Μια ματιά στην (αμφιλεγόμενη) καριέρα του Edward Norton
Ο πρωταγωνιστής του "Fight Club" και του "American History X" σβήνει κεράκια στις 18 του Αυγούστου.
Ήταν μέσα προς τέλη των 90s όταν ο Edward Norton εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη και μας έκανε να τον λατρέψουμε για πάντα. Εμβληματικοί ρόλοι σε θρυλικές ταινίες των έκαναν να περάσει σύντομα στη λίστα με τους καλύτερους ηθοποιούς του Hollywood. Τι έγινε όμως μετά; Το παράξενο με τον Norton είναι ότι τις επόμενες δύο δεκαετίες οι επιλογές του δεν είναι και οι καλύτερες και πολλές από τις ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει είναι είτε μέτριες είτε πέρασαν απαρατήρητες. Ιδού μια σύντομη αποτίμηση της καριέρας του μέσα από οχτώ ταινίες του.
Primal Fear (του Gregory Loblit), 1996
Το "Primal Fear" ήταν η ταινία που αποτέλεσε το ξεκίνημα του Norton. Και τι ξεκίνημα! Ένα συγκλονιστικό θρίλερ με απρόβλεπτο φινάλε και μια -διπλή- ερμηνεία από τον Norton που σε στιγματίζει. Αυτή και μόνο η ταινία ήταν αρκετή για να θεωρείται ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός του Hollywood. Φυσικά, κέρδισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.
American History X (του Tony Kaye), 1998
Δύο χρόνια μετά και ο Norton είναι και αρκετά ώριμος και αντάξιος του ξεκινήματος του. Η ταινία "American History X" είναι ένα αριστούργημα και η ερμηνεία του Norton την απογειώνει. Ακόμα μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και έχει πλέον καθιερωθεί στο χώρο.
Fight club (του David Fincher), 1999
Ένας αβανταδόρικος ρόλος και μια ταινία-θρύλος που στιγμάτισε και καθόρισε μία γενιά. Εντάξει, πολύ μεγάλη βέβαια και η συμβολή του Brad Pitt, αλλά μετά από αυτό ο Norton κερδίζει για πάντα μια θέση στους αγαπημένους ηθοποιούς των σινεφίλ.
Red Dragon (του Brett Ratner), 2002
Δέκα χρόνια περίπου μετά τη "Σιωπή των αμνών" έχουμε το prequel, κοινώς το πρώτο μέρος της τριλογίας των βιβλίων. Ωραία ταινία, που ασφαλώς όμως δεν καταφέρνει να φτάσει το επίπεδο της "Σιωπής των αμνών" και με έναν Norton, που ενώ είναι αξιοπρεπής στον κεντρικό ρόλο, μοιάζει μάλλον διεκπεραιωτικός και προβλέψιμος. Να πούμε ότι δεν του ταίριασε και πολύ ο ρόλος; Θα το πούμε.
The Illusionist (του Neil Burger), 2006
Για κάποιο λόγο φαίνεται κάπως ασυνήθιστο να πρωταγωνιστεί ο Norton σε ταινία με μάγους, αλλά τα καταφέρνει περίφημα. Πολύ αγαπητό φιλμ, με το μυστήριο του, το love story, την απρόβλεπτη πλοκή, που είχε βέβαια την ατυχία να περάσει λίγο απαρατήρητο επειδή συνέπεσε την ίδια χρονιά με το ίδιας θεματολογίας "The prestige". Κρίμα.
The painted veil (του John Curran), 2006
Άλλη μια αξιοπρεπής ταινία που πέρασε επίσης απαρατήρητη. Ο Norton υποδύεται τον απατημένο σύζυγο που προσπαθεί να συνυπάρξει και πάλι με την άπιστη γυναίκα του. Στωικός ο ίδιος, ελαφρώς υποτονική και η ταινία, αλλά μέχρι το τέλος καταφέρνει να σε κερδίσει.
The Grand Budapest Hotel (του Wes Anderson), 2014
Ο Norton αφού κάνει διάφορα περάσματα από περιπέτειες, από ταινίες με υπερήρωες και από κωμωδίες, έχει μια ωραία εμφάνιση στο απολαυστικό "The Grand Budapest Hotel" -και εμείς χαιρόμαστε που τον ξαναβλέπουμε σε μια τόσο ενδιαφέρουσα ταινία.
Birdman (του Alejandro G. Iñárritu), 2014
Το 2014 όλοι μιλούσαν για το "Birdman": για το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, για την επιστροφή του Michael Keaton, για την υπέροχη ερμηνεία του Norton (που κέρδισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου). Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για επιστροφή του Norton, σε έναν απολαυστικό ρόλο με ιδιαίτερο στίγμα που του ταίριαζε γάντι, αλλά όχι, τον περιμένουμε σε κάτι καλύτερο.
Αναδημοσίευση από το περιοδικό Artcore (artcoremagazine.gr)