Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν

Νομίζω ότι υπάρχει τεράστιο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον στο πώς αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι μία καταστροφή. Όχι τα θύματα της καταστροφής, αλλά όλοι οι υπόλοιποι. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, οι περισσότεροι εκφράζουν γνώμες ως ειδικοί, πολλοί μαλώνουν κιόλας, μετά από ένα μήνα όλοι ξεχνάνε τα πάντα.

Στην φρικτή καταστροφή που συνέβη λοιπόν στο Μάτι τα είχαμε όλα. Τους δημοσιογράφους που έδιναν πραγματική παράσταση και που μιλούσαν με πάθος σαν να παίζαν στην Επίδαυρο. Τους …άλλους δημοσιογράφους που βρήκαν την κατάλληλη ώρα για πολιτική προπαγάνδα και την τύλιξαν με τον μανδύα της ενημέρωσης. (Αλήθεια, κάποια κανάλια πώς είναι δυνατόν να έχουν τηλεθέαση ακόμα;).

Τους ευαίσθητους του fb. Αυτούς που ανεβάζουν δακρύβρεχτες φώτο, αλλά δεν έχουν κάνει στη ζωή τους όλη ούτε μια φιλανθρωπία (αλλά οκ, αφού ανεβάζουν θλιμμένα status είναι καλυμμένοι). Τους ηλίθιους του fb, αυτούς που αναπαράγουν ό,τι φώτο και είδηση πέσει στο μάτι τους χωρίς να ξέρουν αν ισχύει ή όχι.

Τους προληπτικούς, αυτούς που με σημαία τα λόγια του κάθε Αμβρόσιου πιστεύουν ότι για τις πυρκαγιές φταίει που ο Τσίπρας είναι, πχ, γρουσούζης ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. (Αυτοί είναι οι ίδιοι που νομίζουν ότι μας ψεκάζουν ή είναι άλλοι; Έχω μπερδευτεί λίγο). Τους haters, που οκ, αυτοί μισούν τα πάντα και τους πάντες και ψάχνουν γενικά αφορμές να μαλώνουν και να κράζουν.

Και η αγαπημένη μου κατηγορία: αυτοί που ψάχνουν τα αίτια. Θα μου πεις είναι αστείο να ψάχνεις τα αίτια; Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου, είτε βρεθούν τα αίτια είτε όχι, δε θα υπάρξουν κυρώσεις ούτε θα αλλάξει τίποτα μέχρι την επόμενη καταστροφή, ναι, είναι αστείο. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι έφταιξε. Γνώμες και απόψεις από ειδικούς όλων των τομέων. Ρεπορτάζ, συζητήσεις σε πάνελ, συνεντεύξεις σε ιστοσελίδες. Φταίει που δεν υπήρχε σχέδιο διαφυγής για έκτακτες περιπτώσεις. Φταίει η άναρχη δόμηση και τα αυθαίρετα. (Αλήθεια, τώρα θυμηθήκαμε τα αυθαίρετα;). Σύγκριση με την περίπτωση της Μάνδρας. (Α ναι, η Μάνδρα, την είχα ξεχάσει αυτήν, τι έγινε άραγε με αυτήν την υπόθεση; Τιμωρήθηκε κανένας; Πάρθηκαν μέτρα για άλλες παρόμοιες περιοχές;).

Και το πράγμα συνεχίζεται. Άρθρα και αφιερώματα για το τι πρέπει να κάνει κανείς σε περίπτωση πυρκαγιάς ή οδηγίες για να παράσχεις πρώτες βοήθειες (χμ, λίγο αργά για τέτοιου είδους άρθρα, ε;). Σαν στο σχολείο που μας έκαναν ασκήσεις για αντιμετώπιση σεισμού, αφού είχε γίνει ο σεισμός του '99. Επιπόλαιες αντιδράσεις που κρατάνε μόνο για όσο κρατάει η τρομάρα. Μετά συνεχίζουμε ακάθεκτοι όπως και πριν με τα "έλα μωρέ σιγά, τι θα συμβεί;".  

Η φράση "απόδοση ευθυνών" είναι η αγαπημένη φράση των τελευταίων ημερών. Αλλά ακούγεται τόσο κούφια και γελοία, που δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Στην Ελλάδα γίνονται όλων των ειδών οι αυθαιρεσίες, αλλά κανείς δεν διαμαρτύρεται ούτε αγχώνεται, μέχρι φυσικά να γίνει μια καταστροφή σοκαριστική σαν αυτή. Μετά όλοι ακούνε για τις αυθαιρεσίες που οδήγησαν στην καταστροφή και ξαφνικά ταράζονται, λες και δεν ήξεραν ή λες και συμβαίνει πρώτη φορά. Μετά όλοι θυμώνουν και απαιτούν την τιμωρία των ενόχων, αλλά αυτό δε συμβαίνει ποτέ -ούτως ή άλλως μετά από λίγο καιρό σταματούν και οι δημοσιογράφοι να ασχολούνται με το θέμα και ο κόσμος το ξεχνάει. Μέχρι φυσικά την επόμενη καταστροφή.

Ο Ιπποκράτης είχε πει "κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν". Αν μία καταστροφή γινόταν η αφορμή για να βελτιώσουμε τον τρόπο ζωής μας, την κοινωνία, τις πόλεις που ζούμε, την ενημέρωση μας, αν με λίγα λόγια διορθώναμε τα λάθη μας στην πράξη, τότε θα είχε νόημα. Αλλά εμείς δυστυχώς είμαστε παγιδευμένοι σε έναν γελοίο φαύλο κύκλο και συνεχίζουμε αέναα την ίδια σπασμωδική συμπεριφορά.