Είτε πρόκειται για love story είτε για ταινία δράσης, μια σκηνή στη βροχή είναι ό,τι πρέπει για να γίνουν πιο έντονα τα συναισθήματα των ηρώων, για να προωθηθεί η δράση, για να συγκινηθούμε κι εμείς οι θεατές.  Ιδού μερικές κινηματογραφικές σκηνές που ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε εύστοχα τη βροχή και πέτυχε διάνα!

Της Χρυσάνθης Ιακώβου / Αναδημοσίευση απο το artcoremagazine.gr

The Shawshank Redemption, του Frank Darabont (1994)

Ο πρωταγωνιστής μας βρίσκεται άδικα κλεισμένος στη φυλακή. Αφού περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια οργανώνοντας υπομονετικά ένα ευφυέστατο σχέδιο διαφυγής, θα καταφέρει τελικά να αποδράσει. Ο δρόμος για την ελευθερία περνά μέσα από έναν υπόνομο, στην έξοδο όμως θα τον περιμένει μία μεγαλειώδης βροχή, που σημαίνει λύτρωση, δικαίωση, ανακούφιση, κάθαρση -τόσο για τον ήρωα όσο και για τον θεατή. Αξέχαστη, μοναδική κινηματογραφική σκηνή.

Romeo + Juliet, του  Baz Luhrmann (1996)

Στο πρώτο μέρος της ταινίας, οι μοιραίοι σαιξπηρικοί εραστές γνωρίζονται, ερωτεύονται, ανταλλάζουν όρκους αιώνιας αγάπης και παντρεύονται στα κρυφά. Με το που παντρεύονται όμως αρχίζουν τα δύσκολα: ο ξάδερφος της Ιουλιέτας Τυβάλδος προκαλεί σε καυγά τον Ρωμαίο, γίνεται μια μικρή συμπλοκή και σκοτώνεται ο φίλος του Ρωμαίου, Μερκούτιος -την ίδια στιγμή μαύρα σύννεφα συγκεντρώνονται στον ουρανό. Ο Ρωμαίος θα εκδικηθεί για το θάνατο του φίλου του σκοτώνοντας τον Τυβάλδο, σε μια φρενήρη σκηνή, γυρισμένη με ιλιγγιώδη ταχύτητα, υπό τους ήχους της συγκλονιστικής μουσικής του Craig Armstrong και κάτω από τη δυνατή βροχή που πλημμυρίζει τους δρόμους της Βερόνας. Η βροχή εδώ δεν είναι απλώς ένα τέχνασμα για να γίνει η σκηνή πιο δραματική ή για να τονιστεί η απελπισία των ηρώων: θέλει να σηματοδοτήσει το πέρασμα από τον ρομαντικό έρωτα των δύο πρωταγωνιστών στο μοιραίο τέλος τους, που από αυτήν ακριβώς τη σκηνή και μετά έχει πλέον σφραγιστεί.

Great Expectations, του Alfonso Cuarón (1998)

Στη σύγχρονη κινηματογραφική εκδοχή του βιβλίου "Μεγάλες προσδοκίες" του Dickens, η Gwyneth Paltrow κάνει κόλαση τη ζωή του Ethan Hawke παίζοντας με τα αισθήματα του. Το βράδυ των εγκαινίων της έκθεσης ζωγραφικής του, ο ήρωας μας θα αποφασίσει να την διεκδικήσει. Θα τη συναντήσει σε ένα εστιατόριο, όπου γευματίζει με τον αρραβωνιαστικό της και ένα ζευγάρι φίλων, και θα την παρασύρει στην έξοδο. Εκεί στο δρόμο, κάτω από τη δυνατή βροχή, θα ανταλλάξουν ένα απελπισμένο φιλί, προτού χαθούν τρέχοντας μέσα στη νύχτα. Ασφαλώς η σκηνή δε θα είχε ούτε το μισό πάθος αν δεν έβρεχε καταρρακτωδώς -και αν δεν ακουγόταν η μουσική του Patrick Doyle.

Cast Away, του Robert Zemeckis (2000)

Ναυαγός και βροχή πάνε μαζί, καθώς μια τρομερή καταιγίδα ήταν η αιτία που ο πρωταγωνιστής μας κατέληξε σε ένα έρημο νησί. Όταν χρόνια μετά θα επιστρέψει στον πολιτισμό, (SPOILER) η αγαπημένη του θα είναι πλέον παντρεμένη με κάποιον άλλον. Μια αποτυχημένη απόπειρα επανένωσης τους θα πραγματοποιηθεί ένα βροχερό βράδυ, σε μια υπέροχη σκηνή, τόσο απελπισμένη όσο και συγκινητική. 

The End of the Affair, του Neil Jordan (1999)

Αυτή η ταινία έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη βροχή, καθώς ταιριάζει γάντι με τον τραγικό έρωτα των δύο πρωταγωνιστών και φυσικά την αριστουργηματική μουσική του Michael Nyman. Δεν είναι τυχαίο που …βροχερή είναι και η αφίσα. Ο σκηνοθέτης σκόπιμα επιλέγει τον μουντό, σε γενικές γραμμές, καιρό σε όλη του την ταινία (εκτός από ελάχιστες ηλιόλουστες εξαιρέσεις σε σκηνές ευτυχίας), ενώ οι στιγμές που βρέχει είναι χαρακτηριστικές για την εξέλιξη της πλοκής. Έξυπνο και εύστοχο.

The Notebook, του Nick Cassavetes (2004)

 

Το "The Notebook" είναι ένα από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ρομάντζα που είδαμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη, οπότε περιλαμβάνει ό,τι μπορεί να κάνει δυνατή μια ωραία ερωτική ιστορία. Οι πρωταγωνιστές μας, λοιπόν, είναι φουλ ερωτευμένοι, αλλά προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, γεγονός που θα τους οδηγήσει στο χωρισμό. Όταν ξανασυναντηθούν χρόνια μετά, θα φανούν ψύχραιμοι και άνετοι -μέχρι τη στιγμή δηλαδή που θα βρεθούν ξαφνικά στο μέσο μιας δυνατής καταιγίδας και τότε όλα τα ερωτικά συναισθήματα θα έρθουν στην επιφάνεια. Πρόκειται φυσικά για κλασική πλέον σκηνή!

Blade Runner, του Ridley Scott (1982)

Το θρυλικό έργο του Ridley Scott είναι κάτι παραπάνω από μια φουτουριστική ταινία δράσης. Παράλληλα με τα κυνηγητά μεταξύ ανθρώπων και μηχανών, το "Blade Runner" εκφράζει έναν βαθύ στοχασμό για την ίδια τη φύση του ανθρώπου. Η τελευταία μάλιστα σκηνή, με την τελική αναμέτρηση ανθρώπου και ρεπλίκας, καταλήγει σε έναν υπέροχο φιλοσοφικό μονόλογο, που δε θα είχε φυσικά την ίδια απήχηση αν πάνω στα κεφάλια των πρωταγωνιστών δεν έπεφτε δυνατή βροχή.

Road to Perdition, του Sam Mendes (2002)

Όταν σκηνοθετεί ο Sam Mendes, ξέρεις ότι θα δεις ταινία στυλιζαρισμένη, άρτια και τέλεια γυρισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Στο γκανκστερικό "Road to Perdition" όλα θα πάνε στραβά από τη στιγμή που ο γιος του Tom Hanks θα δει κάτι που δεν πρέπει και θα μάθει για τις δουλειές του μπαμπά του. Ο ήρωας έχει δυο επιλογές: να πάρει το μέρος του αφεντικού του ή του γιου του… Το τελικό ξεκαθάρισμα θα γίνει σε ένα σοκάκι, εν τω μέσω μιας καταρρακτώδους βροχής. Η σκηνή θα προσφερόταν για τρομερή δράση, όμως ο Mendes διάλεξε να βάλει τον ήχο στο mute και να αφήσει μόνο την τρυφερή μουσική του Thomas Newton να παίζει. Βροχή, μουσική και εμπνευσμένη σκηνοθεσία κάνουν τη σκηνή πραγματικό ποίημα. Ακόμα κι αν ξεχάσεις την υπόλοιπη ταινία, η σκηνή αυτή θα σου μείνει για πάντα.