Εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση

Βγήκαν οι βάσεις αυτές τις μέρες, οπότε για όλους τους 18άρηδες αυτής της χώρας (και τους γονείς τους βέβαια) ξεκινά μια περίοδος φρενίτιδας: η εισαγωγή στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Τώρα που κοιτώ αυτήν την περίοδο από χρονική απόσταση ασφαλείας, μου φαίνεται πολύ παράξενη. Μεγάλη μερίδα μαθητών πέρασαν τυχαία σε μια σχολή, δεν τους καίγεται καρφί τι θα κάνουν τα επόμενα τέσσερα χρόνια και φυσικά δεν έχουν ιδέα για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Ενώ παράλληλα την συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών τούς ενδιαφέρει κυρίως να έχει ωραία μπαράκια εκεί που θα πάνε και να μην έχουν τους γονείς πάνω από το κεφάλι τους. Θα μου πεις, είναι κακό αυτό; Όχι, απλώς δεν είναι αυτός ο στόχος.

Οι δε γονείς, που καταξηλώθηκαν τόσα χρόνια σε φροντιστήρια, έρχονται εκ νέου να καταξηλωθούν σε ενοίκια, έπιπλα και δε συμμαζεύεται, αλλά χαλάλι, όχι μόνο γιατί όλα αυτά είναι απαραίτητα για το επαγγελματικό μέλλον του παιδιού τους, αλλά γιατί μπορούν να βγαίνουν με ψηλά το κεφάλι στη γειτονιά και να δέχονται τα συγχαρητήρια -γιατί φαντάσου την ντροπή αν το παιδί τους δεν είχε περάσει πουθενά!

Οι πιο κερδισμένοι από όλους είναι οι επιχειρηματίες του κλάδου, οι ιδιοκτήτες ακινήτων και όλοι όσοι εμπλέκονται στις ανάγκες της φοιτητικής ζωής: μεσίτες, πωλητές επίπλων, ιδιοκτήτες μαγαζιών διασκέδασης και εστίασης, ταξιτζήδες, ιδιοκτήτες βιβλιοπωλείων και φωτοτυπάδικων… Ατελείωτη λίστα.

Είναι ωραία όλα αυτά και απαραίτητα και είναι ευχάριστο να βλέπεις τόσους ανθρώπους να χαίρονται και να ανταλλάζουν συγχαρητήρια και ευχές. Αλλά από την άλλη, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει και η αστεία πλευρά του πράγματος: 18άρηδες που δεν έχουν ιδέα για το τι εστί ζωή με ευθύνες και επαγγελματικός στίβος θα περάσουν τέσσερα χρόνια γυρνώντας από καφέ σε καφέ για να πάρουν με χίλια ζόρια ένα πτυχίο που δε θα ξέρουν μετά  τι να το κάνουν για να επιστρέψουν στους γονείς τους, οι οποίοι θα συνεχίσουν να τους συντηρούν μέχρι… άγνωστο μέχρι πότε. Κατά τα άλλα, όλοι είναι χαρούμενοι τώρα. Και ειλικρινά δεν ξέρω αν για αυτή την κατάσταση φταίνε οι συνθήκες της χώρας ή η δική μας κοσμοθεωρία.

Φυσικά υπάρχουν και οι συνειδητοποιημένοι 18άρηδες, που έχουν όραμα και στόχο και θα πάρουν πραγματικά χρήσιμες γνώσεις από το πανεπιστήμιο, τις οποίες θα αξιοποιήσουν για την μετέπειτα σταδιοδρομία τους. Ελπίζω μόνο αυτή η μερίδα των φοιτητών να μη φύγει μόνιμα στο εξωτερικό όταν τελειώσει η τετραετία.

Και φυσικά υπάρχουν και αυτοί που δεν πέρασαν πουθενά. Σε αυτούς θα ήθελα να πω -χάρη στη χρονική απόσταση ασφαλείας, όπως είπα, από τη δική μου εισαγωγή-: δε φαντάζεστε πόσο μα πόσο μικρή σημασία έχει που δεν περάσατε. Δε φαντάζεστε πόσο μα πόσο δεν υστερείτε από όσους πέρασαν σε σχολές. Η ζωή έχει αμέτρητα σταυροδρόμια. Για να πετύχεις επαγγελματικά δε χρειάζεται απαραίτητα πτυχίο. Χρειάζεται δράση, εγρήγορση και έξυπνες ιδέες. 

Συγχαρητήρια σε όλους ανεξαιρέτως!