Once upon a time in Hollywood

Once upon a time in Hollywood (Κάποτε στο Χόλιγουντ), 2019

Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino

Παίζουν: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie

Hollywood 1969. Ο Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) είναι ένας διάσημος ηθοποιός της τηλεόρασης, που βλέπει την καριέρα του να παίρνει σιγά σιγά την κατιούσα. Στήριγμα του σε αυτήν τη δύσκολη φάση ανασφάλειας και άγχους είναι ο κασκαντέρ του-κολλητός του φίλος-βοηθός του Cliff Booth (Brad Pitt). Ευχή του Dalton θα ήταν να γνωριστεί με τον διάσημο σκηνοθέτη Polanski, ο οποίος μένει στο διπλανό σπίτι με τη νέα του σύζυγο, την ηθοποιό Sharon Tate (Margot Robbie).

Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για τις ταινίες του Tarantino. Το "Once upon a time in Hollywood" είναι πολύ μακριά από το γνωστό κινηματογραφικό ύφος του σκηνοθέτη: δεν έχει ούτε βία ούτε γκάνγκστερ ούτε απόπειρες εκδίκησης - τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που έχει η υπόλοιπη φιλμογραφία του. Το "Once upon a time in Hollywood" είναι μια φανταστική 60s πανδαισία, ένας πολύχρωμος φόρος τιμής στην χρυσή εποχή του Hollywood, μια ατελείωτη νοσταλγία που αποτυπώνεται όμως με πολλή ζωντάνια και μπόλικο χιούμορ.

Ο Tarantino τα έχει καταφέρει πολύ καλά στην αναπαράσταση εκείνης της εποχής, καθώς από την μεγάλη οθόνη παρελαύνουν οι τότε διάσημες προσωπικότητες, τηλεοπτικά προγράμματα, ταινίες και μουσικές, κινηματογράφοι και νυχτερινά μαγαζιά, το κίνημα των χίπις, τα πάρτι των κινηματογραφικών σταρ, τα παρασκήνια στα γυρίσματα των ταινιών. Μουσική επένδυση, κοστούμια, σκηνικά απογειώνουν την ταινία.

Ασφαλώς βέβαια η μαεστρία του Tarantino φαίνεται πάντα σε άλλον τομέα: στους χαρακτήρες του. Εξαιρετικά καλογραμμένος ο ρόλος του Leonardo DiCaprio -τον οποίο και ερμηνεύει καταπληκτικά- και πολύ ενδιαφέρων, καθώς δε βλέπουμε συχνά στη μεγάλη οθόνη τις υπαρξιακές και επαγγελματικές αγωνίες των σταρ. Ο Tarantino καταφέρνει έτσι να δώσει βάθος σε μια ταινία φαινομενικά ανάλαφρη. Μοιραία όμως τα βλέμματα τραβά ο Brad Pitt, όχι γιατί η ερμηνεία του είναι καλύτερη, αλλά γιατί ο ρόλος του είναι πιο αβανταδόρικος, είναι γνήσιος "ταραντινικός": ο αντισυμβατικός, ο ατρόμητος, αυτός που αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις με χιούμορ και αυτοπεποίθηση. Όσο για την Margot Robbie ως Sharon Tate, αιθέρια, χαμογελαστή, γεμάτη ζωντάνια, συμπληρώνει την ταινία.

Ο Tarantino έχει φτιάξει ουσιαστικά μια αυτοαναφορική ταινία, μια ταινία που αφορά το ίδιο το σινεμά και την εποχή στην οποία αναφέρεται, εμπλουτίζοντάς την με τις προσωπικές ιστορίες των ηρώων του, με το κίνημα των χίπις, με την ομάδα του Τσάρλς Μάνσον. Μπορεί να αφορά μια τέτοιου είδους ταινία θεατές που δεν έχουν ζήσει καθόλου εκείνη την εποχή; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Απόλυτα νοσταλγική, σίγουρα δε θα την νιώσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και το ενδιαφέρον θέμα όμως, η ταινία μοιάζει να υστερεί σε εσωτερική συνοχή, οι επιμέρους σκηνές -μαγνητικές για τον θεατή κατά τα άλλα, στο γνωστό ταραντίνικο ύφος- φαίνονται να μην συνδέονται στενά μεταξύ τους και το -απολαυστικότατο- φινάλε που τελικά τα ενώνει όλα δεν είναι αρκετό. Σε αρκετά σημεία έχουμε περισσότερο καταγραφή της εποχής ή των κινήσεων των ηρώων παρά σκηνές που προωθούν και συμβάλλουν στην εξέλιξη.

Σίγουρα όχι η καλύτερη ταινία του Tarantino, αλλά με άρτιο αποτέλεσμα και ιδανικό για τους λάτρεις εκείνης της εποχής.