφει ως άντρας γιατρός), στα οποία συμβουλεύει τις γυναίκες πώς να προφυλάσσονται από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Στην ομάδα αυτή θα είναι και ένας Ινδιάνος, ο οποίος προέρχεται κι αυτός από το μέλλον και η Claire υπόσχεται να τον βοηθήσει να επιστρέψει. Ο κύκλος τελειώνει με στιγμές οικογενειακής ευτυχίας, με την απειλή όμως της Αμερικανικής Επανάστασης να πλησιάζει.

Υποτονικός σχετικά κύκλος και χωρίς σφιχτοδεμένη πλοκή, σε αντίθεση με τις άλλες σεζόν που κινούνταν πιο αυστηρά γύρω από ένα θέμα - σαφώς όμως καλύτερος από τον 4ο, ο οποίος είχε περιπλέξει αρκετά τα πράγματα και οι περιπέτειες του άγγιζαν τα όρια του σουρεαλισμού. Από άποψη παραγωγής και σκηνοθεσίας, το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό και φαίνεται να βελτιώνεται σεζόν με τη σεζόν. Γίνεται πολύ καλή δουλειά, ειδικά στις λεπτομέρειες και σε όσα αναπαριστούν τη ζωή εκείνης της εποχής.

Ωστόσο, το "Outlander" φαίνεται να χάνει τον μαγνητισμό, την ένταση και την πρωτοτυπία των πρώτων σεζόν (ή, για να το πούμε καλύτερα, της πρώτης σεζόν). Όσο περνούν οι κύκλοι, τόσο και πέφτει ο ρυθμός της σειράς και προφανώς δεν πρόκειται να ξαναγίνει τόσο ενδιαφέρουσα όσο στα πρώτα της επεισόδια. Εκτός αυτού, υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: οι πολεμικές συγκρούσεις, οι περιπέτειες-βασανισμοί των πρωταγωνιστών, κάποιος "κακός" που θέλει να τους βλάψει. Το μόνο που μένει αναλλοίωτο και σταθερό είναι η αγάπη των κεντρικών ηρώων, η οποία έχει το ίδιο βάθος, αλλά όχι και την ίδια ένταση.

Πολλά περισσότερα θα περιμέναμε να δούμε και στις σχέσεις μεταξύ των ηρώων. Η σχέση μεταξύ του Jamie και της Brianna είναι σχεδόν ανύπαρκτη - ακόμα και ο κοινός τηλεοπτικός τους χρόνος είναι ελάχιστος. Εξίσου χλιαρή και η σχέση της Claire με την Brianna. Ο μόνος δεσμός στον οποίο φάνηκε να δίνεται έμφαση ήταν αυτός μεταξύ της Claire και της Marsali - η τελευταία μάλιστα αναδείχτηκε σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες αυτής της σεζόν, σε αντίθεση με τον Roger και τον Fergus, οι οποίοι ξεκίνησαν πολύ δυνατά, αλλά πλέον δεν παρουσιάζουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Όσο για τη σχέση του Roger και της Brianna εξακολουθεί να μην μας πείθει ιδιαίτερα.

Παρόλο που αυτή η σεζόν είχε μόνο 12 επεισόδια (σε αντίθεση με τις άλλες που είχαν 13 και την πρώτη που είχε 16), ο χρόνος φάνηκε να κυλά σχετικά αργά με λεπτομέρειες και περιστατικά που δεν πρόσθεταν κάτι σημαντικό στην πλοκή, όπως το επεισόδιο που ένα φίδι δαγκώνει τον Jamie ή αυτό που οι πρωταγωνιστές αναλαμβάνουν ένα μωρό που εγκαταλείφτηκε από την μητέρα του, ενώ αντίθετα κάποια άλλα σημεία της ιστορίας προσπεράστηκαν κάπως βιαστικά, όπως ο θάνατος του Bonnet.

Η σειρά μοιάζει να επενδύει περισσότερο στην καλοδουλεμένη σκηνοθεσία και στο οπτικό αποτέλεσμα, ποντάροντας όχι τόσο στην δράση όσο στην αγάπη των θεατών για τους ήρωες. Γι' αυτό ίσως σε αυτήν τη σεζόν δόθηκε μικρότερη έμφαση σε ιστορικές αναφορές και πολιτικά γεγονότα και μεγαλύτερη σε σεναριακά τρικ για εύκολη συγκίνηση (η παρ' ολίγον αναχώρηση Brianna-Roger για την εποχή τους, το "ψευδαισθήσεις" της Claire κατά τη διάρκεια της απαγωγής της).

Ίσως βέβαια να ήταν σκόπιμο να ρίξει λίγο η σειρά το ρυθμό της μετά από 4 έντονες σεζόν και να δημιουργήσει το κατάλληλο έδαφος για την επόμενη, όπου υπονοήθηκε ότι θα μας απασχολήσει η Αμερικανική Επανάσταση και ο Ινδιάνος χρονο-ταξιδιώτης που γνώρισε η Claire στα τελευταία επεισόδια. Όπως και να έχει, η σειρά συνεχίζει να βλέπεται με ενδιαφέρον και να μένει πιστή στον χαρακτήρα που έστησε από την αρχή. Γι' αυτό και έχει αποκτήσει τόσο φανατικό κοινό.